ASCO 2015: Wyniki badania LUX-Lung 8: afatynib skuteczniejszy od erlotynibu u chorych na płaskonabłonkowego NDRP
Autor: Katarzyna Bakalarska
Data: 03.07.2015
Źródło: Kongres American Society of Clinical Oncology (ASCO) 2015. Streszczenie 8002.
Według przedstawionych na tegorocznym kongresie ASCO (American Society of Clinical Oncology) wyników badania 3. fazy LUX-Lung 8, afatynib jest skuteczniejszy niż erlotynib w zakresie przeżycia wolnego od progresji choroby (PFS) i przeżycia całkowitego u chorych na raka płaskonabłonkowego płuca.
Jak podkreślił główny badacz, przedstawiający wyniki badania na kongresie ASCO, niedrobnokomórkowy rak płuca o histologii płaskonabłonkowej stanowi duży problem terapeutyczny. Do leczenia tych chorych w drugiej linii zarejestrowano erlotynib, lek z grupy inhibitorów kinazy tyrozynowej, jednak celem badania było sprawdzenie skuteczności w tej grupie chorych afatynibu, który jest nieodwracalnym inhibitorem receptorów z grupy ErbB, takich jak EGFR, HER1, HER2 i HER4.
W badaniu LUX-Lung 8 zrandomizowano łącznie 795 chorych na płaskonabłonkowego NDRP (nie drobnokomórkowego raka płuca) e stopniu zaawansowania klinicznego IIIB/IV, u których doszło do progresji choroby po leczeniu pierwszej linii chemioterapią według schematów opartych na pochodnych platyny: 398 chorych otrzymało afatynib w dawce 40 mg/dobę, a 397 chorych otrzymało erlotynib w dawce 150 mg/dobę. Czynnikiem stratyfikacyjnym w badaniu było pochodzenie etniczne chorych (azjatyckie vs pozostałe).
Mediana wieku chorych w grupie leczonej afatynibem i erlotynibem wyniosła odpowiednio 65 i 64 lata, większość stanowili mężczyźni, rasy kaukaskiej, obecni palacze lub chorzy palący wcześniej. U zdecydowanej większości chorych wykazano czystą histologię płaskonabłonkową. Pierwszorzędowy punkt końcowy dotyczący przeżycia, jakim było przeżycie wolne od progresji choroby (ang. progression free survival, PFS) przedstawiono w 2014 roku. Wskazywały one na przewagę afatynibu, umożliwiając dalszą analizę drugorzędowego punktu końcowego, jakim było przeżycie całkowite.
Badacze podkreślili, że krzywe przeżycia rozdzielały się wcześnie, wskazując na korzyść kliniczną, utrzymującą się w dalszych punktach czasowych, zmniejszających ryzyko zgonu o 19%.
Mediana przeżycia całkowitego wyniosła 7,9 miesiąca w grupie leczonej afatynibem i 6,8 miesiąca w grupie leczonej erlotynibem, ze współczynnikiem ryzyka (hazard ratio, HR) wynoszącym 0,81 (95% CI, 0,69–0,95; p=0,0077). Uaktualniono też wszystkie analizy PFS, które wykazały medianę wynoszącą 2,6 w grupie leczonej afatynibem w porównaniu z 1,9 miesiąca w grupie leczonej erlotynibem, z HR wynoszącym 0,81 (95% CI, 0,69–0,96; p=0,0103).
Badacze podkreślili, że odsetek obiektywnych odpowiedzi numerycznie wskazywał na większą skuteczność afatynibu, należy jednak podkreślić, że głównie wynika to ze stabilizacji choroby u chorych leczonych afatynibem. Odsetek chorych z kontrolą choroby wyniósł 50,5% w grupie leczonej afatynibem i 39,5% w grupie leczonej erlotynibem. Wyniki relacjonowane przez chorych także wskazywały na lepszą kontrolę objawów u chorych leczonych afatynibem, w tym kaszlu, duszności i innych.
Profil działań niepożądanych był ogólnie podobny, odzwierciedlając wcześniejsze doświadczenia z inhibitorami kinazy tyrozynowej EGFR. W grupie leczonej afatynibem odnotowano więcej biegunek stopnia 3/4 i przypadków zapalenia śluzówki jamy ustnej stopnia 3, a w grupie leczonej erlotynibem więcej przypadków wysypki 3 stopnia.
Dr Soria podsumował, że w opinii badaczy afatynib powinien stać się inhibitorem kinaz tyrozynowych stosowanym z wyboru w leczeniu drugiej linii chorych na płaskonabłonkowego NDRP.
Dyskutujący to wystąpienie dr Riely z Memorial Sloan Kettering Cancer Center zgodził się, że afatynib powinien być lekiem z wyboru, podał jednak w wątpliwość, czy inhibitory TKI jako takie powinny być lekami z wyboru w tej grupie chorych, ponieważ obecnie dostępne są inne opcje, takie jak niwolumab czy skojarzenie ramucirumabu z docetakselem.
W badaniu LUX-Lung 8 zrandomizowano łącznie 795 chorych na płaskonabłonkowego NDRP (nie drobnokomórkowego raka płuca) e stopniu zaawansowania klinicznego IIIB/IV, u których doszło do progresji choroby po leczeniu pierwszej linii chemioterapią według schematów opartych na pochodnych platyny: 398 chorych otrzymało afatynib w dawce 40 mg/dobę, a 397 chorych otrzymało erlotynib w dawce 150 mg/dobę. Czynnikiem stratyfikacyjnym w badaniu było pochodzenie etniczne chorych (azjatyckie vs pozostałe).
Mediana wieku chorych w grupie leczonej afatynibem i erlotynibem wyniosła odpowiednio 65 i 64 lata, większość stanowili mężczyźni, rasy kaukaskiej, obecni palacze lub chorzy palący wcześniej. U zdecydowanej większości chorych wykazano czystą histologię płaskonabłonkową. Pierwszorzędowy punkt końcowy dotyczący przeżycia, jakim było przeżycie wolne od progresji choroby (ang. progression free survival, PFS) przedstawiono w 2014 roku. Wskazywały one na przewagę afatynibu, umożliwiając dalszą analizę drugorzędowego punktu końcowego, jakim było przeżycie całkowite.
Badacze podkreślili, że krzywe przeżycia rozdzielały się wcześnie, wskazując na korzyść kliniczną, utrzymującą się w dalszych punktach czasowych, zmniejszających ryzyko zgonu o 19%.
Mediana przeżycia całkowitego wyniosła 7,9 miesiąca w grupie leczonej afatynibem i 6,8 miesiąca w grupie leczonej erlotynibem, ze współczynnikiem ryzyka (hazard ratio, HR) wynoszącym 0,81 (95% CI, 0,69–0,95; p=0,0077). Uaktualniono też wszystkie analizy PFS, które wykazały medianę wynoszącą 2,6 w grupie leczonej afatynibem w porównaniu z 1,9 miesiąca w grupie leczonej erlotynibem, z HR wynoszącym 0,81 (95% CI, 0,69–0,96; p=0,0103).
Badacze podkreślili, że odsetek obiektywnych odpowiedzi numerycznie wskazywał na większą skuteczność afatynibu, należy jednak podkreślić, że głównie wynika to ze stabilizacji choroby u chorych leczonych afatynibem. Odsetek chorych z kontrolą choroby wyniósł 50,5% w grupie leczonej afatynibem i 39,5% w grupie leczonej erlotynibem. Wyniki relacjonowane przez chorych także wskazywały na lepszą kontrolę objawów u chorych leczonych afatynibem, w tym kaszlu, duszności i innych.
Profil działań niepożądanych był ogólnie podobny, odzwierciedlając wcześniejsze doświadczenia z inhibitorami kinazy tyrozynowej EGFR. W grupie leczonej afatynibem odnotowano więcej biegunek stopnia 3/4 i przypadków zapalenia śluzówki jamy ustnej stopnia 3, a w grupie leczonej erlotynibem więcej przypadków wysypki 3 stopnia.
Dr Soria podsumował, że w opinii badaczy afatynib powinien stać się inhibitorem kinaz tyrozynowych stosowanym z wyboru w leczeniu drugiej linii chorych na płaskonabłonkowego NDRP.
Dyskutujący to wystąpienie dr Riely z Memorial Sloan Kettering Cancer Center zgodził się, że afatynib powinien być lekiem z wyboru, podał jednak w wątpliwość, czy inhibitory TKI jako takie powinny być lekami z wyboru w tej grupie chorych, ponieważ obecnie dostępne są inne opcje, takie jak niwolumab czy skojarzenie ramucirumabu z docetakselem.
