Doświadczenia kliniczne oraz nowe dane z piśmiennictwa poszerzające wiedzę dotyczącą zjawisk patologicznych w zaburzeniach czynnościowych oraz dyskusja w zespole pediatrycznym dokonującym rewizji II kryteriów rzymskich wpłynęła na dokonanie korekt w zakresie usystematyzowania tych zaburzeń oraz kryteriów ich rozpoznania. Dla tych grup wiekowych utrzymano w systematyce podobny klucz, jak w II kryteriach rzymskich, traktując jako punkt wyjścia najważniejszy objaw (wymioty, bóle brzucha, zaparcia stolca). W podejściu diagnostycznym dokonano korekty wymaganego czasu utrzymywania się dolegliwości z 3 do 2 mies. (z wyjątkiem cyklicznych wymiotów i migreny brzusznej, w których kryteria są odmienne). Pozwoli to na szybsze ustalenie rozpoznania i wcześniejsze włączenie leczenia. Komisja stała na stanowisku, że 2-miesięczne trwanie wystarczająco odzwierciedla obraz kliniczny poszczególnych zaburzeń, a szybsze włączenie leczenia zwiększa jego efektywność [1, 2]. Ze względu na możliwość współistnienia z zaburzeniami czynnościowymi choroby organicznej przyjęto, że określenie brak choroby dotyczy zespołu objawów związanych z konkretnym zaburzeniem czynnościowym. Okres bezobjawowy można traktować jako powrót do stanu sprzed wystąpienia objawów analizowanego zaburzenia czynnościowego [3].
H1. Wymioty i aerofagia
H1a. Zespół ruminacji u młodzieży
Zaburzenie to częściej występuje u niemowląt, zwłaszcza chłopców. Pojawia się ono także w okresie młodzieńczym, częściej u dziewcząt. Kryteria diagnostyczne zespołu ruminacji u młodzieży przestawiono w tab. I. Zamierzone, nawracające ruminacje z następowym ponownym połknięciem i/lub wypluciem, pojawiające się w ciągu kilku minut od rozpoczęcia posiłku, są charakterystycznym objawem zespołu. Takie zachowanie trwa ok. godziny i rzadko występuje w nocy. Objawami towarzyszącymi mogą być obniżenie współczynnika masy ciała (BMI), zaparcia stolca oraz nudności i biegunka [4]. W rozpoznaniu różnicowym należy wziąć pod uwagę: refluks żołądkowo-przełykowy, achalazję przełyku, gastroparezę, bulimię i nieprawidłowości anatomiczne utrudniające pasaż przewodu pokarmowego. W badaniu manometrycznym typową zmianą jest synchroniczna wsteczna fala „r” w zapisie z przełyku. Występuje u 40–67% młodzieży z ruminacją. Jednocześnie stwierdza się wzrost ciśnienia tłoczni brzusznej, a łagodne opóźnienie opróżniania żołądka pojawia się u 46% z nich [4, 5]. W ocenie psychologicznej ruminacja może odpowiadać zaburzeniom łaknienia u nastolatków. Zaburzenia psychologicznie, takie jak: depresja, stany lękowe, zachowania obsesyjno-kompulsywne, występują u 1/3 cierpiących na to zaburzenie [4]. Jeżeli nie pojawią się objawy niedożywienia, to za pomocą terapii behawioralnej poprawę uzyskuje się nawet u 85% chorych [4]. Przydatne może być zastosowanie postępowania wielospecjalistycznego. U części pacjentów poprawę może spowodować przyjmowanie trójcyklicznych antydepresantów. Przy znacznym ubytku masy ciała konieczne może być odżywianie przez zgłębnik założony poza odźwiernik.
H1b. Zespół cyklicznych wymiotów
Kryteria diagnostyczne i sposób postępowania jest identyczny jak u małych dzieci. W tab. II przedstawiono kryteria diagnostyczne zespołu cyklicznych wymiotów.
H1c. Aerofagia
Przy zastosowaniu II kryteriów rzymskich aerofagię rozpoznawano u 1,3% dzieci w wieku 4–18 lat znajdujących się pod opieką klinik pediatrycznych [6]. Kryteria rozpoznania aerofagii przedstawiono w tab. III. W poprzednich kryteriach aerofagia znajdowała się wśród zaburzeń cechujących się bólami brzucha, który to objaw rzadko był zgłaszany przez pacjentów, raczej dominowały wzdęcia brzucha i połykanie nadmiernej ilości powietrza. Dlatego w obecnej klasyfikacji zaburzenie to przeniesiono do grupy określanej jako wymioty i aerofagia. Połykanie powietrza przez dziecko często bywa niezauważane przez rodziców czy przez samego pacjenta. U dzieci obserwowano głośne połykanie, a także częste wydalanie gazów jelitowych. W wywiadzie wskazywano na częste żucie gumy, picie zwiększonej ilości płynów i napojów gazowanych. Zwiększone połykanie powietrza często wywołane jest przez strach i może towarzyszyć kryzie astmatycznej. Rano brzuch bywa zapadnięty, a jego rozdęcie narasta w ciągu dnia, by w nocy znowu ustąpić. Ze względu na rozdęcie brzucha aerofagia mylona jest z zaburzeniami motoryki (np. rzekomą niedrożnością jelit) lub wchłaniania jelitowego. Prawidłowy wynik testu oddechowego pozwala na wykluczenie zaburzeń trawienia cukrów i zespołu rozrostu bakteryjnego. Postępowanie terapeutyczne polega na wyjaśnieniu tła dolegliwości oraz uspokojeniu rodziców i dziecka. Terapeutyczne może okazać się zaprzestanie żucia gum i picia napojów gazowanych. Niekiedy konieczne jest postępowanie psychoterapeutyczne do usunięcia lęku.
H2. Zaburzenia czynnościowe u dzieci cechujące się głównie bólami brzucha
II kryteria rzymskie zawierały ściśle określone warunki wymagane do rozpoznania zespołu czynnościowego bólu brzucha. Część dzieci z czynnościowymi bólami brzucha spełniało te warunki tylko fragmentarycznie. Występuje duża zmienność obrazu klinicznego, dlatego w obecnej klasyfikacji zdecydowano się rozdzielić ten zespół na 2 odrębne zaburzenia – dziecięcy czynnościowy ból brzucha i zespół czynnościowego bólu brzucha, co ułatwi dokładniejsze zakwalifikowanie osób z czynnościowym bólem brzucha do jednego z 2 wyodrębnionych zaburzeń.
H2a. Dyspepsja czynnościowa
Częstość dyspepsji czynnościowej mieści się w granicach 3,5–27% w zależności od płci i kraju pochodzenia pacjentów [7, 8]. W tab. IV przedstawiono kryteria diagnostyczne dyspepsji czynnościowej. Komitet opracowujący III kryteria rzymskie u dzieci wycofał się z konieczności wykonania endoskopii górnego odcinka przewodu pokarmowego w celu ustalenia rozpoznania, wychodząc z założenia, że u dzieci zmiany zapalne błony śluzowej górnego odcinka przewodu pokarmowego występują znacznie rzadziej niż u osób dorosłych. Zdecydował również o zrezygnowaniu z wyodrębniania postaci rzekomowrzodowej i z zaburzeniami motoryki ze względu na trudności małych dzieci w precyzyjnym wyrażeniu swoich dolegliwości (np. rozróżnienie między dyskomfortem a bólem). Wśród dzieci z bólami brzucha o charakterze dyspepsji czynnościowej wykazywano łagodne, przewlekłe zmiany zapalne błony śluzowej żołądka. Jak już udowodniono, dyspepsja czynnościowa może być następstwem procesu zapalnego, a powyższe zmiany nie powinny przeszkadzać w rozpoznaniu tego zaburzenia. Objawy dyspeptyczne mogą pojawić się po infekcji wirusowej. Endoskopia jest wskazana natomiast w przypadkach dysfagii z dolegliwościami utrzymującymi się mimo podawania leków redukujących wydzielanie kwasu solnego albo u dzieci z nawracającymi objawami po zaprzestaniu stosowania tych leków, względnie przy podejrzeniu zakażeniem Helicobacter pylori. W badaniach czynności motorycznej żołądka wykazano zaburzenie czynności mioelektrycznej żołądka i opóźnione jego opróżnianie. Szybkie opróżnianie żołądka przy wolnym pasażu przez jelito grube pojawiało się u dzieci ze współistniejącymi wzdęciami. W leczeniu zaleca się unikanie niesteroidowych leków przeciwzapalnych oraz produktów żywnościowych mogących nasilić objawy (kawa, potrawy ciężkostrawne). Jeżeli dominującym objawem jest ból, to zaleca się leki hamujące wydzielanie kwasu solnego. Z kolei przy dominującym uczuciu dyskomfortu proponuje się prokinetyki, takie jak: metoklopramid, erytromycynę, domperidon czy cisaprid. Przy współistniejących problemach psychologicznych konieczna może być pomoc psychologiczna.
H2b. Zespół jelita nadpobudliwego
Zespół jelita nadpobudliwego (ang. irritable bowel syndrome – IBS) jest jednym z najczęstszych zaburzeń przewodu pokarmowego. Na Zachodzie zaburzenie to występuje u 15–20% populacji. Kryteria diagnostyczne IBS przedstawiono w tab. V. W porównaniu do II kryteriów czas utrzymywania się dolegliwości skrócono z 3 do 2 mies. Objawami, które wskazują na IBS, są: a) nieprawidłowa częstość stolców 4 lub więcej dziennie lub 2 lub mniej na tydzień, b) nieprawidłowy wygląd stolca (twarde lub luźne/wodniste), c) nieprawidłowy przebieg defekacji (zastój, nagła potrzeba defekacji, uczucie niepełnego wypróżnienia), d) obecność śluzu, e) wzdęcia lub uczucie rozdęcia brzucha. Nadwrażliwość trzewna w IBS może wynikać z różnych przyczyn, takich jak: infekcje, zapalenia, alergia lub uraz, które mogą współistnieć z zaburzoną motoryką jelit. Czynnikami usposabiającymi są uwarunkowania genetyczne oraz wcześniej przebyte przeżycia stresujące. U wielu pacjentów z IBS spotyka się objawy towarzyszące, takie jak: skurcze przełyku, dyspepsja, zapalenie guzków krwawniczych lub szczelina odbytu. Objawami towarzyszącymi spoza przewodu pokarmowego są: a) bóle głowy, migrena, uczucie znużenia, zaburzenia snu, uczucie szybkiego wyczerpywania się, b) zaburzenia miesiączkowania, c) pollakisuria, dysuria, d) bóle grzbietu, e) przyspieszenie czynności i kołatanie serca, f) uczucie klusek w gardle [9]. W ocenie psychologicznej występują: lęki, stany depresyjne, różne dolegliwości somatyczne u dziecka lub rodziców. Wyuczone niekorzystne wzorce zachowań mogą być stymulowane przez otoczenie małego pacjenta. W badaniu klinicznym zwraca uwagę fakt, że dolegliwości występują u dziecka, u którego nie stwierdzono odchyleń (uzasadniających ich występowanie) od normy w badaniu przedmiotowym, przy prawidłowym rozwoju fizycznym i braku objawów alarmowych. Ułatwieniem rozpoznania może okazać się wykazanie czynników wyzwalających i problemów socjalnych, które przyczyniłyby się do wystąpienia dolegliwości. W IBS podczas badania manometrycznego odbytnicy spostrzega się, że pacjenci zgłaszają ból przy mniejszym wypełnieniu balonu niż osoby zdrowe. Ponadto wykazują oni przy tym prawidłową tolerancję na ból stymulowany w innych miejscach (poza jelitem). Wytłumaczenie charakteru dolegliwości oraz uspokojenie dziecka i jego rodziców jest bardzo istotnym elementem terapii. W postępowaniu terapeutycznym dietę dostosowuje się do charakteru stolców. Dużą pomocą w terapii jest uregulowanie trybu życia – niezbędny, chociaż trudno osiągalny warunek powodzenia leczenia. Ważną rolę odgrywa poprawa atmosfery domowej i unikanie rozwiązywania sytuacji konfliktowych w obecności dzieci. Korzystne może być zrezygnowanie z nadmiernego obciążenia dziecka zajęciami pozaszkolnymi. Niekiedy konieczna jest zmiana środowiska szkolnego (przeniesienie do innej klasy lub szkoły). Farmakoterapia jest przez część autorów kwestionowana, ponieważ skuteczność placebo sięga 60%. Z leków zalecane były: olejek miętowy, trimebutyna, mebeweryna, alweryna, leki przeciwwzdęciowe (simetikon, dimetikon), a przy stanach depresyjnych – trójcykliczne antydepresanty, także probiotyki. W celu poprawy konsystencji stolców i regulacji wypróżnień stolców w okresie występowania zaparć stosuje się środki osmotycznie czynne, a przy pojawianiu się biegunek – loperamid.
H2c. Migrena brzuszna
Występuje pokrewieństwo migreny brzusznej, zespołu cyklicznych wymiotów oraz migrenowych bólów głowy, które mogą przechodzić z jednej postaci w drugą. Zaburzenie to występuje u 1–4% dzieci, z niewielką przewagą dziewczynek (3:2) i rozpoczyna się najczęściej w 7. roku życia z największym nasileniem dolegliwości w 10.–12. roku życia [10, 11]. Kryteria diagnostyczne migreny brzusznej przedstawiono w tab. VI. Potwierdzeniem rozpoznania jest wykazanie występowania migreny w rodzinie albo przebytej lub aktualnej choroby lokomocyjnej u pacjenta. Eksperci są zgodni, że w celu rozpoznania migreny brzusznej wystarczą 2, a nie 3 epizody w ciągu roku. Minimalny czas jego trwania został skrócony z 2 do 1 godz. Ból określany jest jako silny, prowadzący do upośledzenia codziennej aktywności dziecka. Bólom towarzyszą zazwyczaj bladość, wymioty, a niekiedy jadłowstręt psychiczny. W wywiadzie zwraca uwagę obecność objawów migreny w rodzinie oraz zwiększona podatność na chorobę lokomocyjną. Napad poprzedzony jest często zmianą usposobienia i aktywności fizycznej, bólami głowy, wymiotami i sennością, a także nadwrażliwością na światło i dźwięki. Dolegliwości mają podobną do siebie kliniczną prezentację. Zwykle pojawiają się w nocy lub nad ranem. Ataki bólowe utrzymują się od kilku godzin do kilku dni. Pod koniec ataku pojawia się senność, a po okresie snu dolegliwości ustępują. Między atakami pacjenci czują się dobrze i nie zgłaszają skarg bólowych [12]. U dzieci tych nie stwierdza się strukturalnych czy biochemicznych cech choroby przewodu pokarmowego, ośrodkowego układu nerwowego czy zaburzeń metabolicznych. W różnicowaniu wymienia się inne przyczyny napadowych silnych bólów brzucha (niedokonany zwrot krezki, nawracające zapalenie trzustki, choroby dróg żółciowych, nawracające stany wzmożonego ciśnienia śródczaszkowego, gorączka śródziemnomorska, choroby metaboliczne). Potwierdzeniem rozpoznania migreny brzusznej może okazać się dobra odpowiedź kliniczna na leki przeciwmigrenowe. W postępowaniu leczniczym zaleca się unikanie czynników wyzwalających dolegliwości (produktów zawierających kofeinę, azotanów i aminów biogennych, takich jak: czekolada, kakao, kofeina, teina, sery, cytrusy, pomidory). Unikać należy: nadmiernych stanów emocjonalnych, wydłużonego głodzenia, zmian wzorca snu, ekspozycji na mrugające, intensywne światło i hałas. Jeżeli epizody występują często, w profilaktyce można zastosować pizotifen, propranolol, cyproheptadynę lub sumatryptan.
H2d. Czynnościowy ból brzucha u dzieci
Przy zastosowaniu II kryteriów rzymskich częstość występowania czynnościowego bólu brzucha u 4–18-latków zgłaszających się do klinik gastroenterologicznych wynosiła 0–7,5% [6, 13]. Wynikało to z bardzo restrykcyjnych kryteriów zastosowanych we wspomnianej klasyfikacji. Kryteria diagnostyczne czynnościowego bólu brzucha u dzieci oraz zespołu czynnościowego bólu brzucha u dzieci przedstawiono w tab. VII i VIII. Wymaganie w poprzedniej klasyfikacji obecności stałego lub prawie stałego bólu zostało zmienione na podstawie obserwacji klinicznych wskazujących, że u dzieci okresowe bóle brzucha występują z podobną częstością, jak ból stały. Trudność polegała też na tym, że ból jest doznaniem subiektywnym. Z reguły występuje w okresie czuwania dziecka. Zmiany towarzyszące, takie jak: upośledzenie dziennej aktywności lub bóle głowy i kończyn czy zaburzenia snu, pozwalają na zakwalifikowanie dolegliwości jako zespołu czynnościowego bólu brzucha. Ból pojawia się w sposób ciągły lub nawracający, najczęściej w okolicy pępka, nie ma określonego wzorca bólowego czy związku z przyjmowaniem pokarmu, defekacjami i krwawieniami miesięcznymi. Dolegliwości z reguły występują w dzień. Nie pojawia się symulacja bólu. U pacjenta wszystkie epizody bólowe są do siebie podobne. Nie obserwuje się dolegliwości typowych dla innych zespołów cechujących się bólami brzucha (nieprawidłowych stolców, wymiotów itp.). Nie występują inne dolegliwości typowe dla innych zaburzeń czynnościowych. W zespole czynnościowego bólu brzucha pojawia się niewielkie upośledzenie dziennej aktywności dziecka. Bólowi towarzyszyć mogą: bóle i zawroty głowy, uczucie znużenia i wyczerpania, a także bóle wzrostowe nóg [14]. Zarówno w czynnościowych bólach brzucha, jak i zespole czynnościowego bólu brzucha badania ograniczają się do wybranych analiz przesiewowych (morfologia krwi, OB lub białka C-reaktywnego – CRP, badanie ogólne i posiew moczu, biochemiczne wykładniki chorób wątroby i nerek, badanie kału w kierunku pasożytów, wodorowy test oddechowy w kierunku nietolerancji cukrów), które służą upewnieniu się lekarza i rodziców odnośnie do czynnościowego charakteru bólów brzucha. W odróżnieniu od IBS nie wykazano nadwrażliwości rectum na rozciąganie. Nie wyklucza to nadwrażliwości trzewnej w bardziej dogłowowych odcinkach przewodu pokarmowego. Lokalizacja bólów również w innych częściach ciała może wskazywać na obniżenie progu bólu u tych dzieci. Zarówno u dzieci z czynnościowym bólem brzucha, jak i zespołem czynnościowego bólu brzucha występują: stany lękowe, depresyjne i somatyzacja. W postępowaniu różnicowym obok innych zaburzeń czynnościowych przebiegających z bólami brzucha należy brać pod uwagę choroby organiczne, takie jak: celiakia lub choroba Leśniowskiego-Crohna, a także choroby infekcyjne, np. yersiniozę. Ważnym elementem postępowania jest wyjaśnienie natury dolegliwości oraz uspokojenie dziecka i jego rodziców. Konieczne okazuje się wyłączenie czynników wyzwalających napady bólowe. Pomoc może przynieść opieka psychologiczna i wyuczenie sposobów radzenia sobie z bólem. W stanach obniżonego nastroju korzystne mogą być trójcykliczne antydepresanty. Inne leki, które mogą być przydatne, to trimebutyna i mebeweryna. Niedawno przeprowadzona otwarta próba kliniczna z citalopramem u dzieci z czynnościowym bólem brzucha dała obiecujące rezultaty [15].
H3. Zaparcia i nietrzymanie stolca
Definicja zaparć jest podobna jak u dzieci młodszych.
H3a. Zaparcia czynnościowe
Określenie zaparcia czynnościowe odnosi się do wszystkich zaparć niemających etiologii organicznej. Ze względu na częste nakładanie się zaparć czynnościowych i czynnościowej retencji kału, zaburzenia te zostały połączone w jedno pod nazwą zaparcia czynnościowe. Częstość zaparć w opiece podstawowej mieści się w granicach 0,3–8%. W opiece gastroenterologicznej odsetek ten wzrasta do 25%. Dodatni wywiad rodzinny w kierunku zaparć występuje u 28–50%, częściej u bliźniąt jednojajowych niż dwujajowych. Najczęściej pojawia się w okresie ćwiczeń korzystania z toalety (między 2.–4. rokiem życia), częściej u chłopców [16]. Kryteria diagnostyczne w tym zakresie przedstawiono w tab. IX. Skrócenie minimum wymaganego czasu występowania dolegliwości z 3 do 2 mies. jest oparte zarówno na doświadczeniach klinicznych, jak i danych z piśmiennictwa sugerujących, że dłużej trwające zaparcia czynnościowe stają się trudniejsze do leczenia. Loening-Baucke wykazała, że leczenie małych dzieci (poniżej 4. roku życia) z zaparciami jest skuteczniejsze, gdy rozpoczęto je przed ukończeniem przez dziecko 2. roku życia, u dzieci z krótszym utrzymywaniem się objawów [17]. Wcześniejsze kryteria diagnostyczne dla retencji kału kładły duży nacisk na postawę retencyjną, która była jednym z 2 kryteriów niezbędnych do rozpoznania choroby. Obecnie postawa retencyjna jest jednym z 6 kryteriów w diagnostyce zaparć i nie jest konieczna do rozpoznania. Obserwacje kliniczne wskazują, że zaparcia utrzymujące się przez dłuższy czas stymulują dziecko do unikania defekacji i zachowań retencyjnych. Czasami rodzice źle interpretują unikanie defekacji albo nie zwracają na dziecko należytej uwagi. Nietrzymanie kału (niezależne od woli przedostawanie się kału na bieliznę) jest jedną z częstszych prezentacji czynnościowych zaparć i występowało nawet u 84% dzieci z zaparciami stolca [18]. Objaw ten jest przyczyną dużego zakłopotania i poczucia wstydu dla pacjenta i jego rodziny. Dlatego zarówno postawa retencyjna, jak i nietrzymanie kału włączono do kryteriów zaparć. Nietrzymanie kału może służyć monitorowaniu ciężkości zaparć i skuteczności leczenia. Bolesne wypróżnienia były i są uważane za główną przyczynę zachowań retencyjnych. Dużą ilość mas kałowych w rectum w II kryteriach rzymskich stwierdzano u 98% dzieci z retencją kału [19]. Określenie szeroki stolec zatykający toaletę jest próbą obiektywizacji pojęcia dużych ilości mas kałowych. W badaniu podmiotowym sumiennie zbiera się informacje na temat: pierwszego wypróżnienia, czasu pojawienia się problemów z defekacją, charakterystyki stolca (częstość wypróżnień, konsystencja, kaliber i objętość), pojawiania się objawów towarzyszących (ból przy wydalaniu mas kałowych, bóle brzucha, krew w stolcach lub na papierze, nietrzymanie kału, zachowanie retencyjne, problemy z oddawaniem moczu, zaburzenia neurologiczne). Nietrzymanie stolca może być brane za biegunkę. Podczas badania palpacyjnego brzucha można wyczuć masy kałowe. Dyskusyjna jest sprawa badania per rectum. Północnoamerykańskie Towarzystwo Gastroenterologii, Hepatologii i Żywienia zaleca, aby badanie to było wykonane przynajmniej raz [20]. Badanie radiologiczne lub USG brzucha może być wykonane w celu określenia retencji kału u dzieci otyłych oraz broniących się przed badaniem palpacyjnym odbytnicy. Patofizjologicznie czynnościowe zaparcia u dzieci najczęściej są wynikiem powtarzanego dążenia małego pacjenta do świadomego wstrzymania stolca. Postępujące nagromadzenie się mas kałowych prowadzi do zmęczenia mięśni dna miednicy i osłabienia funkcji zwieraczy odbytu. W ocenie psychologicznej dzieci te mają niską samoocenę i postawę wycofującą się. Wykazują także strach przed ćwiczeniami wypróżnień. Ważnym punktem leczenia jest rozmowa wyjaśniająca, która obniża poziom lęku u dziecka i jego rodziców. Wytworzeniu pozytywnego nastawienia może pomóc włączenie do leczenia makrogoli, np. polietylenoglikolu 3350 w dawce 1–1,5 g/kg dziennie lub laktulozy w dawce 15–50 ml, powodującej rozluźnienie stolców [2, 9]. Leki te z powodu zmiękczenia mas kałowych i następowo – zmniejszenia bólu podczas przechodzenia mas kałowych przez kanał odbytu, mogą być długo podawane i dają lepsze efekty niż środki drażniące, np. alkaloidy senesowe. Okresowo można podawać parafinę. Należy jednak pamiętać, że przy dłuższym jej przyjmowaniu mogą pojawiać się objawy niedoborowe, ponieważ pokrywa również powierzchnię jelita cienkiego. Nagradzanie za skuteczne wypróżnienia jest dobrym sposobem motywacji dziecka i przyspiesza ustąpienie dolegliwości [2].
H3b. Nieretencyjne nietrzymanie kału
Nieretencyjne nietrzymanie kału cechuje powtarzane, nieodpowiednie wydalanie stolca do innego miejsca niż toaleta u dziecka w wieku powyżej 4 lat, bez cech retencji kału. Częstość tego zaburzenia w Holandii oceniono na 4,1% u dzieci w wieku 5–6 lat i 1,6% w wieku 11–12 lat i była wyższa u chłopców niż dziewcząt oraz u dzieci pochodzących z rodzin o niskim statusie socjalnym [21]. Kryteria diagnostyczne nieretencyjnego nietrzymania kału przedstawiono w tab. X. Objawy zaburzenia najczęściej występują u większości dzieci w czasie godzin czuwania. Brudzenie może następować od małych objętościowo aż do dużych, odpowiadających normalnemu wypróżnieniu, mas kałowych. W badaniu fizykalnym, USG lub radiologicznym nie stwierdza się zalegania kału w odbytnicy i esicy. W ocenie psychologicznej wykazywano, że impulsem do popuszczenia była nieuświadomiona złość, a brudzenie jest formą manifestacji tej emocji, podobnie jak: niechlujność, nonszalancja lub lekceważenie innych osób. Stan ten określano jako formę bierno-agresywnej relacji z obojgiem lub jednym z rodziców dziecka [22]. W procesie diagnostycznym istotne są dane negatywne dotyczące występowania zaparć stolca u dziecka. W leczeniu rozmowa wyjaśniająca i zalecenie regularnego używania toalety mogą być wystarczające. Wiele z tych dzieci wymaga opieki psychologiczno-psychiatrycznej.
Podsumowanie
Przedstawiona klasyfikacja po kilku latach weryfikacji w praktyce może ulec dalszym modyfikacjom. Być może dołączone zostaną inne zespoły, takie jak zaburzenia czynności dróg żółciowych i zwieracza Odiego, pominięte zarówno w II, jak i III kryteriach rzymskich. W opracowaniu tym omówiono kryteria diagnostyczne oraz klinikę zaburzeń. Ze względu na ograniczone ramy objętościowe artykułu pominięto w nim zagadnienie etiopatogenezy zaburzeń. Przedstawione 2 części opracowania mają ułatwić klinicyście poruszanie się w procesie diagnostycznym zaburzeń czynnościowych, należących do najczęstszych przyczyn poszukiwania pomocy pediatrycznej.
Piśmiennictwo
1. Hyman PE, Milla PJ, Benninga MA i wsp. Childhood functional gastrointestinal disorders: neonate/toddler. Gastroenterology 2006; 130: 1519-26. 2. Rasquin A, Di Lorenzo C, Forbes D i wsp. Childhood functional gastrointestinal disorders: child/adolescent. Gastroenterology 2006; 130: 1527-37. 3. Veereman-Wauters G. The quest for light in the misty frontierland of pediatric functional gastrointestinal disorders: act II Rome Criteria III. J Ped Gastroenterol Nutr 2006; 43: 156-7. 4. Chial HJ, Camilieri M, Williams DE i wsp. Rumination syndrome in children and adolescents: diagnosis, treatment and prognosis. Pediatrics 2003; 111: 158-62. 5. Khan S, Hyman PE, Cocjin J i wsp. Rumination syndrome in adolescents. J Pediatr 2000; 136: 528-31. 6. Caplan A, Walker L, Rasquin A. Validation of the pediatric Rome II criteria for functional gastrointestinal disorders using the questionnaire on pediatric gastrointestinal symptoms. J Ped Gastroenterol Nutr 2005; 41: 305-16. 7. Hyams JS, Davis P, Sylvester FA i wsp. Dyspepsia in children and adolescents: a prospective study. J Ped Gastroenterol Nutr 2000; 30: 413-8. 8. De Giacomo C, Valdambrini V, Lizzoli F i wsp. A population-based survey on gastrointestinal tract symptoms and Helicobacter pylori infection in children and adolescents. Helicobacter 2002; 7: 356-63. 9. Ryżko J. Zaburzenia czynności jelita grubego. W: Zaburzenia czynnościowe układu pokarmowego u dzieci i młodzieży. Ryżko J, Socha J (red.). Wyd. Lek. PZWL, Warszawa 2004. 10. Mortimer MJ, Kay A, Jaron A. Clinical epidemiology of childhood abdominal migraine in an urban general practice. Dev Med Child Neurol 1993; 35: 243-8. 11. Abu-Arafeh I, Russell G. Prevalence and clinical features of abdominal migraine compared with those of migraine headache. Arch Dis Child 1995; 72: 413-7. 12. Hyams JS. Chronic and recurrent abdominal pain. W: Pediatric Functional Gastrointestinal Disorders. Hyman PE (red.). Acad Prof Inf Serv Inc, New York 1999. 13. Walker LS, Lipani TA, Greene JW i wsp. Recurrent abdominal pain: symptom subtypes based on the Rome II criteria for pediatric functional gastrointestinal disorders. J Ped Gastroenterol Nutr 2004; 38: 187-91. 14. Ryżko J. Przewlekłe bóle brzucha u dzieci. Ped Wsp Gastr Hep Żyw Dzieci 2006; 8: 61-6. 15. Campo JV, Perel J, Lucas A i wsp. Citalopram treatment of pediatric recurrent abdominal pain and comorbid internalizing disorders: an exploratory study. J Am Acad Child Adolesc Psychiatry 2004; 43: 1234-42. 16. Di Lorenzo C. Pediatric anorectal disorders. Gastroenterol Clin North Am 2001; 30: 269-87. 17. Loening-Baucke V. Constipation in early childhood: patient characteristics, treatment, and longterm follow-up. Gut 1993; 34: 1400-4. 18. Voskuijl WP, Heijmans J, Heijmans HS i wsp. Use of Rome II criteria in childhood defecation disorders: applicability in clinical and research practice. J Pediatr 2004; 145: 213-7. 19. Loening-Baucke V. Functional fecal retention with encopresis in childhood. J Pediatr Gastroenterol Nutr 2004; 38: 79-84. 20. Baker SS, Liptak GS, Colletti RB i wsp. Constipation in infants and children: evaluation and treatment. A medical position statement of the North American Society for Pediatric Gastroenterology and Nutrition. J Ped Gastroenterol Nutr 1999; 29: 612-26. 21. van der Wal MF, Benninga MA, Hirasing RA. The prevalence of encopresis in a multicultural population. J Pediatr Gastroenterol Nutr 2005; 40: 345-8. 22. Staiano A, Ciarla C. Pelvic floor syndromes: infant dyschezia, functional fecal retention and nonretentive soiling. W: Pediatric Functional Gastrointestinal Disorders. Hyman PE (red.). Acad Prof Inf Serv Inc, New York 1999.
