123RF
Aktywność fizyczna spowalnia postęp przewlekłej choroby nerek
Redaktor: Iwona Konarska
Data: 13.07.2022
Działy:
Aktualności w Lekarz POZ
Aktualności
| Tagi: | przewlekła choroba nerek |
Ruch to zdrowie – w przypadku przewlekłej choroby nerek to nie tylko hasło, lecz fakt potwierdzony dużą publikacją w prestiżowym „The JAMA Internal Medicine”.
Przewlekła choroba nerek (PChN) to problem dotyczący od 8 do 16 proc. populacji na całym świecie; z wiekiem ta częstość ulega zwiększeniu. Postępującej utraty funkcji nerek nie da się odwrócić, można jednak ją spowolnić. Jak wykazali badacze z Uniwersytetu Kalifornijskiego, istnieje na to dość prosty sposób, możliwy do wdrożenia w ramach podstawowej opieki zdrowotnej.
Dotychczasowe dowody wynikające z badań obserwacyjnych sugerowały, że aktywność fizyczna spowalnia postęp PChN, brakowało jednak dowodów w postaci dużych badań prospektywnych, randomizowanych potwierdzających skuteczność takiej interwencji u osób starszych.
Dokonano analizy danych pochodzących od 1199 osób w wieku 70-89 lat; pochodziły one z badania LIFE (Lifestyle Interventions and Independence For Elders) przeprowadzonego w latach 2010–2013. Uczestników przydzielano losowo do grupy badawczej (zestaw umiarkowanych ćwiczeń fizycznych; aktywność mierzono liczbą kroków i minutami aktywności o umiarkowanej intensywności za pomocą akcelerometrów) lub kontrolnej (edukacja zdrowotna, bez zestawu ćwiczeń). Prowadzono dwuletni follow-up i dokonano pomiaru m.in. eGFR dla cystatyny C – na tej podstawie obliczono, w której z grup postęp PChN był wolniejszy.
Aktywność fizyczna skutkowała statystycznie istotnie niższym spadkiem eGFR w ciągu dwóch lat w porównaniu z grupą edukacji zdrowotnej (średnia różnica 0,96 ml/min/1,73 m2) oraz istotnie niższym ryzykiem szybkiego spadku eGFR, definiowanego jako wynoszący 6,7 proc. na rok.
Autorzy badania podkreślają, że wdrożenie aktywności fizycznej u seniorów z PChN powinno stać się postępowaniem rekomendowanym – jest to o tyle ważne, że odsetek ludzi w wieku podeszłym w państwach zachodnich rośnie. Nie podano niestety danych, jak takie postępowanie wpływa na redukcję kosztów leczenia.
Opracowanie: lek. Damian Matusiak
Dotychczasowe dowody wynikające z badań obserwacyjnych sugerowały, że aktywność fizyczna spowalnia postęp PChN, brakowało jednak dowodów w postaci dużych badań prospektywnych, randomizowanych potwierdzających skuteczność takiej interwencji u osób starszych.
Dokonano analizy danych pochodzących od 1199 osób w wieku 70-89 lat; pochodziły one z badania LIFE (Lifestyle Interventions and Independence For Elders) przeprowadzonego w latach 2010–2013. Uczestników przydzielano losowo do grupy badawczej (zestaw umiarkowanych ćwiczeń fizycznych; aktywność mierzono liczbą kroków i minutami aktywności o umiarkowanej intensywności za pomocą akcelerometrów) lub kontrolnej (edukacja zdrowotna, bez zestawu ćwiczeń). Prowadzono dwuletni follow-up i dokonano pomiaru m.in. eGFR dla cystatyny C – na tej podstawie obliczono, w której z grup postęp PChN był wolniejszy.
Aktywność fizyczna skutkowała statystycznie istotnie niższym spadkiem eGFR w ciągu dwóch lat w porównaniu z grupą edukacji zdrowotnej (średnia różnica 0,96 ml/min/1,73 m2) oraz istotnie niższym ryzykiem szybkiego spadku eGFR, definiowanego jako wynoszący 6,7 proc. na rok.
Autorzy badania podkreślają, że wdrożenie aktywności fizycznej u seniorów z PChN powinno stać się postępowaniem rekomendowanym – jest to o tyle ważne, że odsetek ludzi w wieku podeszłym w państwach zachodnich rośnie. Nie podano niestety danych, jak takie postępowanie wpływa na redukcję kosztów leczenia.
Opracowanie: lek. Damian Matusiak
