Angina stabilna u chorych na cukrzycę - zasady postępowania

Częstość występowania cukrzycy wyraźnie wzrasta w ostatnich latach i należy oczekiwać, że tendencja ta utrzyma się również w następnych dekadach. Wynika to z długoterminowych prognoz epidemiologicznych, które wyraźnie wskazują na oczekujący ludzkość wzrost liczby osób z cukrzycą, z których ponad 90% stanowić będą przypadki typu 2 schorzenia. Obecna
liczebność grupy chorych na cukrzycę, przekraczająca w skali światowej 100 mln osób, w ciągu najbliższych 15 lat ma ulec podwojeniu. Już obecnie schorzenie to rozpoznaje się u co piątego pacjenta z zawałem mięśnia sercowego i u co trzeciego z zastoinową niewydolnością serca.







Epidemia cukrzycy typu 2 jest przede wszystkim wynikiem postępu cywilizacyjnego i związanego z nim niezdrowego stylu życia. W większości tzw. krajów cywilizowanych istnieją możliwości pełnego, a nawet nadmiernego pokrycia zapotrzebowania pokarmowego. Rozwój środków transportu sprzyja z kolei ograniczeniu aktywności fizycznej. Postęp wiedzy medycznej przedłuża czas przeżycia i rozszerza możliwości prokreacji osób o zwiększonej skłonności do zaburzeń gospodarki węglowodanowej. Nabiera to szczególnego znaczenia praktycznego wobec faktu, że ogólna częstość występowania choroby niedokrwiennej serca (CAD) w populacji osób dorosłych z cukrzycą, określona przy użyciu rozmaitych metod diagnostycznych, wynosi ok. 55% w porównaniu z 2–4% w ogólnej populacji. Cukrzyca stanowi w tym zakresie niezależny czynnik ryzyka zwiększonej zachorowalności i śmiertelności. Częstość zgonów z powodu schorzeń sercowo-naczyniowych u chorych na cukrzycę, w porównaniu z osobami bez cukrzycy jest 2-krotnie wyższa wśród mężczyzn i 4-krotnie wyższa u kobiet. Podobnie zdecydowanie gorsze jest w tych przypadkach rokowanie po przebytym zawale. Cukrzyca wyraźnie też zwiększa ryzyko niepomyślnych wyników zarówno przezskórnej koronaroplastyki, jak i rewaskularyzacji chirurgicznej.

Chociaż w wyniku lepszego zrozumienia etiopatogenezy miażdżycy i związanego z tym postępu metod terapeutycznych, przeżycie pacjentów z chorobą niedokrwienną serca bez towarzyszącej cukrzycy w ostatnich kilku latach zdecydowanie wzrosło, ryzyko poważnych incydentów wieńcowych u chorych na cukrzycę z CAD nadal pozostaje wysokie. Powinni więc oni stanowić osobną grupę przypadków, traktowanych ze szczególną uwagą, z uwzględnieniem w terapii specyficznych uwarunkowań patofizjologicznych.

...


Pełna treść artykułu...