Alfred Baker Spalding (1874-1942)

Na podstawie tłumaczenia książki
Kamienie milowe położnictwa i ginekologii Harolda Speerta, profesora ginekologii i położnictwa Uniwersytetu Columbia w Nowym Jorku

A.B. Spalding urodził się 19 lipca 1874 roku w miejscowości Atchison w stanie Kansas (Stany Zjednoczone). Studia medyczne ukończył na Uniwersytecie Columbia w Nowym Jorku w roku 1900 (profesorem tegoż Uniwersytetu jest autor książki Kamienie milowe położnictwa i ginekologii). W 9 lat później zostaje powołany na stanowisko profesora chorób kobiecych i położnictwa Uniwersytetu Kalifornijskiego w wieku zaledwie 35 lat. W roku 1911, a więc po 2 latach Spalding zrezygnował z tej godności i wyjechał pogłębiać umiejętności i wiadomości w klinikach europejskich, m.in. w Austrii i Niemczech. Po powrocie z Europy do Stanów Zjednoczonych Spalding objął ponownie Katedrę Chorób Kobiecych i Położnictwa w San Francisco. Po koniec życia Spalding cierpiał na postępującą depresję, która zmusiła go do zrezygnowania z godności akademickich w roku 1934. Zmarł w zupełnym zapomnieniu w czasie napadu silnej depresji 26 listopada 1942 roku w wieku 68 lat.
Problem rozpoznawania wewnątrzmacicznego obumarcia płodu na początku XX wieku był jednym z najtrudniejszych do rozstrzygnięcia w położnictwie. Istniało wiele metod próbujących rozwiązać to zagadnienie, np. szeroko propagowana była zaproponowana przez Cohnsteina metoda polegająca na stwierdzeniu różnicy pomiędzy ciepłotą w obrębie kanału szyjki macicy a pozostałą częścią ciała ciężarnej. Z chwilą wprowadzenia rentgenodiagnostyki pojawiły się liczne metody rozpoznawania wewnątrzmacicznego obumarcia płodu. Jedna z pierwszych zaproponowana przez Naujoksa w Europie polegała na stwierdzeniu w kolejnych badaniach rentgenowskich zmiany położenia płodu.
Natomiast w Stanach Zjednoczonych prawo obywatelskie przyznano objawowi po raz pierwszy opisanemu przez Spaldinga, który polegał na stwierdzeniu podczas badań radiologicznych dachówkowatego zachodzenia na siebie kości pokrywy czaszki. Po raz pierwszy objaw ten przedstawił Spalding w kwietniu 1922 roku na posiedzeniu Chicago Gynecological Society na podstawie 3 obserwowanych przez siebie przypadków obumarcia płodu. Objaw ten uważał za patognomiczny dla wewnątrzmacicznej śmierci płodu i wkrótce zyskał uznanie również położników europejskich.
W dobie obecnej, kiedy mamy możliwości diagnostyki kardiotokograficznej oraz...


Pełna treść artykułu...