REVIEW ARTICLE
Role of alcohol ablation in the treatment of patients with hypertrophic obstructive cardiomyopathy: 10 years after implementation of the technique

Adres do korespondencji/Corresponding author: doc. dr hab. n. med. Lidia Chojnowska, I Klinika Choroby Wieńcowej, Instytut Kardiologii, ul. Alpejska 42, 04-628 Warszawa,
tel. +48 22 34 34 268, faks +48 22 613 38 19, e-mail: lchojnowska@ikard. waw.pl

Wstęp
Obecnie mija 10 lat od przedstawienia przez Ulricha Sigwarta pierwszych wyników niechirurgicznej metody leczenia pacjentów z kardiomiopatią przerostową i zawężaniem drogi odpływu lewej komory (hypertrophic obstructive cardiomyopathy, HOCM), zwanej ablacją alkoholową [1]. Ablacja alkoholowa została zaproponowana jako kolejna (po chirurgicznej miotomii-miektomii oraz stymulacji DDD) metoda terapii pacjentów z HOCM, u których optymalne leczenie farmakologiczne nie spowodowało poprawy w zakresie nasilenia objawów choroby.

Najstarszą metodą niefarmakologicznej terapii pacjentów z HOCM jest miotomia-miektomia. Pierwszy zabieg został wykonany przez Williama Clelanda w Wielkiej Brytanii w 1958 r. [2], jednak z powodu wysokiego ryzyka operacji oraz utrzymywania się u części pacjentów wysokiego gradientu na pewien czas zaniechano jej wykonywania. Procedura została wznowiona w Stanach Zjednoczonych przez Andrew Morrow z Narodowego Instytutu Zdrowia (NIH), który zmodyfikował metodykę zabiegu, zwiększając rozległość nacięcia, a następnie wycięcia fragmentu mięśnia z segmentu podaortalnego przegrody międzykomorowej [3, 4]. Od tego czasu zabieg rozpowszechnił się zarówno w Ameryce, jak i Europie pod nazwą klasycznej miektomii lub procedury Morrow.

Na początku lat 90. XX w. rozpoczęto stosowanie stymulacji DDD ze skróconym czasem opóźnienia przedsionkowo-komorowego w celu zmniejszenia gradientu w drodze odpływu lewej komory (left-ventricular outflow tract, LVOT), mając nadzieję, że ta mało inwazyjna metoda stanie się alternatywą dla zabiegu chirurgicznego miektomii [5, 6]. W ostatnim dziesięcioleciu opublikowano wiele prac, w których przedstawiono wyniki badań nad zastosowaniem obu metod niechirurgicznej redukcji gradientu w LVOT (stymulacja DDD, ablacja alkoholowa). Okazało się jednak, że stymulacja DDD może być skuteczną formą terapii tylko dla pewnej grupy pacjentów, głównie starszych, szczególnie przy współistnieniu z HOCM zaburzeń automatyzmu lub przewodzenia przedsionkowo-komorowego (A–V). W wieloośrodkowych badaniach z randomizacją wykazano, że stymulacja DDD powoduje umiarkowane zmniejszenie gradientu oraz poprawę...


View full text...