Alergiczne choroby skóry - terapia przeciwhistaminowa

Pierwszym skutecznym lekiem przeciwhistaminowym była pochodna fenotiazyny o nazwie Neoantergan (oznaczona symbolem 2786 RP), zastosowana przez francuskich badaczy, Boveta i Waltherta w 1944 r. [12]. Rok później w Stanach Zjednoczonych opublikowano wyniki stosowania diphenhydraminy (Benadryl) w leczeniu pokrzywki [75], a w 1947 r. astmy oskrzelowej [58]. Te odkrycia stały się przyczyną dalszych badań, które spowodowały syntezę nowych preparatów, dzisiaj noszących nazwę leków antyhistaminowych I generacji.






Związki te zwane są także klasycznymi lekami antyhistaminowymi. Stanowią one niejednorodną grupę preparatów o rozmaitej budowie chemicznej. Zalicza się do nich izo- i heterocykliczne pochodne etanoloaminy, etylenodwuaminy, alkiloaminy, piperazyny i fenotiazyny. Przykłady leków I generacji przedstawiono w tab. 1. Działają one konkurencyjnie i odwracalnie w stosunku do histaminy, blokując receptory H₁ na komórkach, natomiast nie mają wpływu na receptory H₂. Szybko osiągają szczytowe stężenie w surowicy, jednak receptory H₁ blokują tylko przez okres 2–5 godz. Ponadto mogą wpływać hamująco na receptory cholinergiczne, serotoninowe i a-adrenergiczne. Działając na te receptory, mogą powodować pobudzenie lub hamowanie centralnego układu nerwowego, wpływać na przewód pokarmowy i powodować miejscowe znieczulenie. Ponadto leki przeciwhistaminowe I generacji działają synergistycznie z lekami uspokajającymi, psychotropowymi, nasennymi i alkoholem. Z powodu licznych objawów niepożądanych zaczęto poszukiwać leków bezpieczniejszych, które nazwano lekami przeciwhistaminowymi II generacji.

Leki przeciwhistaminowe nowej generacji, blokujące receptor H₁, wykazują wysoce wybiórczą zdolność hamowania funkcji receptorów przy prawie całkowitym braku wpływu na centralny układ nerwowy. Nie oddziałują na receptory cholinergiczne, serotoninowe, a-adrenergiczne oraz nie wykazują synergistycznego działania z lekami uspokajającymi, nasennymi i alkoholem. Ponadto osiągają one szybciej niż klasyczne leki przeciwhistaminowe szczytowe stężenie w surowicy przy jednoczesnym dłuższym działaniu antyhistaminowym. Oprócz wybiórczego hamowania receptorów H₁, leki przeciwhistaminowe nowej generacji wykazują szerokie działanie przeciwzapalne. Ograniczają napływ komórek zapalnych do miejsca reakcji alergicznej i hamują uwalnianie mediatorów wczesnej i...


View full text...