Alergiczny i niealergiczny nieżyt nosa

Wstęp

Funkcje nosa są złożone – przede wszystkim przewodzi, oczyszcza, ogrzewa i nawilża powietrze oddechowe, odpowiada za zmysł węchu oraz barwę i tonację głosu, a także jako początkowy odcinek układu oddechowego jest miejscem kontaktu z różnymi czynnikami środowiskowymi [1]. Do upośledzenia funkcji nosa dochodzi najczęściej w jego nieżycie, definiowanym jako stan zapalny błony śluzowej nosa (rhinitis), który może objawiać się uczuciem niedrożności nosa, katarem, świądem lub kichaniem [2]. Warto zaznaczyć, że objawy związane z nieżytem nosa wpływają znacząco na codzienne funkcjonowanie chorych, obniżając ich jakość życia. Klasyfikacja według patomechanizmu powstawania nieżytu obejmuje: 1) zmiany zapalne (procesy immunologiczne) błony śluzowej nosa – nieżyty infekcyjne (wirusowe, bakteryjne), alergiczne (sezonowy i całoroczny lub okresowy i przewlekły), niealergiczne nieżyty eozynofilowe (łącznie ok. 90% przypadków) oraz 2) odczyny niezapalne (pozostałe 10% przypadków) – wynik upośledzenia jednej lub więcej funkcji fizjologicznych nosa, m.in. nieżyt naczynioruchowy (obecnie zwany idiopatycznym), hormonalny lub polekowy (proponowane jest również określenie rynopatia (rhinopathia) dla tej grupy nieżytów) [2] (ryc. 1). Niejednorodnym patomechanizmem charakteryzuje się nieżyt nosa zawodowy, który wynika z ekspozycji na alergeny lub czynniki drażniące w czasie wykonywania pracy zawodowej, odpowiednio jako reakcja alergiczna lub nadwrażliwości niealergicznej [3, 4]. Klasyfikacja nieżytów według fenotypu klinicznego obejmuje: nieżyt nosa infekcyjny, alergiczny oraz pozostałe, tj. nieinfekcyjny i niealergiczny [4].

Infekcyjny nieżyt nosa

Infekcyjny nieżyt nosa to stan zapalny obejmujący jamy nosa oraz zatoki przynosowe (rhinosinusitis) o zdecydowanej etiologii wirusowej (> 98% przypadków, głównie rinowirusy i koronawirusy, wirus syncytialno-oddechowy, grypy i paragrypy oraz adenowirusy), nagłym początku i trwający nie dłużej niż 12 tygodni (ostre zapalenie błony śluzowej nosa i zatok – OZNZ) [5, 6]. Głównymi objawami OZNZ są: upośledzenie drożności nosa lub surowiczo-śluzowy, śluzowo-ropny lub ropny wyciek z nosa oraz ból lub rozpieranie w okolicy twarzy i/lub upośledzenie węchu [6]. Europejskie wytyczne wyróżniają fazę przeziębienia lub wirusowego OZNZ, w którym objawy ustępują samoistnie i trwają nie dłużej niż 10 dni, oraz fazę ostrego powirusowego zapalenia nosa i zatok przynosowych, w którym objawy utrzymują się dłużej niż 10 dni lub nasilają się po 5 dniach trwania. Nadkażenie bakteryjne może wystąpić na każdym etapie OZNZ, ale dotyczy ok. 0,5–2% przypadków. Zgodnie z polskimi „Rekomendacjami postępowania w pozaszpitalnych zakażeniach układu oddechowego” rozpoznanie OZNZ ustala się na podstawie wywiadu i badania przedmiotowego, nie zaleca się rutynowego wykonywania badań mikrobiologicznych oraz badań obrazowych. Leczenie jest objawowe i polega na stosowaniu niesteroidowych leków przeciwzapalnych lub paracetamolu, a przeciwkaszlowo leków przeciwhistaminowych (szczególnie I generacji) w kombinacji z pseudoefedryną w fazie wirusowego OZNZ, natomiast w fazie powirusowego OZNZ można stosować sekretolityczne leki ziołowe oraz zaleca się krótkotrwałą steroidoterapię donosową. W bakteryjnym OZNZ glikokortykosteroidy donosowe zaleca się jako uzupełnienie antybiotykoterapii ogólnej (w pierwszym rzucie amoksycylina) [5]. Przewlekłe zapalenie zatok przynosowych trwa powyżej 12 tygodni i charakteryzuje się przebudową tkanek objętych stanem zapalnym (rekonstrukcja prawidłowa lub patologiczna z tworzeniem polipów), a główną rolę w patofizjologii odgrywa kompleks ujściowo-przewodowy [7]. Szacuje się, że przewlekłe zapalenie zatok dotyczy ok. 5–15% populacji ogólnej [3, 6]. Patofizjologia jest złożona, a postępowanie obejmuje przede wszystkim leczenie zachowawcze – steroidoterapię miejscową lub doustną, okresowo antybiotykoterapię (w razie zaostrzeń bakteryjnych), a w towarzyszącej alergii również leki przeciwhistaminowe [7]. W razie braku poprawy lub wskazań wdraża się postępowanie chirurgiczne (złotym standardem jest czynnościowa endoskopowa operacja zatok przynosowych – FESS) [6].

Alergiczny nieżyt nosa

Alergiczny nieżyt nosa (ANN, rhinitis allergica) jest zespołem objawów klinicznych zapalnego nieżytu nosa wywołanych przez reakcję IgE-zależną na obecność alergenu [2, 8]. Szacuje się, że ANN może dotyczyć nawet 20% populacji polskiej (wieloośrodkowe badanie ECAP [8]) [9]. Klasyczny podział, który w warunkach polskich sprawdza się bardzo dobrze i nadal jest używany w wielu publikacjach, obejmuje ANN sezonowy oraz całoroczny [2, 3]. Sezonowy ANN charakteryzuje się corocznie powtarzającymi się o tej samej porze, wyraźnie nasilonymi objawami nieżytu nosa (napady kichania, wodnista wydzielina, świąd, uczucie zatkania nosa), często ze współistniejącym zapaleniem spojówek [2]. Sezonowe występowanie dolegliwości wiąże się przede wszystkim z uczuleniem na pyłki kwitnących roślin letnich (trawy, drzewa) [2, 3]. Charakterystyczny dla pyłkowicy jest jej przemijający charakter, tj. gwałtowne pojawienie się objawów przy bezpośrednim kontakcie z pyłkami oraz szybkie ich ustępowanie na przykład po deszczu lub w wyniku dobrej izolacji od alergenu [2]. Całoroczny ANN objawia się podobnie, choć objawy są mniej nasilone (chorzy skarżą się głównie na uczucie blokady nosa, a zapalenie spojówek występuje sporadycznie) i nie ma charakteru sezonowego, ponieważ podtrzymują i zaostrzają go alergeny obecne w najbliższym otoczeniu chorego, najczęściej roztoczy kurzu domowego, alergeny grzybów mikroskopowych (pleśni) lub alergeny pokarmowe (mleko, kakao, jaja, owoce) [2, 10]. Z kolei nadwrażliwość na naskórek zwierząt i pierze może być przyczyną incydentalnego występowania objawów lub schorzenia całorocznego [2]. Obok powyższego funkcjonuje inny, niezależny podział ANN, wynikający z odmienności obrazu klinicznego na różnych obszarach geograficznych – na przykład w rejonie śródziemnomorskim pyłki traw i drzew występują w powietrzu praktycznie przez cały rok, a objawy całorocznej alergii wykazują okresową zmienność nasilenia [8]. Dlatego też Światowa Organizacja Zdrowia (WHO) w dokumencie ARIA z 2002 r. wyróżnia ANN okresowy, kiedy objawy utrzymują się krócej niż 4 dni w tygodniu lub trwają mniej niż 4 tygodnie, oraz przewlekły, kiedy objawy utrzymują się co najmniej 4 dni w tygodniu oraz trwają dłużej niż 4 tygodnie, a w zależności od braku lub występowania dodatkowych objawów (zaburzenia snu, utrudnienie wykonywania czynności codziennych, zajęć rekreacyjnych i uprawiania sportu, trudności w pracy lub nauce, objawy oceniane jako uciążliwe) wyróżnia odpowiednio ANN łagodny lub o umiarkowanym albo ciężkim przebiegu [8, 9]. Obraz kliniczny ANN zależy m.in. od rodzaju i stężenia alergenu oraz czasu ekspozycji. Może dominować kichanie i wyciek wodnistej wydzieliny z nosa (często współistnieją objawy zapalenia spojówek) lub upośledzenie drożności nosa z gęstą wydzieliną [3]. Fizykalnie podczas nasilenia alergicznego nieżytu nosa obserwuje się w rynoskopii obrzęk śluzówki nosa, jej zaczerwienienie (czasem bladość lub zasinienie), dużą ilość wodnistej wydzieliny, często współtowarzyszące przekrwienie spojówek i czasem zmieniony szmer oddechowy, typowy dla astmy (ANN wiąże się z 3–8-krotnie większym ryzykiem rozwoju astmy [9]) [2]. Większe znaczenie niż badanie przedmiotowe mają badania dodatkowe: punktowe testy skórne, miano całkowite przeciwciał klasy IgE i swoistych przeciwciał klasy IgE, ewentualnie – rozmaz lub bioptat śluzówki nosa albo próby prowokacyjne, a w razie wskazań diagnostyka obrazowa zatok obocznych nosa [2, 9]. Powszechnie wykonywane punktowe testy skórne mogą być ujemne przy obecnym uczuleniu (np. hamowanie odczynu lekami przeciwhistaminowymi, wiek i indywidualne właściwości skóry – konieczna próba kontrolna) [2], podobnie niski poziom przeciwciał IgE w surowicy krwi nie wyklucza ANN (u ok. 10% chorych z ANN podwyższony poziom przeciwciał IgE może występować jedynie w śluzówce nosa) [3]. Leczenie jest przede wszystkim objawowe. Składa się na nie postępowanie niefarmakologiczne – unikanie ekspozycji na alergen oraz toaleta nosa (płukanie roztworami soli fizjologicznej lub morskiej) oraz terapia farmakologiczna – preparaty stosowane miejscowo lub systemowo [8, 9]. Jedynym sposobem leczenia przyczynowego jest odczulanie (swoista immunoterapia), które powinien prowadzić specjalista alergolog [8]. Obecnie za podstawę terapii ANN uznaje się glikokortykosteroidy stosowane miejscowo (donosowo – beklometazon, budezonid, flutykazon, mometazon), a dalsze miejsce zajmują miejscowo lub systemowo podawane leki przeciwhistaminowe (przede wszystkim II generacji, donosowo – azelastyna), leki przeciwleukotrienowe (montelukast) oraz kromony [8, 9]. Okresowo wykorzystywane są również miejscowe leki obkurczające naczynia krwionośne błony śluzowej nosa [9]. Dobór leczenia farmakologicznego zależy od nasilenia i rodzaju objawów (ryc. 2).

Niealergiczny nieżyt zapalny

Niealergiczne eozynofilowe zapalenie błony śluzowej nosa (NARES) cechuje się obecnością eozynofilów w błonie śluzowej nosa, objawami całorocznymi (najczęściej blokada nosa z okresami remisji, rzadziej kichanie i wodnisty wyciek), jednak bez uchwytnych cech alergii [2, 3, 9]. Wywiad w kierunku atopii jest negatywny, fizykalnie w rynoskopii stwierdza się obrzęk oraz bladosiną błonę śluzową, a w badaniach dodatkowych uzyskuje się ujemne testy skórne oraz prawidłowe miano przeciwciał klasy IgE (możliwe są zmiany radiologiczne zatok – zgrubienie błony śluzowej w badaniu RTG, przerost błony śluzowej i polipy w badaniu TK) [2]. Istotna jest ocena cytologiczna nabłonka błony śluzowej nosa, w której stwierdza się naciek granulocytów kwasochłonnych [2]. Ostatecznie diagnozę NARES stawia się po wykluczeniu etiologii atopowej (negatywny wywiad alergiczny, ujemne testy skórne, niskie miano IgE) [2]. Postępowanie obejmuje przede wszystkim steroidoterapię miejscową oraz okresowo leki obkurczające naczynia krwionośne błony śluzowej [3].
Niezapalne nieżyty nosa Naczynioruchowy nieżyt nosa (obecnie zwany idiopatycznym [4, 9]) – związany jest z dysfunkcją układu autonomicznego i objawia się jako wyraźna nadreaktywność błony śluzowej na czynniki drażniące (np. dym, zmiany temperatury i wilgotności, zapachy) [3]. Rozpoznanie tego rodzaju nieżytu jest diagnozą z wykluczenia [4], a postępowanie obejmuje unikanie czynników wywołujących objawy [10], choć miejscowo stosowany bromek ipratropium przynosi korzyści [9]. Hormonalny nieżyt nosa – zmiany w błonie śluzowej nosa mogą powstawać w wyniku zmian hormonalnych, m.in. podczas cyklu miesięcznego (pierwszy okres cyklu), podczas ciąży (szczególnie w III trymestrze; jest fizjologiczny, odwracalny i nie wymaga leczenia farmakologicznego [4]), w okresie pokwitania oraz przy endokrynopatiach, takich jak niedoczynność tarczycy lub akromegalia [3, 4, 9]. Polekowy nieżyt nosa – może być wywołany przyjmowaniem kwasu acetylosalicylowego lub innych niesteroidowych leków przeciwzapalnych (typ zapalenia miejscowego), antagonistów - i -adrenergicznych (typ neurogenny zależny od efektów naczyniowych), inhibitorów konwertazy angiotensyny, blokerów kanału wapniowego, leków przeciwpsychotycznych (typ idiopatyczny o niejasnym mechanizmie) [4]. Może również wystąpić jako wtórne ograniczenie drożności nosa u chorych nadużywających donosowych leków obkurczających naczynia błony śluzowej (rhinitis medicamentosa) – w takiej sytuacji należy stopniowo zmniejszać stężenie i częstość stosowania powyższych preparatów oraz włączyć steroidy podawane miejscowo [3, 4]. Inne postaci niezapalnych nieżytów nosa to m.in. nieżyt zanikowy (charakteryzuje się zanikiem błony śluzowej, cuchnącym zapachem, obecnością strupów oraz uczuciem blokady nosa przy braku ograniczeń drożności w badaniu endoskopowym [3, 10]), starczy (patofizjologia nie jest jasna, podejrzewa się zmiany w tkance łącznej związane z wiekiem i/lub niewystarczające unaczynienie [4]) oraz smakowy (gustatory rhinitis, może pojawić się w każdym wieku, występuje po spożyciu niektórych pokarmów, często gorących i pikantnych [2]) [4, 9].

Piśmiennictwo

1. Traczyk W, Trzebski A. Fizjologia człowieka z elementami fizjologii stosowanej i klinicznej. Wydawnictwo Lekarskie PZWL, Warszawa 2015.
2. Samoliński B. Nieżyty nosa – klasyfikacja i postępowanie. W: Otorynolaryngologia praktyczna. Janczewski G (red.). Via Medica, Gdańsk 2005; 274-288.
3. Jurkiewicz D, Rapiejko P. Nieżyt błony śluzowej nosa i zatok przynosowych. W: Otorynolaryngologia kliniczna. Niemczyk K, Jurkiewicz D, Składzień J i wsp. (red.). Medipage, Warszawa 2015; 335-338.
4. Fornal R, Kurzawa R, Błażowski Ł, Sak I. Nieżyt nosa – najważniejsze fenotypy i endotypy oraz zasady leczenia. Alerg Astma Immunol 2015; 20: 242-252.
5. Hryniewicz W, Albrecht P, Radzikowski A. Rekomendacje postępowania w pozaszpitalnych zakażeniach układu oddechowego. Narodowy Instytut Leków, Warszawa 2016.
6. Świerczyńska-Krępa M, Świerczyński Z. Choroby układu oddechowego. Nieżyt nosa i zatok przynosowych. W: Interna Szczeklika 2017. Gajewski P (red.). Medycyna Praktyczna, Kraków 2017; 668-671.
7. Czecior E. Przewlekłe zapalenie nosa i zatok przynosowych. W: Otorynolaryngologia kliniczna. Niemczyk K, Jurkiewicz D, Składzień J i wsp. (red.). Medipage, Warszawa 2015; 346-351.
8. Jurkiewicz D, Rapiejko P. Alergiczny nieżyt nosa. W: Otorynolaryngologia kliniczna. Niemczyk K, Jurkiewicz D, Składzień J i wsp. (red.). Medipage, Warszawa 2015; 780-786.
9. Świerczyńska-Krępa M, Rogala B, Brożek J. Alergiczny nieżyt nosa. W: Interna Szczeklika 2017. Gajewski P (red.). Medycyna Praktyczna, Kraków 2017; 2155-2159.
10. Bożydar LJ, Kopczyński J. Choroby nosa i zatok przynosowych. W: Otorynolaryngologia. Bożydar LJ (red.). PZWL Wydawnictwo Lekarskie, Warszawa 2017; 385-412.