Koalicja Hepatologiczna apeluje o pomoc w Senacie
Redaktor: Aleksandra Lang
Data: 15.04.2013
Źródło: Koalicja Hepatologiczna, AL
Działy:
Poinformowano nas
Aktualności
16 kwietnia odbędzie się posiedzenie Senackiej Komisji Zdrowia, dotyczące sytuacji chorych na WZW B i C. Swoje opinie przedstawią eksperci w dziedzinie leczenia chorób zakaźnych: członkowie Polskiej Grupy Ekspertów HBV i HCV: prof. dr hab. n. med. Małgorzata Pawłowska z Uniwersytetu Medycznego w Bydgoszczy, prof. dr hab. n. med. Robert Flisiak z Uniwersytetu Medycznego w Białymstoku i prof. dr hab. n. med. Krzysztof Simon z Uniwersytetu Medycznego we Wrocławiu oraz prof. dr hab. n. med. Anna Piekarska z Uniwersytetu Medycznego w Łodzi, a także przedstawiciele środowiska pacjentów skupieni w Koalicji Hepatologicznej, którą tworzą: Fundacja „Gwiazda Nadziei”, Fundacja Transplantacja OK!, Fundacja Liver, Stowarzyszenie SOS WZW, Stowarzyszenie Życie po przeszczepie, Stowarzyszenie Chorych na Hemofilię.
Umieralność z powodu wirusowego zapalenia wątroby typu C, pomimo spadającej zapadalności, utrzymuje się w Polsce na wysokim poziomie i stale rośnie. Należy też pamiętać, że spadek zapadalności może być pozorny i wynikać z braku programów skrinigowych.
Najpilniejszą potrzebą pacjentów ze zdiagnozowanych WZW typu C jest uzyskanie dostępu do terapii trójlekowej, polegającej na dodaniu inhibitora proteazy do obecnie stosowanej terapii dwulekowej, opartej na interferonie pegylowanym i rybawirynie. Zwiększa to prawdopodobieństwo uzyskania trwałej odpowiedzi wirusologicznej (SVR) do ponad 70–80 proc. u pacjentów wcześniej nieleczonych. Z kolei u chorych, u których stosowano już wcześniej (bez powodzenia) terapię dwulekową uzyskano skuteczność na poziomie 60 proc. (dla porównania - ponowna terapia dwulekowa pozwalała na uzyskanie SVR zaledwie u 9–24 proc.). Najbardziej spektakularna poprawa jest widoczna w populacji chorych z całkowitym brakiem odpowiedzi na wcześniejsze leczenie dwulekowe. Terapia trójlekowa cechuje się też podobnym profilem bezpieczeństwa do terapii dwulekowej. Zarówno Amerykańskie Towarzystwo Badań nad Chorobami Wątroby (AASLD), jak i Polska Grupa Ekspertów HCV (PGE HCV) rekomendują stosowanie terapii trójlekowej jako standardu postępowania u pacjentów zakażonych genotypem 1 wirusa HCV.
Terapia trójlekowa nie znalazła się, jak na razie, w programie lekowym terapii przewlekłego wirusowego zapalenia wątroby typu C finansowanym przez NFZ. Pomimo rejestracji w Polsce nowych leków (boceprewir oraz telaprewir) i pozytywnej rekomendacji AOTM, Ministerstwo Zdrowia wciąż nie podjęło decyzji o udostępnieniu tej terapii pacjentom. Koalicja Hepatologiczna od miesięcy zabiega o podjęcie pozytywnej decyzji przez MZ w sprawie finansowania terapii trójlekowej w Polsce.
Z punktu widzenia bezpieczeństwa epidemiologicznego w Polsce, drugim kluczowym postulatem Koalicji Hepatologicznej w sprawie HCV jest zniesienie barier w dostępie do badań w kierunku wykrycia HCV. Do dziś badanie krwi anty-HCV nie znajduje się w koszyku świadczeń gwarantowanych lekarza pierwszego kontaktu. Do tej pory w Polsce udało się wykryć zakażenie jedynie u około 55 tys. osób, chociaż wg Polskiej Grupy Ekspertów HCV chorych na przewlekłe wirusowe zapaleniem wątroby (z aktywną wiremią) jest co najmniej 230 tys. Oznacza to, że większość z nich nie jest świadoma swojego stanu zdrowia ani zagrożenia, jakie stanowi dla innych.
Zapalenie wątroby typu C, często nazywane wirusową bombą zegarową, uznane zostało przez Światową Organizację Zdrowia (WHO) za jedno z największych globalnych zagrożeń epidemiologicznych. W Polsce HCV stanowi jeden z trzech najpoważniejszych problemów zdrowia publicznego obok otyłości i wyzwań demograficznych.
80% polskich pacjentów z wirusowym zapaleniem wątroby typu B (WZW B) wciąż leczonych jest lamiwudyną
Od trzech lat trwa batalia pacjentów o wyeliminowanie z programu leczenia WZW B przestarzałej terapii oraz zapewnienie pacjentom dostępu do nowoczesnych terapii w pierwszej linii leczenia, zgodnie z wytycznymi polskimi i europejskimi.
Leczenie przewlekłego wirusowego zapalenia wątroby typu B trwa do końca życia. W przypadku WZW B europejskim standardem leczenia są nowoczesne analogi nukleozydowe i nukleotydowe, takie jak entekawir i tenofowir. Leki te szybciej obniżają poziom wirusa we krwi (poziom wiremii), a stosowane w pierwszej linii w znikomym stopniu powodują lekooporność (w okresie pięciu lat latach terapii jest to zaledwie w 1,2 proc.). Tymczasem przestarzała lamiwudyna wywołuje ją aż u 80 proc. pacjentów, zmniejszając tym samym u nich skuteczność kolejnych terapii.
Polska jest jedynym krajem europejskim, w którym stosowana jest jeszcze lamiwudyna. Ministerstwo Zdrowia zapomina, że nieskuteczne leczenie to nie tylko strata czasu i pieniędzy, ale przede wszystkim większe ryzyko ciężkich powikłań WZW typu B, np. raka wątroby.
Nowsze terapie w leczeniu WZW B dostępne są w Polsce jedynie dla około 30% chorych, u których występuje antygen HBe (HBe+). Dla pacjentów HBeAg ujemnych (HBe-) nowe analogi refundowane są dopiero po zastosowaniu lamiwudyny czyli po zaistnieniu trwałej i szkodliwej mutacji wirusa prowadzącej do licznych powikłań takich jak marskość i rak wątroby. Jak podkreślają eksperci, podział chorych na HBe+ i HBe- w leczeniu WZW B nie jest potwierdzony żadnymi wiarygodnymi badaniami klinicznymi.
Oznacza to, że polscy pacjenci z przewlekłym WZW typu B i ujemnym antygenem HBe są od wielu lat dyskryminowani i leczeni niezgodnie z aktualną wiedzą medyczną.
Stanowisko AOTM, Polskiej Grupy Ekspertów HBV i Europejskiej Agencji Leków (EMA) to w Polsce wciąż zbyt mało, by zakończyć powszechne stosowanie leku, który może zagrażać zdrowiu pacjentów z WZW B.
Zdaniem Koalicji Hepatologicznej odpowiedzialność zapewnienia odpowiedniej, najskuteczniejszej opieki medycznej dla pacjentów z WZW typu B i C spoczywa na publicznym systemie ochrony zdrowia, gdyż w znacznej większość przypadków do zakażeń wirusami HBV i HCV doszło w trakcie zabiegów medycznych.
Dostęp do nowszego leczenia to dla pacjentów z WZW B i C jedyna szansa na normalne życie.
Gdy zawiódł dialog z Ministerstwem Zdrowia, pacjenci zwrócili się z prośbą o pomoc do Parlamentu. Swoje postulaty przekażą 16 kwietnia podczas obrad Senackiej Komisji Zdrowia.
Najpilniejszą potrzebą pacjentów ze zdiagnozowanych WZW typu C jest uzyskanie dostępu do terapii trójlekowej, polegającej na dodaniu inhibitora proteazy do obecnie stosowanej terapii dwulekowej, opartej na interferonie pegylowanym i rybawirynie. Zwiększa to prawdopodobieństwo uzyskania trwałej odpowiedzi wirusologicznej (SVR) do ponad 70–80 proc. u pacjentów wcześniej nieleczonych. Z kolei u chorych, u których stosowano już wcześniej (bez powodzenia) terapię dwulekową uzyskano skuteczność na poziomie 60 proc. (dla porównania - ponowna terapia dwulekowa pozwalała na uzyskanie SVR zaledwie u 9–24 proc.). Najbardziej spektakularna poprawa jest widoczna w populacji chorych z całkowitym brakiem odpowiedzi na wcześniejsze leczenie dwulekowe. Terapia trójlekowa cechuje się też podobnym profilem bezpieczeństwa do terapii dwulekowej. Zarówno Amerykańskie Towarzystwo Badań nad Chorobami Wątroby (AASLD), jak i Polska Grupa Ekspertów HCV (PGE HCV) rekomendują stosowanie terapii trójlekowej jako standardu postępowania u pacjentów zakażonych genotypem 1 wirusa HCV.
Terapia trójlekowa nie znalazła się, jak na razie, w programie lekowym terapii przewlekłego wirusowego zapalenia wątroby typu C finansowanym przez NFZ. Pomimo rejestracji w Polsce nowych leków (boceprewir oraz telaprewir) i pozytywnej rekomendacji AOTM, Ministerstwo Zdrowia wciąż nie podjęło decyzji o udostępnieniu tej terapii pacjentom. Koalicja Hepatologiczna od miesięcy zabiega o podjęcie pozytywnej decyzji przez MZ w sprawie finansowania terapii trójlekowej w Polsce.
Z punktu widzenia bezpieczeństwa epidemiologicznego w Polsce, drugim kluczowym postulatem Koalicji Hepatologicznej w sprawie HCV jest zniesienie barier w dostępie do badań w kierunku wykrycia HCV. Do dziś badanie krwi anty-HCV nie znajduje się w koszyku świadczeń gwarantowanych lekarza pierwszego kontaktu. Do tej pory w Polsce udało się wykryć zakażenie jedynie u około 55 tys. osób, chociaż wg Polskiej Grupy Ekspertów HCV chorych na przewlekłe wirusowe zapaleniem wątroby (z aktywną wiremią) jest co najmniej 230 tys. Oznacza to, że większość z nich nie jest świadoma swojego stanu zdrowia ani zagrożenia, jakie stanowi dla innych.
Zapalenie wątroby typu C, często nazywane wirusową bombą zegarową, uznane zostało przez Światową Organizację Zdrowia (WHO) za jedno z największych globalnych zagrożeń epidemiologicznych. W Polsce HCV stanowi jeden z trzech najpoważniejszych problemów zdrowia publicznego obok otyłości i wyzwań demograficznych.
80% polskich pacjentów z wirusowym zapaleniem wątroby typu B (WZW B) wciąż leczonych jest lamiwudyną
Od trzech lat trwa batalia pacjentów o wyeliminowanie z programu leczenia WZW B przestarzałej terapii oraz zapewnienie pacjentom dostępu do nowoczesnych terapii w pierwszej linii leczenia, zgodnie z wytycznymi polskimi i europejskimi.
Leczenie przewlekłego wirusowego zapalenia wątroby typu B trwa do końca życia. W przypadku WZW B europejskim standardem leczenia są nowoczesne analogi nukleozydowe i nukleotydowe, takie jak entekawir i tenofowir. Leki te szybciej obniżają poziom wirusa we krwi (poziom wiremii), a stosowane w pierwszej linii w znikomym stopniu powodują lekooporność (w okresie pięciu lat latach terapii jest to zaledwie w 1,2 proc.). Tymczasem przestarzała lamiwudyna wywołuje ją aż u 80 proc. pacjentów, zmniejszając tym samym u nich skuteczność kolejnych terapii.
Polska jest jedynym krajem europejskim, w którym stosowana jest jeszcze lamiwudyna. Ministerstwo Zdrowia zapomina, że nieskuteczne leczenie to nie tylko strata czasu i pieniędzy, ale przede wszystkim większe ryzyko ciężkich powikłań WZW typu B, np. raka wątroby.
Nowsze terapie w leczeniu WZW B dostępne są w Polsce jedynie dla około 30% chorych, u których występuje antygen HBe (HBe+). Dla pacjentów HBeAg ujemnych (HBe-) nowe analogi refundowane są dopiero po zastosowaniu lamiwudyny czyli po zaistnieniu trwałej i szkodliwej mutacji wirusa prowadzącej do licznych powikłań takich jak marskość i rak wątroby. Jak podkreślają eksperci, podział chorych na HBe+ i HBe- w leczeniu WZW B nie jest potwierdzony żadnymi wiarygodnymi badaniami klinicznymi.
Oznacza to, że polscy pacjenci z przewlekłym WZW typu B i ujemnym antygenem HBe są od wielu lat dyskryminowani i leczeni niezgodnie z aktualną wiedzą medyczną.
Stanowisko AOTM, Polskiej Grupy Ekspertów HBV i Europejskiej Agencji Leków (EMA) to w Polsce wciąż zbyt mało, by zakończyć powszechne stosowanie leku, który może zagrażać zdrowiu pacjentów z WZW B.
Zdaniem Koalicji Hepatologicznej odpowiedzialność zapewnienia odpowiedniej, najskuteczniejszej opieki medycznej dla pacjentów z WZW typu B i C spoczywa na publicznym systemie ochrony zdrowia, gdyż w znacznej większość przypadków do zakażeń wirusami HBV i HCV doszło w trakcie zabiegów medycznych.
Dostęp do nowszego leczenia to dla pacjentów z WZW B i C jedyna szansa na normalne życie.
Gdy zawiódł dialog z Ministerstwem Zdrowia, pacjenci zwrócili się z prośbą o pomoc do Parlamentu. Swoje postulaty przekażą 16 kwietnia podczas obrad Senackiej Komisji Zdrowia.
