Stężenie i mikroheterogenność białek ostrej fazy u chorych z twardziną układową

Wstęp

Twardzina układowa (TU), choroba należąca do układowych chorób tkanki łącznej, charakteryzuje się nasilonym procesem włóknienia. Uważa się, że proces włóknienia jest ostatnią fazą procesów patogenetycznych twardziny układowej. Poprzedzają ją fazy zapalenia systemowego oraz niszczenia naczyń. W pracach dotyczących patogenezy tej choroby największy nacisk kładzie się na procesy dotyczące zmian naczyniowych – procesu uszkodzenia o typie waskulopatii i możliwości nakładania się zmian o charakterze zapalenia naczyń [1–3]. Niewiele publikacji poświęcono wcześniejszym procesom, poprzedzającym wystąpienie zmian naczyniowych. Wiadomo, że są one obecne u wielu pacjentów z TU. Dowodem na to jest obecność autoprzeciwciał, stwierdzanych u około 20% chorych na wiele lat przed rozwojem TU [4]. Świadczą one o zaangażowaniu w proces zapalny reakcji humoralnej i komórkowej.

Odpowiedź ostrej fazy jest najwcześniejszą reakcją ustroju na toczące się w nim procesy zapalne. Określana jest m.in. za pomocą laboratoryjnych testów diagnostycznych, które są użyteczne w potwierdzeniu obecności procesu zapalnego, stopnia jego zaawansowania i rozległości. Zmiany jakościowe w białkach ostrej fazy, będących glikoproteinami, są nazywane mikroheterogennością główną. Stężenie i mikroheterogenność białek ostrej fazy (BOF) są różne w procesach ostrych i przewlekłych [5]. Elektroforeza dwóch kierunków, przy użyciu konkanawaliny A (ConA) jako liganda, z dużym powodzeniem jest stosowana do określenia zjawiska mikroheterogenności BOF. Przydatność tej metody diagnostycznej wykazano m.in. u chorych z ostrymi i przewlekłymi procesami zapalnymi, w tym w reumatoidalnym zapaleniu stawów (RZS), toczniu rumieniowatym układowym (TRU), zesztywniającym zapaleniu stawów kręgosłupa (ZZSK) i chorobie nowotworowej.

Celem pracy była ocena przydatności stężeń i wartości współczynnika glikozylacji białek ostrej fazy u chorych z TU, a także ocena zależności stężeń białek ostrej fazy i wartości współczynnika glikozylacji białek ostrej fazy od obecności takich powikłań, jak włóknienie płuc, zapalenie mięśni, owrzodzenia skóry czy zapalenie stawów.

Materiał i metody

Do badania zakwalifikowano 49 chorych na TU w śred­nim wieku 46,2 roku. Byli oni hospitalizowani w Klinice Reumatologii UMB od marca 2004 r. do lipca 2007 r. Wszyscy chorzy spełniali kryteria klasyfikacyjne TU [6]. Grupę kontrolną stanowiło 15 osób zdrowych w wieku 42,3 roku. Szczegółową charakterystykę badanych przedstawiono w tabeli I. W badanych grupach wykluczono obecność infekcji o charakterze bakteryjnym, wirusowym lub grzybiczym (badanie kliniczne, posiewy płynów ustrojowych i wydzielin). Na przeprowadzenie badań uzyskano zgodę Komisji Etycznej Uniwersytetu Medycznego w Białymstoku.

Stężenia kwaśnej glikoproteiny (AGP), antychymotrypsyny (ACT), białka C-reaktywnego (CRP) oznaczono metodą immunoelektroforezy rakietkowej wg Laurella [7] z użyciem przeciwciał przeciw odpowiedniemu białku firmy Sigma. Heterogenność białek ostrej fazy badano przy użyciu immunoelektroforezy dwóch kierunków z zastosowaniem konkanawaliny A jako liganda [8]. Konkanawalinę rozpuszczoną w 500 µl wody destylowanej dodawano do 1% roztworu agarozy, a następnie wylewano na szklaną płytkę pierwszego kierunku. Po zastygnięciu żelu wycinano w nim studzienki o średnicy 1 mm. W studzienkach umieszczano 10 µl rozcieńczonej surowicy badanej (1 : 10). Jako markera używano albuminy znaczonej błękitem, który wędrował jednocześnie z badanymi surowicami. Elektroforezę rozwijano w ciągu 60–70 min, przy następujących parametrach prądu: natężenie 20–30 mA, moc – 8 W, napięcie – 200 V.

Po zakończeniu wędrówki żel cięto na paski, które przenoszono na płytki drugiego kierunku. Na płytkach tych znajdował się żel z a-metylo-mannozydem oraz przeciwciałem dla kwaśnej glikoproteiny. -metylo- -mannozyd zastosowano celem rozpuszczenia kompleksów lecytynowo-glikoproteinowych. Po zmianie kierunku elektroforezę rozwijano w ciągu 18 godzin przy zasilaniu 80 V. Następnie płytki suszono w gorącym powietrzu, barwiono błękitem kumasyny. Pole po­wierzchni objęte precypitatami obliczano planimetrycznie. Wyliczano współczynnik reaktywności dla kwaśnej glikoproteiny – RC-AGP zgodnie ze wzorem: suma pól wariantów reagujących z konkanawaliną A RC = . suma pól wariantów niereagujących z konkanawaliną A

Analizę statystyczną przeprowadzono metodą statystyki opisowej z użyciem standardowych testów nieparametrycznych.

Wyniki

W grupie chorych z TU obserwowano zwiększenie stężenia niektórych białek ostrej fazy (AGP, CRP, CP). Szczegółowe wyniki przedstawiono na rycinie 1 i w tabeli II. Łagodne zwiększenie stężenia CRP, CP i AGP u 48% chorych z TU było obserwowane głównie w grupie z zapaleniem stawów oraz obecnością owrzodzeń skórnych. W nielicznej (8 pacjentów) grupie chorych stężenie BOF było znacznie zwiększone. U wszystkich tych pacjentów stwierdzono obecność istotnych powikłań narządowych, takich jak śródmiąższowa choroba płuc, cechy zapalenia naczyń oraz objawy świadczące o zajęciu mięśni.

Wartość współczynnika glikozylacji białek ostrej fazy w grupie chorych z TU (AGP, ACT) korelowała z wartoś­ciami stężeń BOF i nie była niższa w porównaniu z grupą kontrolną (ryc. 2 i 3). U części pacjentów stwierdzono znacznie obniżone wartości wskaźnika glikozylacji, co korelowało z obecnością istotnych powikłań narządowych – śródmiąższową chorobą płuc, zajęciem naczyń oraz zapaleniem mięśni.

Dyskusja

Patogeneza twardziny układowej jest złożona. Wydaje się jednak, że za rozwój zmian typowych dla choroby są odpowiedzialne trzy główne czynniki: 1) uszkodzenie naczyń, 2) aktywacja układu immunologicznego/reakcja zapalna, 3) proces włóknienia [9].

Odpowiedź komórkowa i humoralna odgrywają istotną rolę w patogenezie TU. Aktywacja odpowiedzi humoralnej jest odzwierciedlona w postaci obecności licznych autoprzeciwciał [10]. Odpowiedź komórkowa, która odpowiada za podtrzymanie przewlekłego stanu zapalnego u chorych na TU przejawia się infiltracją skóry oraz narządów wewnętrznych przez komórki jednojądrowe [11, 12]. Ekspansja komórek T CD4+ w tkankach odpowiada ze wiele objawów klinicznych występujących w przebiegu TU [13].

Niewiele jest wiadomo na temat reakcji ostrej fazy u chorych z TU. Wydaje się, że – podobnie jak w innych procesach zapalnych – pojawia się ona we wczesnych etapach choroby, często przed ujawnieniem się jej klinicznych objawów. Nieliczne badania prowadzone nad oceną stężeń BOF przedstawiają niejednoznaczne wyniki. W badaniach Mara i wsp. wykazano zwiększenie stężenia takich białek, jak antychymotrypsyna oraz 2-makroglobulina [14]. Seibold i wsp. wykazali jedynie zwiększenie stężenia antychymotrypsyny u chorych z TU [15]. W pracy Becvar i wsp. poddano ocenie zależność różnych powikłań narządowych od obecności wskaźników stanu zapalnego [16]. Do najistotniejszych czynników, które powodują zwiększenie stężenia BOF w surowicy chorych na TU, zalicza się zapalenie stawów, obecność owrzodzeń w obrębie opuszek palców oraz śródmiąższową chorobę płuc. W bardzo dużej grupie pacjentów, ocenianej w badaniu klinicznym grupy EUSTAR, wyodrębniona grupa pacjentów z TU i zapaleniem stawów charakteryzowała się także wyższym niż w pozostałych grupach zwiększeniem stężenia markerów ostrej fazy w typ CRP [17]. Mechanizmy regulacji stężeń białek ostrej fazy bezsprzecznie są bezpośrednio zależne od cytokin prozapalnych, takich jak IL-6, IL-1, TNF-. Podobne wnioski wyciągnęli w swojej pracy Kucharz i wsp. [18]. Stężenie tych cytokin u pacjentów z TU było umiarkowanie zwiększone lub prawidłowe [19]. Wyniki niniejszej pracy wskazują na niejednorodność zmian w reakcji ostrej fazy u chorych z TU oraz potwierdzają, że takie powikłania, jak zapalenie stawów, zapalenie mięśni czy zapalenie śródmiąższowe płuc, przebiegają ze zwiększeniem stężeń białek ostrej fazy.

Piśmiennictwo

 1. Carpentier PH, Maricq HR. Microvasculature in systemic sclerosis. Rheum Dis Clin North Am 1990; 16: 75-91.  

2. Boyd RL, Wilson TJ, Van De Water J, et al. Selective abnormalities in the thymic microenvironment associated with avian scleroderma, an inherited fibrotic disease of L200 chickens. J Autoimmun 1991; 4: 369-80.  

3. Furst DE. The endothelium in the pathogenesis of systemic sclerosis: is it primary or secondary? [editorial]. J Mal Vasc 1999; 24: 95-98.  

4. Chen ZY, Silver RM, Ainsworth SK, et al. Association between fluorescent antinuclear antibodies, capillary patterns, and clinical features in scleroderma spectrum disorders. Am J Med 1984; 77: 812-822.  

5. Volanakis JE. Acute-phase proteins in rheumatic diseases. In: Arthritis and allied conditions, Koopman WJ (ed.). Williams&Wilkins, Baltimore 1997; 505-514.  

6. LeRoy EC, Medsger TA Jr. Criteria for the classification of early systemic sclerosis. J Rheumatol 2001; 28: 1573-1576 .  

7. Laurell CB. Quantitative estimation of proteins by electrophoresis in agarose gel containing antibodies. Anal Biochem 1966; 15: 45-49.  

8. Hansen JS, et al. Electrophoretic analysis of the glycan microheterogeneity of orosomucoid in cancer and inflammation. Electrophoresis 1986; 7: 180-192.  

9. Systemic sclerosis (textbook), Clements PhJ, Furst DE (eds). Williams&Wilkins, Baltimore 1996.

10. White B. Immunopathogenesis of systemic sclerosis. Rheum Dis Clin North Am 1996; 22: 695-708.

11. Chizzolini C. T lymphocyte and fibroblast interactions: the case of skin involvement in systemic sclerosis and other examples. Springer Semin Immunopathol 1999; 21: 431-450.

12. Sakkas LI, Xu B, Artlett CM, et al. Oligoclonal T cell expansion in the skin of patients with systemic sclerosis. J Immunol 2002; 168: 3649-3659.

13. Postlethwaite AE. Role of T cells and cytokines in effecting fibrosis. Int Rev Immunol 1995; 12: 247-258.

14. Marra R, Pagano L, Storti S, et al. Evaluation of some inflammatory, coagulative and immune parameters in progressive systemic sclerosis. Acta Med Pol 1988; 29: 81-88.

15. Seibold JR, Iammarino RM, Rodman GP. Alpha-1-antitrypsin in progressive systemic sclerosis. Arthritis Rheum 1980; 23: 367-370.

16. Becvar R, Stork J, Pesakova V, et al. Clinical correlations of potential activity markers in systemic sclerosis. Ann N Y Acad Sci 2005; 1051: 404-412.

17. Avouac J, Walker U, Tyndall A, et al. Characteristics of Joint Involvement and Relationships with Systemic Inflammation in Systemic Sclerosis: Results from the EULAR Scleroderma Trial and Research Group (EUSTAR) Database. J Rheumatol 2010; 37: 1488-1501.

18. Kucharz EJ, Grucka-Mamczar E, Mamczar A, et al. Acute-Phase Proteins in Patients with Systemic Sclerosis. Clin Rheumatol 2000; 19: 165-166.

19. Fagundus DM, LeRoy EC. Cytokines and systemic sclerosis. Clin Dermatol 1994; 12: 407-417.