REVIEW PAPER
The significance of angiographic assessment of epicardial and myocardial perfusion in patients with myocardial infarction

Wstęp
Celem leczenia ostrego zawału serca jest udrożnienie tętnicy odpowiedzialnej za zawał (infarct related artery, IRA). Istnieją dwie metody, które umożliwiają skuteczną reperfuzję – leczenie fibrynolityczne i przezskórna interwencja wieńcowa (percutaneous coronary intervention, PCI). O wyborze metody decyduje czas od początku bólu zawałowego do wdrożenia leczenia oraz dostępność PCI [1]. Udowodniono, że pełne przywrócenie przepływu na poziomie nasierdziowym związane jest ze zmniejszeniem obszaru martwicy mięśnia sercowego oraz poprawą funkcji skurczowej lewej komory. Ma to odzwierciedlenie w mniejszej częstości występowania niewydolności serca oraz niższej śmiertelności wewnątrzszpitalnej i odległej [2]. Podstawową metodą wykorzystywaną do oceny przepływu na poziomie nasierdziowym i mięśniowym jest koronarografia. Alternatywą dla tej metody jest analiza odcinka ST w 12-odprowadzeniowym EKG. Wykazano, że chorzy z zawałem serca z uniesieniem odcinka ST, u których odcinek ST normalizował się po leczeniu reperfuzyjnym, zdecydowanie częściej mieli drożną tętnicę odpowiedzialną za zawał [3, 4]. Dodatkowo na podstawie stopnia normalizacji odcinka ST można pośrednio wnioskować występowanie dysfunkcji mikrokrążenia. Sorajja i wsp. wykazali, że w grupie chorych leczonych PCI łączne występowanie normalizacji odcinka ST>70% (STR – ST segment recovery) i prawidłowego przepływu na poziomie mikrokrążenia lub brak normalizacji odcinka ST – STR <70% i zaburzonej perfuzji mięśniowej wynosiło ok. 60,0% [5]. Z pozostałych metod umożliwiających ocenę perfuzji mięśniowej należy wymienić kontrastową echokardiografię perfuzyjną, rezonans magnetyczny oraz PET (positron emission tomography) [6–8]. Ze względu na mniejszą dostępność i pewne ograniczenia są to metody niestosowane rutynowo u większości chorych z zawałem. W niniejszej pracy dokonano przeglądu wybranych publikacji, dotyczących angiograficznej oceny perfuzji nasierdziowej i mięśniowej.

Przepływ na poziomie nasierdziowym
Do oceny przepływu w IRA w trakcie koronarografii stosuje się 4-stopniową skalę TIMI (Thrombolysis in Myocardial Infarction). Poszczególne stopnie zostały przedstawione w tab. 1. [9]. Skuteczne leczenie reperfuzyjne definiowane jest jako uzyskanie końcowego przepływu TIMI 3 [10]. Odsetek uzyskania tego przepływu jest zależny od metody leczenia zawału serca. Barbagelata i wsp. przeprowadzili metaanalizę...


View full text...