Afatynib skuteczniejszy niż gefitynib u chorych na NDRP z obecnością mutacji w genie EGFR
Autor: Aleksandra Lang
Data: 18.03.2016
Źródło: British Thoracic Oncology Group (BTOG) Conference, Dublin, 27 stycznia 2016/AL
Według danych z badania klinicznego fazy 2b LUX-Lung 7, afatynib (Giotrif), drobnocząsteczkowy inhibitor kinazy tyrozynowej receptora naskórkowego czynnika wzrostu (ang. tyrosine kinase inhibitor epidermal growth factor receptor, TKI EGFR) drugiej generacji może być skuteczniejszy od inhibitora pierwszej generacji gefitynibu (Iressa) w redukcji ryzyka progresji choroby i niepowodzenia leczenia pierwszej linii chorych na zaawansowanego niedrobnokomórkowego raka płuca z obecnością mutacji w genie EGFR.
Badanie LUX-Lung 7 osiągnęło oba pierwszorzędowe punkty końcowe, którymi były czas wolny od progresji choroby (ang. progression free survival) w niezależnej ocenie oraz czas do niepowodzenia leczenia. Wyniki badania przedstawiono podczas czternastej dorocznej konferencji British Thoracic Oncology Group (BTOG) w Dublinie 27 styczna bieżącego roku.
Wykazano, że afatynib istotnie zmniejsza ryzyko progresji choroby o 27% w porównaniu do gefitynibu. Badacze wykazali także, że u większości chorych leczonych afatynibem nie doszło do progresji choroby 18 miesięcy po rozpoczęciu leczenia (27% w grupie z afatynibem vs 15% w grupie z gefitynibem), podobnie jak 24 miesiące po rozpoczęciu leczenia (odpowiednio 18% vs 8%). Dane dotyczące kolejnego dodatkowego punktu końcowego badania, przeżycia całkowitego (ang. overall survivall, OS) nie są jeszcze dojrzałe i zostaną przedstawione w przyszłości.
Badacze wykazali także, że u znacząco większego odsetka chorych w grupie leczonej afatynibem stwierdzono obiektywną odpowiedź na leczenie (70% vs 56% odpowiednio dla afatynibu i gefitynibu), a mediana czasu trwania odpowiedzi wynosiła odpowiednio 10,1 i 8,4 miesiąca na korzyść afatynibu. Korzyść w zakresie czasu wolnego od progresji choroby (ang. progression free survival, PFS) była podobna dla wszystkich podgrup (płeć, wiek, rasa, typ mutacji w genie EGFR).
Jako pierwsze badanie porównujące bezpośrednio skuteczność i bezpieczeństwo dwóch leków z tej samej grupy terapeutycznej (head-to-head trial) u chorych na niedrobnokomórkowego raka płuca z obecnością mutacji w genie EGFR, badanie LUX-Lung 7 jest przełomem w zrozumieniu korzyści jakie mogą płynąc z leczenia pierwszej linii w tej grupie chorych.
Do badania fazy 2b włączono 319 chorych na zaawansowanego NDRP z obecnością mutacji w genie EGFR (del19 lub L858R), u których nie stosowano wcześniej leczenia systemowego. Wykazano, że częstość występowania ciężkich zdarzeń niepożądanych lub przerwania leczenia z uwagi na zdarzenia niepożądane była podobna w obu grupach .
Leczenie zarówno afatynibem, jak i gefitynibem było dobrze tolerowane, odsetek dyskontynuacji leczenia z uwagi na działania niepożądane był równie niski w obu grupach (6,3%). Najczęściej występującym działaniem niepożądanym w stopniu 3. lub wyższym w ramieniu z afatynibem była biegunka (12,5%) oraz wysypka/trądzik (9,4%), natomiast w ramieniu z gefitynibem wzrost aktywności enzymów wątrobowych (8,8%) oraz wysypka/trądzik (3,1%). Śródmiąższowe zapalenie płuc związane z lekiem zaraportowano u czterech chorych w ramieniu z gefitynibem i u żadnego chorego leczonego afatynibem.
Badacze podkreślają ciekawy fakt, że różnica dotycząca PFS widoczna w badaniu LUX-Lung 7 staje się wyraźniejsza wraz z upływem czasu, a odsetek PFS po 24 miesiącach jest ponad dwukrotnie wyższy w ramieniu z afatynibem.
Wykazano, że afatynib istotnie zmniejsza ryzyko progresji choroby o 27% w porównaniu do gefitynibu. Badacze wykazali także, że u większości chorych leczonych afatynibem nie doszło do progresji choroby 18 miesięcy po rozpoczęciu leczenia (27% w grupie z afatynibem vs 15% w grupie z gefitynibem), podobnie jak 24 miesiące po rozpoczęciu leczenia (odpowiednio 18% vs 8%). Dane dotyczące kolejnego dodatkowego punktu końcowego badania, przeżycia całkowitego (ang. overall survivall, OS) nie są jeszcze dojrzałe i zostaną przedstawione w przyszłości.
Badacze wykazali także, że u znacząco większego odsetka chorych w grupie leczonej afatynibem stwierdzono obiektywną odpowiedź na leczenie (70% vs 56% odpowiednio dla afatynibu i gefitynibu), a mediana czasu trwania odpowiedzi wynosiła odpowiednio 10,1 i 8,4 miesiąca na korzyść afatynibu. Korzyść w zakresie czasu wolnego od progresji choroby (ang. progression free survival, PFS) była podobna dla wszystkich podgrup (płeć, wiek, rasa, typ mutacji w genie EGFR).
Jako pierwsze badanie porównujące bezpośrednio skuteczność i bezpieczeństwo dwóch leków z tej samej grupy terapeutycznej (head-to-head trial) u chorych na niedrobnokomórkowego raka płuca z obecnością mutacji w genie EGFR, badanie LUX-Lung 7 jest przełomem w zrozumieniu korzyści jakie mogą płynąc z leczenia pierwszej linii w tej grupie chorych.
Do badania fazy 2b włączono 319 chorych na zaawansowanego NDRP z obecnością mutacji w genie EGFR (del19 lub L858R), u których nie stosowano wcześniej leczenia systemowego. Wykazano, że częstość występowania ciężkich zdarzeń niepożądanych lub przerwania leczenia z uwagi na zdarzenia niepożądane była podobna w obu grupach .
Leczenie zarówno afatynibem, jak i gefitynibem było dobrze tolerowane, odsetek dyskontynuacji leczenia z uwagi na działania niepożądane był równie niski w obu grupach (6,3%). Najczęściej występującym działaniem niepożądanym w stopniu 3. lub wyższym w ramieniu z afatynibem była biegunka (12,5%) oraz wysypka/trądzik (9,4%), natomiast w ramieniu z gefitynibem wzrost aktywności enzymów wątrobowych (8,8%) oraz wysypka/trądzik (3,1%). Śródmiąższowe zapalenie płuc związane z lekiem zaraportowano u czterech chorych w ramieniu z gefitynibem i u żadnego chorego leczonego afatynibem.
Badacze podkreślają ciekawy fakt, że różnica dotycząca PFS widoczna w badaniu LUX-Lung 7 staje się wyraźniejsza wraz z upływem czasu, a odsetek PFS po 24 miesiącach jest ponad dwukrotnie wyższy w ramieniu z afatynibem.
