Special article
Transcatheter tricuspid valve implantation

Pierwotne wady zastawki trójdzielnej – zarówno wrodzone, np. anomalia Ebsteina lub zastawka dysplastyczna, jak i nabyte, tj. reumatyczne, pozapalne lub w przebiegu rakowiaka – występują rzadko. Najczęściej spotyka się niedomykalność trójdzielną w schyłkowym okresie niewydolności serca, zwykle w przebiegu choroby zastawkowej lewego serca. Ostatnio, wraz z coraz większym upowszechnieniem nowoczesnych metod leczenia za pomocą stymulatorów, kardiowerterów-defibrylatorów i stymulatorów resynchronizujących (ang. cardiac resynchronization therapy, CRT), coraz częściej spotyka się chorych z jatrogenną niedomykalnością trójdzielną spowodowaną obecnością elektrody w prawej komorze.

Operacyjne leczenie wady zastawki trójdzielnej wiąże się z dużym ryzykiem i zwykle jest wykonywane przy okazji innego zabiegu kardiochirurgicznego, u chorych w ciężkim stanie, ze schyłkową niewydolnością serca lub ciężką wadą zastawkową lewego serca. Wyniki leczenia operacyjnego nie są dobre, a reoperacje wiążą się z bardzo dużym ryzykiem. Śmiertelność szpitalna po reoperacji z powodu niedomykalności trójdzielnej sięga 37% [1–3]. Ze względu na duży odsetek powikłań zakrzepowych związanych z zastawkami mechanicznymi obecnie w ujście trójdzielne wszczepia się głównie zastawki biologiczne, które po kilku, a najpóźniej kilkunastu latach ulegają degeneracji, co powoduje konieczność wykonania reimplantacji. Problem ten dotyczy szczególnie młodych pacjentów po operacji wrodzonych wad zastawki trójdzielnej, którzy w swoim życiu mogą wymagać kilku wymian zastawki biologicznej.

Pierwsze interwencje przeznaczyniowe w wadzie trójdzielnej lub dysfunkcji bioprotezy trójdzielnej

Od 2000 roku, kiedy Boenhoffer wykonał pierwszy zabieg przeznaczyniowego wszczepienia zastawki płucnej, metoda ta stała się procedurą powszechnie stosowaną u chorych dużego ryzyka z wadą aortalną oraz coraz częściej wykorzystywaną u pacjentów z wadami wrodzonymi po operacjach rekonstrukcji drogi odpływu prawej komory [3–9]. Ostatnio pojawiły się pierwsze doniesienia o przeznaczyniowym – ortotopowym lub heterotopowym – wszczepieniu zastawki trójdzielnej.

Pierwszy zabieg przeznaczyniowej implantacji zastawki w pozycji trójdzielnej wykonano u 31-letniego pacjenta z atrezją trójdzielną po operacji Fontana w modyfikacji Björka, u którego w wyniku zwapnienia homograftu doszło do wystąpienia ciężkiej niedomykalności zastawki homograftu. Zabieg wykonano w znieczuleniu ogólnym z dostępu przez...


View full text...