Aerozoloterapia w chorobach układu oddechowego u dzieci

Aerozoloterapia jest dziedziną wiedzy medycznej, zajmującą się problemem wziewań środków farmakologicznie aktywnych w celach leczniczych, profilaktycznych i diagnostycznych. Jest jedną z wielu metod stosowanych w kompleksowym postępowaniu terapeutycznym w przewlekłych chorobach układu oddechowego.







W pneumonologii staje się ona obecnie coraz szerzej i częściej stosowaną nieagresywną metodą z wyboru, stanowiąc szybki sposób transportu leku w dowolny i celowany przez lekarza region dróg oddechowych. Aerozole stosowane w medycynie są 2-fazowym ośrodkiem rozproszonym. Fazę rozpraszającą stanowi gaz (zazwyczaj powietrze lub tlen), a fazę rozproszoną cząstki cieczy lub rzadziej ciała stałego. Aerozol stanowi więc układ cząstek substancji płynnych lub stałych, rozproszonych i zawieszonych w gazie. Wytwarzanie dużych powierzchni leków w aerozolach wywiera wpływ na spotęgowanie działania fizykochemicznego i farmakologicznego, stwarzając możliwość znacznego zwiększenia działania leczniczego środków farmakologicznie aktywnych zastosowanych w terapii inhalacyjnej.

Choroby układu oddechowego należą do najczęstszych zarówno w wieku rozwojowym, jak i dojrzałym. Leczenie ich, długotrwałe i trudne, uwzględniać musi wiele metod postępowania, wśród których znaczące miejsce zajmuje aerozoloterapia. Zasadniczym jej celem jest bezpośrednie dostarczenie leku przez powietrze wdychane do zmienionych chorobowo regionów dróg oddechowych. Należy pamiętać, że efekty terapii inhalacyjnej w wieku rozwojowym, a zwłaszcza u dzieci najmłodszych, zależą nie tylko od właściwie dobranego leku i aparatury, lecz przede wszystkim od uwzględnienia typowych dla dziecka odrębności anatomiczno-fizjologicznych. Drogi oddechowe dziecka mają znacznie mniejszą średnicę, są krótsze niż w wieku dojrzałym, a ich ściany są miękkie i bardzo podatne. Największe odrębności, jak już wspomniano, stwierdza się w wieku niemowlęcym, a więc w okresie, w którym przebyte stany zapalne mogą wywierać znaczny wpływ na wystąpienie choroby oskrzelowo-płucnej w wieku późniejszym.

U niemowląt występują także znaczne różnice parametrów wentylacyjnych, m.in. częstość oddechów na minutę, wentylacji minutowej i pęcherzykowej. U dzieci najmłodszych stwierdza się typową dla tego wieku skłonność do obrzęku błony śluzowej dróg oddechowych, zwiększoną produkcję śluzu i jego zaleganie, stany skurczowe, skłonność do obturacji i...


Pełna treść artykułu...