ANESTEZJOLOGIA I INTENSYWNA TERAPIA
The influence of endobronchial intubation using various muscle relaxant agents on chosen haemodynamic and respiratory parameters

Wstęp

Znieczulenie do większości operacji torakochirurgicznych wymaga ograniczenia mobilności pola operacyjnego. Dokonać tego można, stosując wentylację jednego płuca (ang. one lung ventilation – OLV) [1–4]. Jednym ze sposobów zapewniających wentylację różnicową płuc jest intubacja z zastosowaniem rurki dwuświatłowej [5, 6].
Wykonanie intubacji wybranego oskrzela umożliwiają środki zwiotczające mięśnie szkieletowe, z których jedynym stosowanym klinicznie środkiem wywołującym blok depolaryzujący jest chlorsukcynylocholina. Wywołuje ona najkrócej trwający blok i jest zalecana do tzw. trudnych intubacji. Jednak stosowanie jej skutkować może pojawieniem się wielu objawów ubocznych. Efektem pobudzenia cholinergicznych zwojów autonomicznych może być powstawanie zaburzeń rytmu serca o charakterze bradykardii zatokowej aż do asystolii, rytmów węzłowych i komorowych zaburzeń rytmu, skurczów przedwczesnych, a nawet migotania komór. Mechanizm ich powstawania wiąże się z przesunięciami jonów potasu z przestrzeni wewnątrzkomórkowej do pozakomórkowej.
Ze względu na możliwość powstawania niebezpiecznych powikłań po podaniu chlorsukcynylocholiny coraz częściej w celu wykonania intubacji tchawicy i dalszego podtrzymania zwiotczenia w trakcie zabiegu stosuje się niedepolaryzujące środki zwiotczające. Rokuronium (Esmeron) jest aminosteroidową pochodną charakteryzującą się najszybszym wystąpieniem działania, co oznacza, że intubacja możliwa jest już po 60–150 sekundach od podania dawki intubacyjnej (2×ED95) 0,6 mg/kg–1 m.c., i średniodługim czasem trwania zwiotczenia, tj. około 35 minut. W dawce do 4×ED95 nie powoduje uwalniania histaminy, natomiast stwierdzono nieznaczny (do 10%) wzrost częstości akcji serca [7, 8].
Cisatrakurium (Nimbex) jest izomerem atrakurium o strukturze benzyloizochinolinowej, umożliwiającym intubację dotchawiczą po 120–180 sekundach od podania dawki intubacyjnej (2×ED95) 0,1 mg/kg–1 m.c. i działającym około 45 minut. Pomimo swej budowy chemicznej nie powoduje zależnego od dawki i szybkości podawania uwalniania histaminy. Nie ma działania wagolitycznego i sympatyko-mimetycznego, przez co nie ma w szerokim zakresie dawek wpływu na układ krążenia. Eliminacja cisatrakurium z ustroju polega na samoistnej w fizjologicznych dla organizmu warunkach pH i temperatury, nieenzymatycznej degradacji tzw. eliminacji Hoffmana, do nieaktywnych metabolitów: laudanozyny i związków akrylatowych, rozkładanych przez nieswoiste esterazy osoczowe do alkoholi [7, 9].
Coraz większa liczba dostępnych w praktyce klinicznej niedepolaryzujących środków zwiotczających spowodowana jest poszukiwaniem idealnego środka do intubacji. Do intubacji rurkami dwuświatłowymi polecane jest użycie suksametonium, stanowiące standard trudnej intubacji, do którego odnosi się każdy nowo wprowadzany środek zwiotczający.


Cel pracy

Celem pracy jest ocena porównawcza wybranych parametrów wentylacyjnych i hemodynamicznych podczas intubacji dooskrzelowej, dokonywanej przy użyciu różnych środków zwiotczających.


Materiał i metody

Prowadzone badania miały charakter prospektywny, randomizowany i wykonywane były metodą podwójnej ślepej próby. Zostały zaakceptowane przez Komisję Bioetyczną Śląskiego Uniwersytetu Medycznego w Katowicach. Przeprowadzono je u 70 chorych obojga płci, zakwalifikowanych do zabiegu resekcji miąższu płuca z wentylacją jednym płucem.
Wyodrębniono 3 grupy chorych wentylowanych przy użyciu rurki dooskrzelowej typu Robertshowa. Podział na grupy podyktowany był rodzajem środka zwiotczającego, dzięki któremu osiągnięto blokadę mięśni poprzecznie prążkowanych, a rodzaj użytego środka był losowany i nie był znany lekarzowi wykonującemu intubację.
We wszystkich grupach intubacja wykonywana była rurką dwuświatłową (Bronchocath, Mallincrodt, Irlandia), zawsze do lewego oskrzela.
Grupa I (n=24) – do zwiotczenia mięśni poprzecznie prążkowanych zastosowano rocuronium (Esmeron N.V. Organon, Holandia) w dawce 1,0 mg/kg–1 m.c., a następnie kontynuowano wlew ciągły z przepływem 5–10 mcg/kg/min–1.
Grupa II (n=23) – do zwiotczenia mięśni poprzecznie prążkowanych zastosowano cisatrakurium (Nimbex, GlaxoSmithKline, Wielka Brytania) w dawce 0,1 mg/kg–1 m.c., a następnie wlew ciągły 1–1,5 mcg/kg/min–1.
Grupa III (n=23) – do zwiotczenia mięśni poprzecznie prążkowanych zastosowano chlorsukcynylocholinę (Chlorsuccyllin, Jelfa, Polska) w dawce 1,5 mg/kg–1 m.c., po wcześniejszej prekuraryzacji środkiem niedepolaryzującym – pankuronium (Pavulon, N.V. Organon, Holandia). Pancuronium stosowano następnie w dawce podtrzymującej 8–10 mcg/kg/min–1 we wlewie ciągłym.
Technika znieczulenia i dawkowanie pozostałych środków znieczulenia ogólnego we wszystkich grupach były ujednolicone.
W celu ciągłego monitorowania ciśnienia tętniczego metodą bezpośrednią, przed indukcją znieczulenia ogólnego zakładana była w znieczuleniu miejscowym kaniula do tętnicy promieniowej po stronie operowanej. Następnie dokonywano kaniulacji żyły podobojczykowej po stronie operowanej, z umiejscowieniem końcówki cewnika w żyle głównej górnej, w celu oceny ośrodkowego ciśnienia żylnego.
Do indukcji znieczulenia ogólnego stosowano propofol (Diprivan 1%, AstraZeneca, Wielka Brytania) w systemie docelowej kontrolowanej infuzji (ang. Target Controlled Infusion – TCI) z zastosowaniem pompy infuzyjnej Orchestra Base Primea (Fresenius Vial, Francja) do osiągnięcia osoczowego stężenia 4 mcg . ml–1. Podanie wybranego środka zwiotczającego następowało wówczas, kiedy monitor głębokości snu (Index Bispektralny BIS A-2000 XP, ASPECT MEDICAL SYSTEMS, USA) wskazał wartość bezwzględną 40–65. Następnie podawano wybrany środek zwiotczający. W celu ostatecznej kontroli prawidłowego usytuowania i wizualizacji rurki stosowany był bronchofiberoskop intubacyjny (Fiberoskop FI – 9BS PENTAX, Varimed, Polska).
Znieczulenie ogólne podtrzymywane było propofolem metodą TCI w stężeniu osoczowym 2,5–3 mcg/kg–1, a analgezja prowadzona była metodą zewnątrzoponową przy użyciu bupiwakainy (Marcaina, Astra Zaneca, Wielka Brytania) w stężeniu 0,25% w przepływie ciągłym 8–10 ml/h–1). W trakcie całego znieczulenia stosowano ujednolicony sposób nawodnienia we wszystkich grupach badanych, przetaczając 4–6 ml/kg–1 m.c./h–1 płynów infuzyjnych. Stosunek objętości koloidów (6-procentowy Voluven, Fresenius Kabi, Polska) do krystaloidów (0,9-procentowy roztwór NaCl) wyniósł 1:3.
Podaż środka zwiotczającego mięśnie poprzecznie prążkowane wstrzymywano już po zamknięciu klatki piersiowej (zamknięcie międzyżebrza), a wlew propofolu wstrzymywano podczas zaszywania tkanki podskórnej.
Z badań wykluczono chorych w wieku <18 lat i >70 lat, z nadwagą (BMI >30), z uszkodzeniem dróg oddechowych oraz brakiem możliwości wizualizacji szpary głośni przy laryngoskopii, z przewlekłą obturacyjną chorobą płuc w wywiadzie, potwierdzoną gorączką, niewydolnością nerek i/lub wątroby.
Analizie poddano następujące parametry:
• wyjściowe dane demograficzne (wiek, płeć, masa ciała, BMI, wzrost, przedoperacyjne badanie spirometryczne),
• częstość akcji serca (ang. Heart Rate – HR) w uderzeniach/min–1 w określonych punktach czasowych: przed indukcją (HR 0), przed intubacją (HR 5), w trakcie intubacji (HR 10) i po intubacji w określonych odstępach czasowych (HR 15, 20, 30, 45, 60),
• skurczowe ciśnienie tętnicze (ang. Systolic Blood Pressure – SBP) w mmHg w określonych punktach czasowych: przed indukcją (SBP 0), przed intubacją (SBP 5), w trakcie intubacji (SBP 10) i po intubacji w określonych odstępach czasowych (SBP 15, 20, 30, 45, 60),
• ośrodkowe ciśnienie żylne (ang. Central Venous Pressure
– CVP) w cmH₂O w określonych punktach czasowych: przed intubacją (CVP 0), po intubacji (CVP 1), a następnie w odstępach 30-minutowych (CVP 30, 60),
• pulsoksymetrię (SpO2) w %, w określonych punktach czasowych: przed indukcją (SpO2 0), przed intubacją (SpO2 5), w trakcie intubacji (SpO2 10) i po intubacji w określonych odstępach czasowych (SpO2 15, 20, 30, 45, 60),
• obecność zaburzeń rytmu serca w trakcie laryngoskopii oraz po zaintubowaniu pacjenta,
• wartości wydechowe dwutlenku węgla (ETCO2) w mmHg w następujących punktach czasowych: po intubacji z wentylacją obupłucną (ETCO2 1), po 5 minutach wentylacji jednym płucem (ETCO2 5), po 10, 30 i 60 minutach wentylacji jednym płucem (ETCO2 10, 30, 60),
• wartości szczytowego ciśnienia w drogach oddechowych (ang. Peak Inspitatory Pressure – PIP) w cmH₂O, średniego ciśnienia oddechowego (ang. Mean Inspiratory Pressure
– MIP) w cmH₂O i ciśnienia plateau (ang. Plateau Pressure – PP) określano po 5 minutach wentylacji obupłucnej (TLV 5), po 5 minutach wentylacji jednym płucem (OLV 5), kolejne pomiary po 15 i 30 minutach (OLV 15, OLV 30),
• ocenę ewentualnych powikłań intubacji (skurcz oskrzeli, krwawienie z dróg oddechowych).


Ocena statystyczna

Testem Lilieforsa sprawdzono rozkłady zmiennych ilościowych. Do zmiennych o rozkładach zbliżonych do normalnego zastosowano analizę wariancji, w innym przypadku zastosowano analizę wariancji rang Kruskala-Wallisa. W przypadku stwierdzenia różnic między grupami zastosowano odpowiednie testy post hoc. Zmienne jakościowe porównywano testem Chi2 Pearsona. Do obliczeń zastosowano pakiet Statistica 6.0 PL.


Wyniki

Spośród 75 zakwalifikowanych chorych 70 (93,3%) ukończyło badania, a 5 chorych (6,6%) zostało wykluczonych w trakcie ich prowadzenia, zgodnie z założonym protokołem. U 3 chorych (1 w grupie I i 2 w grupie II), wystąpiły trudności z utrzymaniem prawidłowej wentylacji podczas przejścia z TLV na OLV, mimo dwukrotnej korekty ułożenia rurki w oskrzelu przy pomocy bronchofiberoskopu. U 1 chorego w grupie III zanotowano znaczne obniżenie ciśnienia tętniczego (>30%) w stosunku do parametrów wyjściowych, z koniecznością zastosowania amin katecholowych. U 1 chorej w grupie III podczas zmiany pozycji ciała na boczną doszło do wysunięcia kaniuli z tętnicy promieniowej i czasowego braku możliwości rejestracji danych z pomiaru bezpośredniego ciśnienia tętniczego. Odsetki chorych wykluczonych w trakcie prowadzenia badań były zbliżone we wszystkich badanych grupach.
W zakresie parametrów demograficznych, ryzyka znieczulenia w skali ASA, jak również w zakresie przedoperacyjnych wartości spirometrycznych nie stwierdzono istotnych różnic (tab. I).
U 21% chorych w grupie III stwierdzono skurcz oskrzeli w badaniu osłuchowym po wykonanej intubacji, co stanowiło znamiennie większy odsetek stwierdzenia tego powikłania w porównaniu z pozostałymi grupami badanych (tab. II).
Stwierdzono istotną różnicę w wartościach średnich ciśnień oddechowych w 5. minucie wentylacji obu płuc między badanymi grupami, gdzie w grupie III średnia wartość tego ciśnienia wynosiła 6,70 cmH₂O i była znamiennie wyższa w stosunku do grupy I i II (tab. III).
Pomimo iż stwierdzono różnice statystyczne w pierwszym pomiarze saturacji między badanymi grupami, wartości te mieściły się w granicach przyjętych norm klinicznych. Wartości akcji serca w poszczególnych punktach czasowych między badanymi grupami nie różniły się statystycznie. Zanotowano natomiast znamienne obniżanie wartości tego parametru względem wartości wyjściowej w grupie chorych, gdzie do zwiotczenia zastosowano Esmeron (tab. IV).
U chorych we wszystkich grupach badanych zanotowano obniżenie wartości skurczowego ciśnienia tętniczego w stosunku do wartości wyjściowych. Najbardziej znamienne wartości uzyskano w grupie I. W porównaniach między grupami istotnie niższe wartości tego parametru uzyskano w grupie I w stosunku do grupy III, w 4., 5. i 6. punkcie pomiarowym. Ponadto w ostatnim punkcie pomiarowym zanotowano również znamienne różnice między grupą I i II, przy czym niższe wartości uzyskano w grupie I (tab. V).
Wartości ośrodkowego ciśnienia żylnego (ang. central venous pressure – CVP) stopniowo wzrastały we wszystkich grupach względem wartości wyjściowych, zdecydowanie osiągając najbardziej znamienne statystyczne wyniki w grupie I (tab. VI).
W grupie I znamiennie obniżyły się wartości ETCO2 względem wartości wyjściowej. W grupie III zanotowano tylko znamienne obniżenie w ostatnim punkcie pomiarowym. Natomiast w porównaniu międzygrupowym najniższe wartości uzyskano w grupie I w stosunku do grupy III we wszystkich punktach pomiarowych z wyjątkiem wyjściowego (tab. VII).


Ocena korelacji wybranych parametrów

Badanie zależności pomiędzy wartościami średniego ciśnienia oddechowego a wartościami ETCO2 wykazało znamiennie dodatnią korelację obu tych parametrów w 5. minucie wentylacji TLV i 15. minucie wentylacji OLV jedynie w grupie III (ryc. 1.).
Wartości ciśnienia plateau były wyraźnie związane z wartościami SpO2 w większości punktów pomiarowych, co wykazała istotnie ujemna korelacja pomiędzy wspomnianymi parametrami. Dla przeprowadzenia badania korelacji wartość SpO2 oceniano po 15 minutach od oceny wartości ciśnienia plateau (ryc. 2.).

Dyskusja

W rozważaniach nad sposobem znieczulenia do operacji otwarcia klatki piersiowej najwięcej uwagi poświęca się rodzajom wentylacji, sposobom rozdziału płuc podczas operacji czy wreszcie doborowi odpowiedniego anestetyku, zarówno o działaniu ogólnym, jak i miejscowym [10].
Zdecydowanie najmniej uwagi w piśmiennictwie poświęcają badacze zajmujący się problemami znieczulenia w torakochirurgii, znaczeniu doboru odpowiedniego środka umożliwiającego zwiotczenie mięśni poprzecznie prążkowanych. Czy w związku z tym faktem należy zwracać uwagę na stosowany środek zwiotczający i czym się kierować przy próbie wyboru optymalnego w omawianej grupie znieczuleń? Celowość stosowania zwiotczenia mięśni poprzecznie prążkowanych w torakoanestezji jest niepodważalna. Wynika to z bezwzględnej konieczności stosowania wentylacji zastępczej podczas operacji otwarcia klatki piersiowej, z dodatkowym utrudnieniem, jakim jest metoda wentylacji jednego płuca. Wiąże się to nierozerwalnie z ciągle powszechnym użyciem specjalnych rurek intubacyjnych, dwuświatłowych, zapewniających intubację wybranego oskrzela.
Ogromne znaczenie dla uzyskania prawidłowych parametrów wentylacyjnych, oddechowych i hemodynamicznych mają dobre warunki podczas przeprowadzania zabiegu intubacji [11–13]. Nie ulega wątpliwości, że ewentualna rezygnacja z użycia środków zwiotczających jest bezzasadna. Rodzi się pytanie, czym kierować się przy wyborze omawianych środków. Chorzy kwalifikowani do operacji torakochirurgicznych, obejmujących resekcję płuca, oskrzeli czy zabiegi pozapłucne w obrębie klatki piersiowej to grupa wysokiego ryzyka znieczulenia. Obciążenia wynikają z choroby podstawowej obejmującej miąższ płuca, a także z często towarzyszących schorzeń, jak: choroba wieńcowa, uogólniona miażdżyca, nadciśnienie tętnicze. W codziennej praktyce obserwuje się nierozerwalną współobecność schorzeń układu krążenia i oddechowego. Ogromne znaczenie przypisuje się również odpowiednim sposobom wybudzania chorych ze znieczulenia ogólnego. Przedłużona zastępcza wentylacja mechaniczna po zabiegu, a co za tym idzie opóźniona rehabilitacja oddechowa, to rodzaj „porażki” anestezjologa znieczulającego do operacji płuc. Celem naszym – torakoanestezjologów – jest zatem szybkie rozintubowanie chorego przy powrocie odpowiedniej siły mięśniowej umożliwiającej sprawne oddychanie, kaszel i odkrztuszanie wydzieliny z drzewa oskrzelowego. Wszystko to czyni, że niebagatelnym staje się odpowiedni dobór nie tylko leków anestetycznych, ale również zwiotczających, aby zminimalizować odsetek powikłań i tak towarzyszących tej trudnej dziedzinie anestezji.
Standardowym środkiem zwiotczającym, zalecanym do tzw. „trudnych intubacji”, do którego odnosimy wszystkie inne, nowe leki, jest sukcynylocholina. Intubacja oskrzela jest uważana za procedurę wymagającą doskonałych warunków intubacyjnych, stąd w podręcznikach torakoanestezji sugerowane jest stosowanie właśnie sukcynylocholiny [14]. Z drugiej strony pamiętać należy, iż pomimo minimalnego efektu uwalniania histaminy, środek ten może wyzwalać reakcje anafilaktoidalne i anafilaksję u pacjentów z nadwrażliwością na ten czynnik [14]. Efekty uboczne pod postacią między innymi bradykardii zatokowej, rytmów węzłowych czy komorowych zaburzeń rytmu serca wynikają z agonistycznej aktywności w autonomicznym układzie nerwowym poprzez stymulację receptorów muskarynowych lub/i receptorów cholinergicznych węzła zatokowego. Z kolei komorowe zaburzenia rytmu, wyjątkowo migotanie komór, to efekt wzmożonej wrażliwości komory na aminy katecholowe. Bodziec laryngoskopii, intubacji, hipoksja czy hiperkapnia wzmagają ryzyko powstania niemiarowości. Pojawienie się drżeń mięśniowych po zastosowaniu tego „środka” skutkuje bólami mięśniowymi w okresie pooperacyjnym. Wszystko to stanowi o rodzących się wątpliwościach nad niezaprzeczalnością wskazań do używania tego środka [14].
W badaniu własnym wykazano znamiennie wyższe średnie ciśnienie w drogach oddechowych po 5 minutach wentylacji obu płuc właśnie w grupie, w której zastosowano sukcynylocholinę. Wspomniany wzrost ciśnienia w drogach oddechowych dodatnio korelował ze wzrostem wydechowego CO2 i obniżeniem saturacji krwi tętniczej (ryc. 1.). Skurcz oskrzeli miał miejsce najpewniej w wyniku zastosowania farmakologicznej konfiguracji leków zwiotczających: pankuronium – sukcynylocholina – pankuronium.
Celowość stosowania do zwiotczenia mięśni poprzecznie prążkowanych środków aminosteroidowych, pozbawionych właściwości uwalniania histaminy, wydaje się zasadna w torakoanestezji. Wynika to z faktu, że chorzy poddawani operacjom resekcji miąższu płuca cierpią na nadwrażliwość drzewa oskrzelowego oraz częste występowanie zespołów przewlekłej obturacji oskrzeli. Rokuronium, przedstawiciel omawianej grupy środków, w krótkim czasie (90 s) zapewnia dobre warunki do intubacji, co stanowi niebagatelną zaletę przy utrudnionych intubacjach rurkami o podwójnym świetle i stanowić może alternatywę do stosowania chlorsukcynylocholiny w tych właśnie sytuacjach klinicznych [7].
Wyniki pracy własnej potwierdzają wątpliwości innych badaczy, dotyczące wpływu stosunkowo wysokiej, bo ponad 1 mg/kg–1 m.c., dawki rokuronium na stabilność krążenia systemowego. Zarówno Li Wan Po i wsp. [15], jak i Cheng i wsp. [16] zaobserwowali wazodylatację i przejściowe obniżenie rzutu serca, stosując tak wysokie dawki rokuronium. W pracy własnej na zastosowane wysokie dawki rokuronium chorzy zareagowali znamiennym obniżeniem ciśnienia systemowego i częstością akcji serca, wykazanych zarówno w porównaniu wewnątrzgrupowym, jak i w porównaniu z pozostałymi grupami badanych, co stanowi potwierdzenie wyników uzyskanych przez cytowanych powyżej autorów (tab. IV–VII).
Nie można wykluczyć dodatkowego wpływu na stan krążenia zastosowanej w badaniu własnym analgezji zewnątrzoponowej, która w zabiegach otwarcia klatki piersiowej, przebiegających z silnym bólem śród- i pooperacyjnym jest uznaną metodą znieczulenia. Stosowanie tej metody jest powszechne, mimo że powoduje znaczne rozszerzenie naczyń w rejonie objętym blokadą [17–19].
Doświadczenia w torakoanestezji nie zwalniają nas ze stosowania znieczulenia zewnątrzoponowego, zważywszy choćby na fakt rozszerzenia naczyń wieńcowych i wzrostu utlenowania mięśnia sercowego, przy jednoczesnym zmniejszeniu zużycia tlenu przez serce. W przeprowadzonej metaanalizie udowodniono na dużym materiale 1173 chorych, przeprowadzonej przez Beattiego i wsp. [20], znamiennie mniejszą częstość występowania zawału serca w okresie okołooperacyjnym w przypadkach zastosowania tej techniki. Ponadto wysokie znieczulenie zewnątrzoponowe niweluje negatywny wpływ wentylacji mechanicznej na układ sercowo-naczyniowy, co udowodnił Elowsson i wsp. [21]. Te informacje nabierają szczególnego znaczenia wobec wspomnianych obciążeń ze strony układu krążenia i oddechowego w grupie chorych poddawanych operacjom płuc.
Znieczulenie do operacji resekcji płuca, z wentylacją jednego płuca, wiąże się z destabilizacją układu krążenia. Spowodowana lekami anestetycznymi (w tym zwiotczającymi) supresja układu współczulnego może być przyczyną spadku rzutu minutowego serca i obniżenia ciśnienia systemowego. Zastosowanie wentylacji jednego płuca ogranicza napływ żylny do serca i może zwiększać obciążenie następcze prawej komory, poprzez zamknięcie drobnych odgałęzień tętnicy płucnej. Konsekwencją wzrostu ciśnienia w tętnicy płucnej jest rozdęcie prawej komory, niedomykalność zastawki trójdzielnej i przesunięcie przegrody międzykomorowej w lewo. W ten sposób obniżone zostaje obciążenie wstępne lewej komory i jej podatność rozkurczowa [22].
W wynikach oceny parametrów hemodynamicznych w pracy własnej szczególnie znamienny wzrost ośrodkowego ciśnienia żylnego, notowany we wszystkich grupach badanych, stanowi potwierdzenie doniesień z piśmiennictwa i nie jest wynikiem wpływu żadnego z badanych środków zwiotczających. Stanowi raczej potwierdzenie znanej z praktyki reguły odnoszącej się do tej techniki znieczulenia i zastosowanego trybu wentylacji. Przy wentylacji jednego płuca spada jego podatność, co implikuje zawsze wzrost ośrodkowego ciśnienia żylnego (tab. VI) [23].
Intubacja dotchawicza, szczególnie rurką dwuświatłową, połączona z laryngoskopią może indukować wystąpienie tachykardii, zaburzeń rytmu serca wzrostu ciśnienia tętniczego. Przyczyną takiego stanu rzeczy może być między innymi zbyt płytkie znieczulenie, ze wszystkimi jego składowymi, w tym stopnia zwiotczenia. W badaniu własnym wyeliminowano wpływ tego rodzaju przyczyny, zakładając metodycznie monitorowanie głębokości znieczulenia metodą oceny indeksu bispektralnego, utrzymywanego przez cały okres badania na poziomie 40–50 oraz monitorowaniem przewodnictwa nerwowo-mięśniowego.
Przy zastosowaniu zalecanej do intubacji dawki 1 mg/kg–1 m.c. lub wyższej można osiągnąć bardzo dobre warunki do intubacji już po około 60 s [24], niestety działaniem ubocznym takiej dawki było obniżenie ciśnienia systemowego.
W badaniu własnym jako trzeci środek zwiotczający stosowano cisatrakurium w dawce powszechnie uznanej za standardową. Melloni i wsp. [25] na podstawie dużego materiału badawczego (177 chorych) uzyskali w grupie chorych, u których zastosowano cisatrakurium, zachęcające wyniki do stosowania tego środka zwiotczającego dla pacjentów wysokiego ryzyka kardiologicznego oraz w wieku podeszłym [25]. Stabilność parametrów pracy serca i ciśnienia tętniczego uzyskano również w wynikach pracy własnej, w grupie chorych znieczulanych cisatrakurium.


Wnioski

Badane środki zwiotczające (rokuronium, cisatrakurium i suksametonium) zapewniają porównywalne warunki hemodynamiczne podczas intubacji oskrzela. Zastosowanie suksametonium w celu wykonania intubacji oskrzela powoduje wzrost oporów w drogach oddechowych, co przekłada się na gorszą eliminację dwutlenku węgla.


Piśmiennictwo

1. Theissen IL, Meissner A. [Hypoxic pulmonary vasoconstriction] Anesthesist 1996; 45: 643-652.
2. Slinger P, McRae K, Winton T, Sander A, Zamora JE, Salpeter MJ. Anesth Analg. 1998; 86: SCA40.
3. Sentürk M, Layer M, Pembeci K, Toker A, Akpir K, Wiedemann K. [A comparison of the effects of 50% oxygen combined with CPAP to the non-ventilated lung vs. 100% oxygen on oxygenation during one-lung ventilation] Anasthesiol
Intensivmed Notfallmed Schmerzther 2004; 39: 360-364.
4. Slinger PD, Kruger M, McRae K, Winton T. Relation of the static compliance curve and positive end-expiratory pressure to oxygenation during one-lung ventilation. Anesthesiology 2001; 95: 1096-1102.
5. Brzeziński K, Nestorowicz A. Problemy znieczulenia do zabiegów wideotorakoskopii Anest Inten Ter 1994; 26: 55-58.
6. Fujiwara M, Abe K, Mashimo T. The effect of positive end-expiratory pressure and continuous positive airway pressure on the oxygenation and shunt fraction during one-lung ventilation with propofol anesthesia. J Clin Anesth 2001; 13: 473-477.
7. Larsen R. Anestezjologia. Red. wyd. pol. Andrzej Kübler, wyd. 2., Urban & Partner, Wrocław 2003, 142-150.
8. Heier T, Caldwell JE. Rapid tracheal intubation with large-dose rocuronium: a probability-based approach. Anesth Analg 2000; 90: 175-179.
9. Mencke T, Becker C, Schreiber JU, Fuchs-Buder T. A longer pretreatment interval does not improve cisatracurium precurarization. Can J Anaesth 2002; 49: 640-641.
10. Schwarzkopf K, Schreiber T, Preussler NP, Gaser E, Hüter L, Bauer R, Schubert H, Karzai W. Lung perfusion, shunt fraction, and oxygenation during one-lung ventilation in pigs: the effects of desflurane, isoflurane, and propofol. J Cardiothorac Vasc Anesth 2003; 17: 73-75.
10. Balci AE, Eren N, Eren S, Ulkü R. Surgical treatment of post-traumatic tracheobronchial injuries: 14-year experience. Eur J Cardiothorac Surg 2002; 22: 984-989.
11. Hofmann HS, Rettig G, Radke J, Neef H, Silber RE. Iatrogenic ruptures of the tracheobronchial tree. Eur J Cardiothorac Surg 2002; 21: 649-652.
12. Wagner DL, Gammage GW, Wong ML. Tracheal rupture following the insertion of a disposable double-lumen endotracheal tube. Anesthesiology 1985; 63: 698-700.
13. Kaplan JA. Thoracic Anesthesia Churchill Livingstone An Imprint of Elsevier Science (USA) Philadelphia 2003, 143-144.
14. Li Wan Po A, Girard T. Succinylcholine: still beautiful and mysterious after all these years. J Clin Pharm Ther 2005; 30: 497-501.
15. Cheng CA, Aun CS, Gin T. Comparison of rocuronium and suxamethonium for rapid tracheal intubation in children. Paedriat Anaesth 2002; 12: 140-145.
16. Breivik H. Prolonged postoperative epidural analgesia: how to make it work safely and effectively. Acta Anaesthesiol Scand Suppl 1996; 109: 173-174.
17. Mahon SV, Berry PD, Jackson M, Russell GN, Pennefather SH. Thoracic epidural infusions for post-thoracotomy pain: a comparison of fentanyl-bupivacaine mixtures vs. fentanyl alone. Anaesthesia 1999; 54: 641-646.
18. Sato T, Nishie H, Naito H i wsp Clinical practice of epidural anesthesia for surgery with thoracotomy – our practice. Hiroshima Journal of Anesthesia 1998; 34: 191-193.
19. Beattie WS, Badner NH, Choi PT. Meta-analysis demonstrates statistically
significant reduction in postoperative myocardial infarction with the use of thoracic epidural analgesia. Anesth Analg 2003; 97: 919-920.
20. Elowsson P, Norlén K, Jakobson S. Continuous positive pressure ventilation during epidural blockade – effects on cardiac output distribution. Acta Anaesthesiol Scand 2001; 45: 95-103.
21. Brodsky JB, Fitzmaurice B. Modern anesthetic techniques for thoracic operations. Word J Surg 2001; 25: 162-166.
22. Magder S. Central venous pressure monitoring. Curr Opin Crit Care 2006; 12: 219-227.
23. Schmidt J, Irouschek A, Muenster T, Hemmerling TM, Albrecht S. A priming technique accelerates onset of neuromuscular blockade at the laryngeal
adductor muscles. Can J Anaesth 2005; 52: 50-54
24. Melloni C, Devivo P, Launo C, Mastronardi P, Novelli GP, Romano E. Cisatracurium versus vecuronium: a comparative, double blind, randomized, multicenter study in adult patients under propofol/fentanyl/N2O anesthesia. Minerva Anestesiol 2006; 72: 299-308.