Profilaktyka nagłego zgonu sercowego u chorych z niewydolnością serca – komu i kiedy należy wszczepić kardiowerter-defibrylator?

Profilaktyka nagłego zgonu sercowego (SCD) jest jednym z największych wyzwań współczesnej kardiologii. Dominującym mechanizmem, w którym dochodzi do SCD, są złożone komorowe zaburzenia rytmu, w tym migotanie komór (VF) i utrwalony częstoskurcz komorowy (sVT). Podłoże potencjalnie śmiertelnych arytmii komorowych stanowi zwykle strukturalne uszkodzenie mięśnia sercowego, przede wszystkim w wyniku przebytego zawału mięśnia sercowego. Redukcję ryzyka wystąpienia SCD można osiągnąć dzięki skutecznej selekcji pacjentów obarczonych wysokim ryzykiem SCD, odpowiedniej diagnostyce przyczyn oraz optymalnemu leczeniu choroby podstawowej, w tym farmakoterapii oraz rewaskularyzacji wieńcowej. Kolejny etap postępowania stanowi implantacja kardiowertera-defibrylatora (ICD) w ramach profilaktyki pierwotnej i wtórnej, zgodnie z wytycznymi najważniejszych towarzystw kardiologicznych (ESC/AHA/ACC). Implantacja ICD przyczynia się do ok. 20-procentowej redukcji śmiertelności całkowitej w profilaktyce pierwotnej i wtórnej oraz 50-procentowej redukcji śmiertelności z przyczyn arytmicznych w populacji chorych po zawale serca. Skuteczna selekcja osób obarczonych wysokim ryzykiem SCD i większa dostępność zabiegów implantacji ICD daje nadzieję na poprawę przeżywalności pacjentów najbardziej obciążonych kardiologicznie.

Prevention of sudden cardiac death is one of the most challenging issue of current cardiology. Complex ventricular arrhythmias, including ventricular fibrillation (VF) and sustain ventricular tachycardia (sVT) are predominant mechanism of sudden cardiac death (SCD). In most cases the structural damage of cardiac muscle, mainly due to myocardial infarction, is the background of potentially fatal ventricular arrhythmias. The risk reduction of SCD may be achieved thanks to effective selection of patients being at high risk of SCD, appropriate diagnosis and optimal treatment, including pharmacotherapy and coronary revascularization. Implantation of cardioverter-dfibrillator (ICD) in primary and secondary prevention, according to recommendations of cardiac societies (ESC/AHA/ACC) should be the next stage of management. The ICD in primary and secondary prevention results in 20% reduction of total mortality and about 50% reduction of mortality due to ventricular arrhythmias in patients after myocardial infarction. The effective selection of patients being at high risk of SCD and more common procedures of ICD implantation may contribute to survival im­provement in patients burdened with the highest risk of SCD.