Polimorfizm Pro12Ala genu PPARg2 jest związany z resztkową insulinosekrecją oraz wartością BMI w cukrzycy typu 1

Wprowadzenie i cel pracy. Z uwagi na występowanie w cukrzycy typu 1 (T1D) zjawiska insulinooporności oraz możliwość jej genetycznego uwarunkowania celem pracy była ocena wpływu polimorfizmu Ala 12 Pro genu PPARg2 na resztkową insulinosekrecję mierzoną stężeniem peptydu C oraz zmiany wartości indeks BMI u dzieci z cukrzycą typu 1. Materiał i metody. W grupie 103 pacjentów z T1D została przeprowadzona analiza genetyczna polimorfizmu genu PPARg2, pomiary stężenia peptydu C oraz ocena indeksu BMI i parametrów klinicznych. Grupa kontrolna obejmowała 109 zdrowe osoby. Wyniki. U pacjentów z T1D jedynie 3 dzieci posiadało genotyp Ala 12 Ala (2.9%), podczas gdy 29 pacjentów było heterozygotami Ala 12 Pro (28.2%). Interesujące, że warianty Ala12+ były związane z wyższym stężeniem peptydu C w 6, 12 oraz 24 miesiącu trwania choroby w porównaniu z genotypem Pro 12 Pro (0.39±0.24 pmol/mL vs. 0.22±0.14 pmol/mL, P=0.007 i 0.19±0.09 vs. 0.11±0.07, P=0.01 oraz 0.13±0.09 vs. 0.07±0.05, P=0.021, odpowiednio). Podobnie stężenie peptydu C było istotnie wyższe u pacjentów z dodatnim wywiadem w kierunku cukrzycy typu 2 u krewnych pierwszego stopnia. Obserwacja ta była jeszcze bardziej wyraźna, gdy warianty Ala12 + były oceniane łącznie z rodzinnym wywiadem cukrzycy typu 2. Ponadto pacjenci, u których stwierdzono warianty Ala12+ charakteryzowali się w 24 i 36 miesiącu trwania cukrzycy wyższym indeksem BMI znormalizowanym pod względem płci i wieku w porównaniu do nosicieli Pro 12 Pro (0.557±0.84 vs. -0.119±0.73, P=0.001 i 0.589±0.919 vs. 0.066±0.630, P=0.016, odpowiednio). Wnioski. Wydaje się prawdopodobne, że polimorfizm genu PPARg2 i/lub genetycznie uwarunkowana insulinooporność mogą być związane z resztkową insulinosekrecją oraz wzrostem BMI w cukrzycy typu 1 u dzieci.

Introduction and aim. Since insulin resistance is genetically determined and observed in type 1 diabetes, the study was designed to elucidate an involvement of Ala 12 Pro PPARg2 gene polymorphism in residual C-peptide secretion and BMI variation in children with type 1 diabetes. Material and methods. In 103 patients with type 1 diabetes genetic analysis of PPARg2 polymorphism, C-peptide measurements and evaluation of BMI and clinical parameters were performed. Control group consisted of 109 healthy subjects. Results. In diabetic patients, only three individuals exhibited Ala 12 Ala genotype (2.9%) and 29 patients were heterozygous Ala 12 Pro (28.2%). Interestingly, Ala12+ variants were associated with higher C-peptide levels in 6 th , 12 th and 24 th months after the onset than Pro 12 Pro genotype (0.39±0.24 pmol/mL vs. 0.22±0.14 pmol/mL, P=0.007 and 0.19±0.09 vs. 0.11±0.07, P=0.01 and 0.13±0.09 vs. 0.07±0.05, P=0.021, respectively). Similarly, C-peptide was also significantly increased in patients with history of type 2 diabetes in the first-degree relatives. The observation was even more evident when Ala12+ variants were taken together with family history of type 2 diabetes. Besides, in 24 th and 36 th months after the onset, Ala12+ variants revealed to be associated with higher BMI normalized by age and sex as compared to Pro 12 Pro (0.557±0.84 vs. -0.119±0.73, P=0.001 and 0.589±0.919 vs. 0.066±0.630, P=0.016, respectively). Conclusions. Thus, it is likely that PPARg2 gene polymorphism and/or the genetically determined insulin resistance may be associated with residual C-peptide secretion and involve excessive BMI in type 1 diabetes.