Analiza wyznaczników powrotu do normalnego życia dzieci i młodzieży po leczeniu choroby nowotworowej

Wstęp: Celem pracy była ocena czynników, które mogą utrudniać normalne funkcjonowanie dzieci wyleczonych z choroby nowotworowej. Za wyznaczniki funkcjonowania przyjęto: zdrowie fizyczne, samopoczucie psychiczne i postrzeganie samego siebie, relacje w rodzinie i organizację życia rodzinnego, środowisko szkolne, akceptację społeczną (wsparcie) oraz częstość wykonywania badań kontrolnych.

Materiał i metody: Przebadano łącznie 100 osób, w tym 50 pacjentów (wiek: średnia = 13,5 roku, odchylenie standardowe = 3,7 roku, mediana = 14 lat) i 50 rodziców (wiek: średnia = 40,3 roku, odchylenie standardowe = 6,4 roku, mediana = 39 lat; 79% matek). W badaniu zastosowano autorskie kwestionariusze w postaci ankiet. Do przeprowadzenia analizy statystycznej wykorzystano program Statistica 7.0.

Wyniki: Ponad połowa dzieci miała poczucie ograniczeń dotyczących aktywności fizycznej, przy czym część z nich określało ograniczenia swojej aktywności fizycznej jako znaczne. Dzieci, które oceniły się jako bardziej sprawne od rówieśników, były leczone istotnie krócej niż pozostali pacjenci. Liczba i natężenie negatywnych emocji i myśli odczuwanych przez dzieci po leczeniu choroby nowotworowej wiąże się z czasem trwania terapii, natomiast częstość wykonywania badań kontrolnych nie wpływa na natężenie negatywnych emocji odczuwanych przez dzieci. Nadopiekuńczość rodziców w odczuciach wyleczonych dzieci występuje nie tylko w trakcie choroby, ale utrzymuje się także po zakończeniu leczenia. Relacje w rodzinie i organizacja życia rodzinnego zmieniają się w momencie zdiagnozowania choroby nowotworowej i są niezależne od czasu leczenia. Zarówno rodzice chorych dzieci, jak i sami pacjenci stwierdzają po zakończonym leczeniu średni poziom zaległości szkolnych.

Introduction: The aim of the study was to assess factors that may impede the normal functioning of childhood cancer survivors. The following parameters were included: physical health; psychological well-being and self-perception; relationships in the family and the organization of family life; the school environment; social acceptance (support); and the frequency of follow-up.

Material and methods: We studied a total of 100 people: 50 patients (mean = 13.5 years; standard deviation = 3.7 years; median = 14 years) and 50 parents (mean = 40.3 years; standard deviation = 6.4 years, median = 39 years; 79% mothers) using the original questionnaire surveys. To conduct statistical analysis Statistica 7.0 was used.

Results: More than half of the children had a sense of restrictions in physical activity, with some of them specifying the limitation of physical activity as significant. Children who are assessed as being more efficient than peers have significantly shorter treatment time than other children. The number and the intensity of negative emotions and thoughts perceived by children after treatment for cancer are related to the duration of the treatment. However, the frequency of follow-up does not affect the intensity of negative emotions felt by children. Parent’s over-protective attitude occurs not only in the course of the disease, but is also maintained after the end of treatment. The relationships in the family and the organization of family life change after the onset of cancer, and are independent of the length of the treatment. Both parents of survivors, as well as the patients themselves, report after the completion of treatment an average level of backlog of school work.