Nowa wersja Oceny Skutków Regulacji ustawy o zmianie ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych
Redaktor: Bartłomiej Leśniewski
Data: 15.12.2016
Prezentujemy obszerne fragmenty nowej wersji Oceny Skutków Regulacji ustawy o zmianie ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (tzw. sieciowej).
Prezentujemy pierwszych siedem najważniejszych punktów Oceny, bez skrótów redakcyjnych i komentarzy. Tekst poniżej.
1. Jaki problem jest rozwiązywany?
W obecnie funkcjonującym modelu ochrony zdrowia pacjent stracił poczucie bezpieczeństwa i orientacji w systemie. Zachwiana została zasada udzielania świadczeń zdrowotnych w sposób kompleksowy i ciągły. Okresowe postępowania konkursowe, dotyczące wyodrębnionych zakresów/profili świadczeń oraz systemy rozliczeń tych wyodrębnionych zakresów/profili oparte, co do zasady, na modelu fee-for-service oraz systemie rozliczeń Jednorodnych Grup Pacjentów, promowały, zamiast kompleksowości, fragmentację procesu udzielania świadczeń. W efekcie zasadnicze znacznie uzyskiwało rozliczenie wyodrębnionego zakresu/profilu świadczeń – stanowiącego od strony klinicznej tylko jeden z elementów procesu leczenia – kosztem udzielania świadczeń w sposób skoordynowany, gdzie pacjent miałby zapewniony dostęp do kompleksowych świadczeń zdrowotnych, obejmujących nie poszczególne procedury ale cały cykl leczenia. Należy zauważyć, że dotyczy to zarówno koordynacji świadczeń udzielanych w ramach poszczególnych zakresów świadczeń, jak i pomiędzy zakresami (np. leczeniem szpitalnym i ambulatoryjnym leczeniem specjalistycznym). Konsekwencją takich zasad zawierania umów jest więc swoiste rozmycie wyraźnie niegdyś wyodrębnionych poziomów opieki szpitalnej i specjalistycznej. Stan taki utrudnia świadome i racjonalne kształtowanie właściwego zabezpieczenia dostępu do świadczeń w tym zakresie. Ze względu na konkursowy charakter wyboru świadczeniodawców, po stronie szpitali występuje permanentny stan niepewności co do przyszłych warunków finansowania ich działalności, utrudniając racjonalną politykę inwestycyjną i długofalową politykę kadrową, a także przyczyniając się do marnotrawstwa zasobów. Brak jest również wystarczających mechanizmów sprzyjających integracji specjalistycznych świadczeń opieki zdrowotnej na poziomie szpitalnym i ambulatoryjnym.
2. Rekomendowane rozwiązanie, w tym planowane narzędzia interwencji, i oczekiwany efekt
Projektowana ustawa wprowadza do systemu opieki zdrowotnej nową instytucję prawną w postaci systemu podstawowego, szpitalnego zabezpieczenia świadczeń opieki zdrowotnej, zwanego dalej „systemem zabezpieczenia”, który powinien być główną formą zabezpieczenia dostępu do świadczeń opieki zdrowotnej z zakresu leczenia szpitalnego oraz ambulatoryjnej opieki specjalistycznej realizowanej w przychodniach przyszpitalnych. Zawieranie umów na udzielanie tych świadczeń opieki zdrowotnej na dotychczasowych zasadach, a więc w drodze konkursów ofert lub rokowań, powinno pozostać jedynie jako rozwiązanie o charakterze subsydiarnym.
W ramach systemu zabezpieczenia zostanie wyodrębnionych sześć poziomów zabezpieczenia, począwszy od poziomu lokalnego, aż po poziom świadczeń udzielanych przez podmioty o randze instytutów. Podmioty mogące udzielać świadczeń opieki zdrowotnej w ramach systemu zabezpieczenia zostaną przyporządkowane do jednego z poziomów zabezpieczenia, w zależności od stopnia i rodzaju specjalizacji.
Świadczeniodawca zakwalifikowany do danego poziomu będzie miał zagwarantowane zawarcie umowy o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej z Narodowym Funduszem Zdrowia, zwanym dalej „NFZ”, w ramach systemu zabezpieczenia. Szczegółowy zakres umowy będzie uzależniony od jego potencjału.
W zakresie świadczeń objętych umową zawartą w ramach systemu zabezpieczenia przyjęta zostanie nowa forma rozliczenia kosztów udzielanych świadczeń, w postaci ryczałtu na dany rok.
Obok świadczeń z zakresu leczenia szpitalnego, kontraktowanie i rozliczanie świadczeń na zasadach systemu zabezpieczenia obejmie także świadczenia wysokospecjalistyczne, specjalistyczne świadczenia ambulatoryjne udzielane w odpowiednich poradniach przyszpitalnych, świadczenia rehabilitacji leczniczej oraz świadczenia nocnej i świątecznej opieki zdrowotnej, co przyczyni się do poprawy jakości opieki nad pacjentem, poprzez zwiększony stopień koordynacji i integracji tej opieki.
3. Jak problem został rozwiązany w innych krajach, w szczególności krajach członkowskich OECD/UE?
W państwach członkowskich UE istnieją rozmaite modele relacji pomiędzy płatnikami publicznymi a świadczeniodawcami opieki szpitalnej. Trudno byłoby wyróżnić określony model zdecydowanie dominujący. Można jednak stwierdzić, że w zdecydowanej większości państw nie jest praktykowany wybór świadczeniodawców na zasadach konkursów ofert.
W pewnym stopniu propozycje zawarte w przedmiotowym projekcie korespondują z rozwiązaniami przyjętymi w państwach takich jak Niemcy i Austria.
W Niemczech do udzielania świadczeń szpitalnych w ramach systemu obowiązkowego ubezpieczenia zdrowotnego, a tym samym do otrzymywania refundacji kosztów tych świadczeń od kas chorych, są automatycznie uprawnione wszystkie szpitale ujęte w planach szpitali tworzonych przez władze każdego landu.
W Austrii istnieje ryczałtowa forma finansowania świadczenia szpitalnych, w postaci rocznych budżetów dla poszczególnych podmiotów, których wysokość uzależniona jest od wolumenu udzielonych świadczeń w roku poprzedzającym
4. Podmioty, na które oddziałuje projekt
Grupa:Narodowy Fundusz Zdrowia
Wielkość: 1
Źródło danych: Ustawa z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych
Oddziaływanie: NFZ nie będzie organizował konkursów ofert w odniesieniu do zdecydowanej większości świadczeń szpitalnych. Dyrektorzy oddziałów wojewódzkich NFZ ogłaszać będą wykazy świadczeniodawców uprawnionych do udzielania świadczeń w ramach systemem zabezpieczenia.
Grupa: Szpitale
Wielkość: 1375
Źródło danych: Rejestr Podmiotów Wykonujących Działalność Leczniczą
Oddziaływanie:W celu uzyskania prawa udzielania świadczeń w ramach systemu zabezpieczenia, które stanowić będzie główną formę zabezpieczenia świadczeń opieki zdrowotnej z zakresu leczenia szpitalnego, podmioty lecznicze będą musiały spełnić wymogi niezbędne dla zakwalifikowania do danego poziomu systemem zabezpieczenia.
Grupa: Świadczeniobiorcy
Wielkość: Ok. 35 mln
Źródło danych: Centralny Wykaz Ubezpieczonych
Oddziaływanie: Świadczeniobiorcy uzyskają poprawę dostępu do świadczeń opieki zdrowotnej z zakresu leczenia szpitalnego. Odniosą także korzyści związane wyraźną poprawą koordynacji świadczeń szpitalnych i świadczeń ambulatoryjnej opieki specjalistycznej, której konsekwencja powinna być ogólna poprawa jakości opieki zdrowotnej.
5. Informacje na temat zakresu, czasu trwania i podsumowanie wyników konsultacji
Odnośnie projektowanej ustawy nie były prowadzone tzw. pre-konsultacje.
Projekt regulacji został przekazany na okres 30 dni do opiniowania i konsultacji publicznych m.in. z następującymi podmiotami:
1) Radą Dialogu Społecznego;
2) Komisją Wspólną Rządu i Samorządu Terytorialnego;
3) Naczelną Radą Lekarską;
4) Naczelną Radą Pielęgniarek i Położnych;
5) Naczelną Radą Aptekarską;
6) Krajową Radą Diagnostów Laboratoryjnych;
7) Porozumieniem Pracodawców Ochrony Zdrowia;
8) Federacją Związków Pracodawców Zakładów Opieki Zdrowotnej;
9) Federacją Związków Pracodawców Ochrony Zdrowia „Porozumienie Zielonogórskie”;
10) Związkiem Pracodawców Służby Zdrowia Ministerstwa Spraw Wewnętrznych;
11) Ogólnopolskim Związkiem Pracodawców Samodzielnych Publicznych Szpitali Klinicznych;
12) Ogólnopolskim Związkiem Pracodawców Prywatnej Służby Zdrowia;
13) Pracodawcami Rzeczypospolitej Polskiej;
14) Związkiem Pracodawców Opieki Psychiatrycznej i Leczenia Uzależnień;
15) Forum Związków Zawodowych;
16) Sekretariatem Ochrony Zdrowia KK NSZZ „Solidarność”;
17) Krajowym Sekretariatem Ochrony Zdrowia NSZZ „Solidarność 80”;
18) Ogólnopolskim Porozumieniem Związków Zawodowych;
19) Ogólnopolskim Związkiem Zawodowym Pielęgniarek i Położnych;
20) Ogólnopolskim Związkiem Zawodowym Lekarzy;
21) Ogólnopolskim Związkiem Zawodowym Położnych;
22) Związkiem Powiatów Polskich;
23) Konferencja Rektorów Akademickich Uczelni Medycznych;
24) Konwentem Marszałków Województw;
25) Konfederacją „Lewiatan”;
26) Business Center Club;
27) Stowarzyszeniem „Dla Dobra Pacjenta”;
28) Liderem ruchu „Obywatele dla Zdrowia”;
29) Instytutem Praw Pacjenta i Edukacji Zdrowotnej;
30) Federacją Pacjentów Polskich;
31) Stowarzyszeniem Primum Non Nocere;
32) Rzecznikiem Praw Pacjenta;
33) Generalnym Inspektorem Ochrony Danych Osobowych;
34) Instytutem "Centrum Zdrowia Matki Polki" w Łodzi;
35) Instytutem Fizjologii i Patologii Słuchu w Warszawie;
36) Instytutem Gruźlicy i Chorób Płuc w Warszawie;
37) Instytutem Hematologii i Transfuzjologii w Warszawie;
38) Instytutem Kardiologii im. Prymasa Tysiąclecia Stefana Kardynała Wyszyńskiego w Warszawie;
39) Instytutem Matki i Dziecka w Warszawie;
40) Instytutem Medycyny Pracy im. prof. dra med. Jerzego Nofera w Łodzi;
41) Instytutem Medycyny Pracy i Zdrowia Środowiskowego w Sosnowcu;
42) Instytutem Medycyny Wsi im. Witolda Chodźki w Lublinie;
43) Instytutem "Pomnik - Centrum Zdrowia Dziecka" w Warszawie;
44) Instytutem Psychiatrii i Neurologii w Warszawie;
45) Instytutem Żywności i Żywienia im. prof. dra med. Aleksandra Szczygła w Warszawie;
46) Narodowym Instytutem Geriatrii, Reumatologii i Rehabilitacji im. prof. dr hab. med. Eleonory Reicher w Warszawie;
47) Narodowym Instytutem Leków w Warszawie;
48) Narodowym Instytutem Zdrowia Publicznego – PZH;
49) Narodowym Funduszem Zdrowia.
Wyniki opiniowania i konsultacji publicznych zostały omówione w raporcie załączonym do niniejszej Oceny.
Projekt został opublikowany w Biuletynie Informacji Publicznej na stronie podmiotowej Ministra Zdrowia, zgodnie z przepisami ustawy z dnia 7 lipca 2005 r. o działalności lobbingowej w procesie stanowienia prawa (Dz. U. poz. 1414, z późn. zm.).
Projekt został również udostępniony w Biuletynie Informacji Publicznej na stronie podmiotowej Rządowego Centrum Legislacji w serwisie „Rządowy Proces Legislacyjny”, zgodnie z uchwałą Nr 190 Rady Ministrów z dnia 29 października 2013 r. – Regulamin pracy Rady Ministrów (M. P. z 2016 r. poz. 1006).
6. Wpływ na sektor finansów publicznych
Projekt nie wpłynie na sektor finansów publicznych. Finansowanie świadczeń opieki zdrowotnej w ramach systemu zabezpieczenia będzie się odbywać tak jak dotychczas w ramach odpowiednich pozycji planu finansowego NFZ, tj. pozycji przeznaczonych na finansowanie świadczeń szpitalnych, świadczeń ambulatoryjnej opieki specjalistycznej (AOS), świadczeń z zakresu rehabilitacji leczniczej oraz świadczeń z zakresu podstawowej opieki zdrowotnej. W przypadku leczenia szpitalnego, przyjmując rok 2015 za rok bazowy oraz przyjmując założenia zawarte w załączonych projektach rozporządzeń, na finansowanie świadczeń w systemie zabezpieczenia przypadałoby ok. 91% środków przewidzianych w planie finansowym NFZ na ten zakres świadczeń. W odniesieniu do świadczeń z zakresu AOS i rehabilitacji leczniczej odsetek ten wynosiłby odpowiednio 37% i 27%.
Wśród podmiotów, które wchodzą do systemu zabezpieczenia ok. 11% liczby podmiotów jest niepublicznych, którym odpowiada ponad 4% wartości środków w ramach systemu zabezpieczenia. Odsetek podmiotów niepublicznych jest najwyższy na poziomie onkologicznym ok. 24% liczby podmiotów na tym poziomie, którym odpowiada ok. 15% środków na tym poziomie. Wysoki odsetek podmiotów niepublicznych jest również na poziomie pierwszym ok. 19% liczby podmiotów na tym poziomie, którym odpowiada ok. 15% środków na tym poziomie.
Udziały środków wyliczone są na podstawie danych sprawozdawczych z 2015 r.
Natomiast pozostaną bez zmian zakresy świadczeń: opieki psychiatrycznej i leczenia uzależnień, opieki długoterminowej, paliatywnej i hospicyjnej oraz podstawowej opieki zdrowotnej z wyłączeniem nocnej pomocy lekarskiej.
Projektowana ustawa nie spowoduje natomiast dodatkowych kosztów dla NFZ.
7. Wpływ na konkurencyjność gospodarki i przedsiębiorczość, w tym funkcjonowanie przedsiębiorców oraz na rodzinę, obywateli i gospodarstwa domowe
Projektowane przepisy zapewnią znacznej części podmiotów leczniczych większą stabilność finansową, ponieważ świadczeniodawcy zakwalifikowani do systemu zabezpieczenia uzyskają pewność zawarcia z nimi umów o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej i zostaną tym samym zwolnieni z konieczności ubiegania się o takie umowy w trybie konkursowym. Z drugiej strony takie rozwiązanie spowoduje z konieczności znaczne ograniczenie liczby ogłaszanych przez płatnika postępowań konkursowych, przede wszystkim w zakresie leczenia szpitalnego. W konsekwencji podmioty lecznicze nie zakwalifikowane do systemu zabezpieczenia będą miały relatywnie mniejszą szansę na uzyskanie finansowania udzielanych przez siebie świadczeń ze środków publicznych. Należy jednak zaznaczyć, że w przypadku systemu zabezpieczenia mówimy o kluczowych dla bezpieczeństwa zdrowotnego obywateli podmiotach,, które ze względu na swoje znaczenie zostały uprzednio wyłonione w drodze konkursowej. Ponadto trzeba zaznaczyć, że do „systemu zabezpieczenia” kwalifikowane są podmioty lecznicze bez względu na własność., w tym systemie będą zarówno podmioty publiczne jak i podmioty niepubliczne.
Wpływ projektowanej ustawy na warunki życia ogółu obywateli i rodzin będzie się wiązał z poprawą dostępu do świadczeń opieki zdrowotnej z zakresu świadczeń szpitalnych i specjalistycznych świadczeń ambulatoryjnych oraz poprawą jakości tych świadczeń dzięki lepszej koordynacji między leczeniem szpitalnym i ambulatoryjnym
1. Jaki problem jest rozwiązywany?
W obecnie funkcjonującym modelu ochrony zdrowia pacjent stracił poczucie bezpieczeństwa i orientacji w systemie. Zachwiana została zasada udzielania świadczeń zdrowotnych w sposób kompleksowy i ciągły. Okresowe postępowania konkursowe, dotyczące wyodrębnionych zakresów/profili świadczeń oraz systemy rozliczeń tych wyodrębnionych zakresów/profili oparte, co do zasady, na modelu fee-for-service oraz systemie rozliczeń Jednorodnych Grup Pacjentów, promowały, zamiast kompleksowości, fragmentację procesu udzielania świadczeń. W efekcie zasadnicze znacznie uzyskiwało rozliczenie wyodrębnionego zakresu/profilu świadczeń – stanowiącego od strony klinicznej tylko jeden z elementów procesu leczenia – kosztem udzielania świadczeń w sposób skoordynowany, gdzie pacjent miałby zapewniony dostęp do kompleksowych świadczeń zdrowotnych, obejmujących nie poszczególne procedury ale cały cykl leczenia. Należy zauważyć, że dotyczy to zarówno koordynacji świadczeń udzielanych w ramach poszczególnych zakresów świadczeń, jak i pomiędzy zakresami (np. leczeniem szpitalnym i ambulatoryjnym leczeniem specjalistycznym). Konsekwencją takich zasad zawierania umów jest więc swoiste rozmycie wyraźnie niegdyś wyodrębnionych poziomów opieki szpitalnej i specjalistycznej. Stan taki utrudnia świadome i racjonalne kształtowanie właściwego zabezpieczenia dostępu do świadczeń w tym zakresie. Ze względu na konkursowy charakter wyboru świadczeniodawców, po stronie szpitali występuje permanentny stan niepewności co do przyszłych warunków finansowania ich działalności, utrudniając racjonalną politykę inwestycyjną i długofalową politykę kadrową, a także przyczyniając się do marnotrawstwa zasobów. Brak jest również wystarczających mechanizmów sprzyjających integracji specjalistycznych świadczeń opieki zdrowotnej na poziomie szpitalnym i ambulatoryjnym.
2. Rekomendowane rozwiązanie, w tym planowane narzędzia interwencji, i oczekiwany efekt
Projektowana ustawa wprowadza do systemu opieki zdrowotnej nową instytucję prawną w postaci systemu podstawowego, szpitalnego zabezpieczenia świadczeń opieki zdrowotnej, zwanego dalej „systemem zabezpieczenia”, który powinien być główną formą zabezpieczenia dostępu do świadczeń opieki zdrowotnej z zakresu leczenia szpitalnego oraz ambulatoryjnej opieki specjalistycznej realizowanej w przychodniach przyszpitalnych. Zawieranie umów na udzielanie tych świadczeń opieki zdrowotnej na dotychczasowych zasadach, a więc w drodze konkursów ofert lub rokowań, powinno pozostać jedynie jako rozwiązanie o charakterze subsydiarnym.
W ramach systemu zabezpieczenia zostanie wyodrębnionych sześć poziomów zabezpieczenia, począwszy od poziomu lokalnego, aż po poziom świadczeń udzielanych przez podmioty o randze instytutów. Podmioty mogące udzielać świadczeń opieki zdrowotnej w ramach systemu zabezpieczenia zostaną przyporządkowane do jednego z poziomów zabezpieczenia, w zależności od stopnia i rodzaju specjalizacji.
Świadczeniodawca zakwalifikowany do danego poziomu będzie miał zagwarantowane zawarcie umowy o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej z Narodowym Funduszem Zdrowia, zwanym dalej „NFZ”, w ramach systemu zabezpieczenia. Szczegółowy zakres umowy będzie uzależniony od jego potencjału.
W zakresie świadczeń objętych umową zawartą w ramach systemu zabezpieczenia przyjęta zostanie nowa forma rozliczenia kosztów udzielanych świadczeń, w postaci ryczałtu na dany rok.
Obok świadczeń z zakresu leczenia szpitalnego, kontraktowanie i rozliczanie świadczeń na zasadach systemu zabezpieczenia obejmie także świadczenia wysokospecjalistyczne, specjalistyczne świadczenia ambulatoryjne udzielane w odpowiednich poradniach przyszpitalnych, świadczenia rehabilitacji leczniczej oraz świadczenia nocnej i świątecznej opieki zdrowotnej, co przyczyni się do poprawy jakości opieki nad pacjentem, poprzez zwiększony stopień koordynacji i integracji tej opieki.
3. Jak problem został rozwiązany w innych krajach, w szczególności krajach członkowskich OECD/UE?
W państwach członkowskich UE istnieją rozmaite modele relacji pomiędzy płatnikami publicznymi a świadczeniodawcami opieki szpitalnej. Trudno byłoby wyróżnić określony model zdecydowanie dominujący. Można jednak stwierdzić, że w zdecydowanej większości państw nie jest praktykowany wybór świadczeniodawców na zasadach konkursów ofert.
W pewnym stopniu propozycje zawarte w przedmiotowym projekcie korespondują z rozwiązaniami przyjętymi w państwach takich jak Niemcy i Austria.
W Niemczech do udzielania świadczeń szpitalnych w ramach systemu obowiązkowego ubezpieczenia zdrowotnego, a tym samym do otrzymywania refundacji kosztów tych świadczeń od kas chorych, są automatycznie uprawnione wszystkie szpitale ujęte w planach szpitali tworzonych przez władze każdego landu.
W Austrii istnieje ryczałtowa forma finansowania świadczenia szpitalnych, w postaci rocznych budżetów dla poszczególnych podmiotów, których wysokość uzależniona jest od wolumenu udzielonych świadczeń w roku poprzedzającym
4. Podmioty, na które oddziałuje projekt
Grupa:Narodowy Fundusz Zdrowia
Wielkość: 1
Źródło danych: Ustawa z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych
Oddziaływanie: NFZ nie będzie organizował konkursów ofert w odniesieniu do zdecydowanej większości świadczeń szpitalnych. Dyrektorzy oddziałów wojewódzkich NFZ ogłaszać będą wykazy świadczeniodawców uprawnionych do udzielania świadczeń w ramach systemem zabezpieczenia.
Grupa: Szpitale
Wielkość: 1375
Źródło danych: Rejestr Podmiotów Wykonujących Działalność Leczniczą
Oddziaływanie:W celu uzyskania prawa udzielania świadczeń w ramach systemu zabezpieczenia, które stanowić będzie główną formę zabezpieczenia świadczeń opieki zdrowotnej z zakresu leczenia szpitalnego, podmioty lecznicze będą musiały spełnić wymogi niezbędne dla zakwalifikowania do danego poziomu systemem zabezpieczenia.
Grupa: Świadczeniobiorcy
Wielkość: Ok. 35 mln
Źródło danych: Centralny Wykaz Ubezpieczonych
Oddziaływanie: Świadczeniobiorcy uzyskają poprawę dostępu do świadczeń opieki zdrowotnej z zakresu leczenia szpitalnego. Odniosą także korzyści związane wyraźną poprawą koordynacji świadczeń szpitalnych i świadczeń ambulatoryjnej opieki specjalistycznej, której konsekwencja powinna być ogólna poprawa jakości opieki zdrowotnej.
5. Informacje na temat zakresu, czasu trwania i podsumowanie wyników konsultacji
Odnośnie projektowanej ustawy nie były prowadzone tzw. pre-konsultacje.
Projekt regulacji został przekazany na okres 30 dni do opiniowania i konsultacji publicznych m.in. z następującymi podmiotami:
1) Radą Dialogu Społecznego;
2) Komisją Wspólną Rządu i Samorządu Terytorialnego;
3) Naczelną Radą Lekarską;
4) Naczelną Radą Pielęgniarek i Położnych;
5) Naczelną Radą Aptekarską;
6) Krajową Radą Diagnostów Laboratoryjnych;
7) Porozumieniem Pracodawców Ochrony Zdrowia;
8) Federacją Związków Pracodawców Zakładów Opieki Zdrowotnej;
9) Federacją Związków Pracodawców Ochrony Zdrowia „Porozumienie Zielonogórskie”;
10) Związkiem Pracodawców Służby Zdrowia Ministerstwa Spraw Wewnętrznych;
11) Ogólnopolskim Związkiem Pracodawców Samodzielnych Publicznych Szpitali Klinicznych;
12) Ogólnopolskim Związkiem Pracodawców Prywatnej Służby Zdrowia;
13) Pracodawcami Rzeczypospolitej Polskiej;
14) Związkiem Pracodawców Opieki Psychiatrycznej i Leczenia Uzależnień;
15) Forum Związków Zawodowych;
16) Sekretariatem Ochrony Zdrowia KK NSZZ „Solidarność”;
17) Krajowym Sekretariatem Ochrony Zdrowia NSZZ „Solidarność 80”;
18) Ogólnopolskim Porozumieniem Związków Zawodowych;
19) Ogólnopolskim Związkiem Zawodowym Pielęgniarek i Położnych;
20) Ogólnopolskim Związkiem Zawodowym Lekarzy;
21) Ogólnopolskim Związkiem Zawodowym Położnych;
22) Związkiem Powiatów Polskich;
23) Konferencja Rektorów Akademickich Uczelni Medycznych;
24) Konwentem Marszałków Województw;
25) Konfederacją „Lewiatan”;
26) Business Center Club;
27) Stowarzyszeniem „Dla Dobra Pacjenta”;
28) Liderem ruchu „Obywatele dla Zdrowia”;
29) Instytutem Praw Pacjenta i Edukacji Zdrowotnej;
30) Federacją Pacjentów Polskich;
31) Stowarzyszeniem Primum Non Nocere;
32) Rzecznikiem Praw Pacjenta;
33) Generalnym Inspektorem Ochrony Danych Osobowych;
34) Instytutem "Centrum Zdrowia Matki Polki" w Łodzi;
35) Instytutem Fizjologii i Patologii Słuchu w Warszawie;
36) Instytutem Gruźlicy i Chorób Płuc w Warszawie;
37) Instytutem Hematologii i Transfuzjologii w Warszawie;
38) Instytutem Kardiologii im. Prymasa Tysiąclecia Stefana Kardynała Wyszyńskiego w Warszawie;
39) Instytutem Matki i Dziecka w Warszawie;
40) Instytutem Medycyny Pracy im. prof. dra med. Jerzego Nofera w Łodzi;
41) Instytutem Medycyny Pracy i Zdrowia Środowiskowego w Sosnowcu;
42) Instytutem Medycyny Wsi im. Witolda Chodźki w Lublinie;
43) Instytutem "Pomnik - Centrum Zdrowia Dziecka" w Warszawie;
44) Instytutem Psychiatrii i Neurologii w Warszawie;
45) Instytutem Żywności i Żywienia im. prof. dra med. Aleksandra Szczygła w Warszawie;
46) Narodowym Instytutem Geriatrii, Reumatologii i Rehabilitacji im. prof. dr hab. med. Eleonory Reicher w Warszawie;
47) Narodowym Instytutem Leków w Warszawie;
48) Narodowym Instytutem Zdrowia Publicznego – PZH;
49) Narodowym Funduszem Zdrowia.
Wyniki opiniowania i konsultacji publicznych zostały omówione w raporcie załączonym do niniejszej Oceny.
Projekt został opublikowany w Biuletynie Informacji Publicznej na stronie podmiotowej Ministra Zdrowia, zgodnie z przepisami ustawy z dnia 7 lipca 2005 r. o działalności lobbingowej w procesie stanowienia prawa (Dz. U. poz. 1414, z późn. zm.).
Projekt został również udostępniony w Biuletynie Informacji Publicznej na stronie podmiotowej Rządowego Centrum Legislacji w serwisie „Rządowy Proces Legislacyjny”, zgodnie z uchwałą Nr 190 Rady Ministrów z dnia 29 października 2013 r. – Regulamin pracy Rady Ministrów (M. P. z 2016 r. poz. 1006).
6. Wpływ na sektor finansów publicznych
Projekt nie wpłynie na sektor finansów publicznych. Finansowanie świadczeń opieki zdrowotnej w ramach systemu zabezpieczenia będzie się odbywać tak jak dotychczas w ramach odpowiednich pozycji planu finansowego NFZ, tj. pozycji przeznaczonych na finansowanie świadczeń szpitalnych, świadczeń ambulatoryjnej opieki specjalistycznej (AOS), świadczeń z zakresu rehabilitacji leczniczej oraz świadczeń z zakresu podstawowej opieki zdrowotnej. W przypadku leczenia szpitalnego, przyjmując rok 2015 za rok bazowy oraz przyjmując założenia zawarte w załączonych projektach rozporządzeń, na finansowanie świadczeń w systemie zabezpieczenia przypadałoby ok. 91% środków przewidzianych w planie finansowym NFZ na ten zakres świadczeń. W odniesieniu do świadczeń z zakresu AOS i rehabilitacji leczniczej odsetek ten wynosiłby odpowiednio 37% i 27%.
Wśród podmiotów, które wchodzą do systemu zabezpieczenia ok. 11% liczby podmiotów jest niepublicznych, którym odpowiada ponad 4% wartości środków w ramach systemu zabezpieczenia. Odsetek podmiotów niepublicznych jest najwyższy na poziomie onkologicznym ok. 24% liczby podmiotów na tym poziomie, którym odpowiada ok. 15% środków na tym poziomie. Wysoki odsetek podmiotów niepublicznych jest również na poziomie pierwszym ok. 19% liczby podmiotów na tym poziomie, którym odpowiada ok. 15% środków na tym poziomie.
Udziały środków wyliczone są na podstawie danych sprawozdawczych z 2015 r.
Natomiast pozostaną bez zmian zakresy świadczeń: opieki psychiatrycznej i leczenia uzależnień, opieki długoterminowej, paliatywnej i hospicyjnej oraz podstawowej opieki zdrowotnej z wyłączeniem nocnej pomocy lekarskiej.
Projektowana ustawa nie spowoduje natomiast dodatkowych kosztów dla NFZ.
7. Wpływ na konkurencyjność gospodarki i przedsiębiorczość, w tym funkcjonowanie przedsiębiorców oraz na rodzinę, obywateli i gospodarstwa domowe
Projektowane przepisy zapewnią znacznej części podmiotów leczniczych większą stabilność finansową, ponieważ świadczeniodawcy zakwalifikowani do systemu zabezpieczenia uzyskają pewność zawarcia z nimi umów o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej i zostaną tym samym zwolnieni z konieczności ubiegania się o takie umowy w trybie konkursowym. Z drugiej strony takie rozwiązanie spowoduje z konieczności znaczne ograniczenie liczby ogłaszanych przez płatnika postępowań konkursowych, przede wszystkim w zakresie leczenia szpitalnego. W konsekwencji podmioty lecznicze nie zakwalifikowane do systemu zabezpieczenia będą miały relatywnie mniejszą szansę na uzyskanie finansowania udzielanych przez siebie świadczeń ze środków publicznych. Należy jednak zaznaczyć, że w przypadku systemu zabezpieczenia mówimy o kluczowych dla bezpieczeństwa zdrowotnego obywateli podmiotach,, które ze względu na swoje znaczenie zostały uprzednio wyłonione w drodze konkursowej. Ponadto trzeba zaznaczyć, że do „systemu zabezpieczenia” kwalifikowane są podmioty lecznicze bez względu na własność., w tym systemie będą zarówno podmioty publiczne jak i podmioty niepubliczne.
Wpływ projektowanej ustawy na warunki życia ogółu obywateli i rodzin będzie się wiązał z poprawą dostępu do świadczeń opieki zdrowotnej z zakresu świadczeń szpitalnych i specjalistycznych świadczeń ambulatoryjnych oraz poprawą jakości tych świadczeń dzięki lepszej koordynacji między leczeniem szpitalnym i ambulatoryjnym
