Atezolizumab w skojarzeniu z bewacyzumabem skuteczniejszy niż sorafenib u chorych z zaawansowanym HCC
Autor: Marta Koblańska
Data: 06.01.2020
Źródło: Katarzyna Stencel/Esmo Asia Congress, Singapur, 22-24 listopada 2019
Podczas tegorocznego kongresu ESMO Asia, który odbył się w listopadzie 2019 roku w Singapurze przedstawiono wyniki badania klinicznego IMbrave150 oceniającego skuteczność i bezpieczeństwo skojarzenia atezolizumabu z bewacyzumabem w porównaniu z sorafenibem w leczeniu 1. linii chorych na nieoperacyjnego raka wątrobowokomórkowego (ang. hepatocellular carcinoma, HCC). Zastosowanie atezolizumabu z bewacyzumabem prowadzi do wydłużenia czasu przeżycia całkowitego (ang. overall survival, OS) i czasu wolnego od progresji choroby (ang. progression free survival, PFS) w porównaniu do leczenia 1. linii sorafenibem.
Do badania klinicznego 3. fazy IMbrance150 włączano chorych na HCC, którzy nie byli dotychczas leczeni. Chorych w stosunku 1:1 losowo przydzielono do ramienia otrzymującego atezolizumab dożylnie w dawce 1200 mg oraz bewacyzumab dożylnie w dawce 15 mg/kg co trzy tygodnie (n=336) lub do ramienia otrzymującego sorafenib doustnie w dawce 400 mg dwa razy na dobę (n=165). Leczenie w obu ramionach prowadzono do utraty korzyści klinicznej bądź nieakceptowalnej toksyczności.
Pierwszorzędowymi punktami końcowymi badania był OS i PFS według kryteriów RECIST 1.1.
Po okresie obserwacji z medianą wynoszącą 8,6 miesięcy mediana OS nie została osiągnięta w ramieniu otrzymującym atezolizumab w skojarzeniu z bewacyzumabem w porównaniu do 13,2 miesięcy w ramieniu otrzymującym sorafenib (HR 0,58; 95% CI 0,42-0,79; p=0,0006). Mediana PFS w ramieniu leczenia skojarzonego wyniosła 6,8 miesiąca w porównaniu do 4,5 miesiąca w ramieniu z sorafenibem (HR 0,59, 95% CI 0,47-0,76; p < 0,0001). Odsetek odpowiedzi na leczenie (ang. overall response rate, ORR) według kryteriów RECIST 1.1 wynosił 27% i 12% (p < 0.0001) odpowiednio dla leczenia skojarzonego atezolizumabem i bewacyzumabem oraz monoterapii sorafenibem.
Wyniki leczenia były podobne we wszystkich podgrupach, ponadto w ramieniu leczonym atezolizumabem w skojarzeniu z bewacyzumabem odnotowano opóźnienie w pogorszeniu jakości życia w porównaniu do chorych leczonych sorafenibem. Mediana czasu leczenia wynosiła 7,4 miesiąca w ramieniu leczenia skojarzonego i 2,8 miesiąca w ramieniu z sorafenibem. Odsetek chorych, u których wystąpiły działania niepożądane w stopniu 3. lub wyższym wynosił odpowiednio 57% i 55%.
Podsumowując: zastosowanie skojarzenia atezolizumabu i bewacyzumabu wiąże się z klinicznie i statystycznie istotna poprawą zarówno OS jak i PFS w porównaniu do sorafenibu u chorych na nieoperacyjnego HCC, którzy nie otrzymywali dotychczas żadnego leczenia. W oparciu o wyniki badania klinicznego IMbrance150 badacze wnioskują, że skojarzenie atezolizumabu z bewacyzumabem stanie się standardem postepowania u chorych na nieoperacyjnego HCC.
Pierwszorzędowymi punktami końcowymi badania był OS i PFS według kryteriów RECIST 1.1.
Po okresie obserwacji z medianą wynoszącą 8,6 miesięcy mediana OS nie została osiągnięta w ramieniu otrzymującym atezolizumab w skojarzeniu z bewacyzumabem w porównaniu do 13,2 miesięcy w ramieniu otrzymującym sorafenib (HR 0,58; 95% CI 0,42-0,79; p=0,0006). Mediana PFS w ramieniu leczenia skojarzonego wyniosła 6,8 miesiąca w porównaniu do 4,5 miesiąca w ramieniu z sorafenibem (HR 0,59, 95% CI 0,47-0,76; p < 0,0001). Odsetek odpowiedzi na leczenie (ang. overall response rate, ORR) według kryteriów RECIST 1.1 wynosił 27% i 12% (p < 0.0001) odpowiednio dla leczenia skojarzonego atezolizumabem i bewacyzumabem oraz monoterapii sorafenibem.
Wyniki leczenia były podobne we wszystkich podgrupach, ponadto w ramieniu leczonym atezolizumabem w skojarzeniu z bewacyzumabem odnotowano opóźnienie w pogorszeniu jakości życia w porównaniu do chorych leczonych sorafenibem. Mediana czasu leczenia wynosiła 7,4 miesiąca w ramieniu leczenia skojarzonego i 2,8 miesiąca w ramieniu z sorafenibem. Odsetek chorych, u których wystąpiły działania niepożądane w stopniu 3. lub wyższym wynosił odpowiednio 57% i 55%.
Podsumowując: zastosowanie skojarzenia atezolizumabu i bewacyzumabu wiąże się z klinicznie i statystycznie istotna poprawą zarówno OS jak i PFS w porównaniu do sorafenibu u chorych na nieoperacyjnego HCC, którzy nie otrzymywali dotychczas żadnego leczenia. W oparciu o wyniki badania klinicznego IMbrance150 badacze wnioskują, że skojarzenie atezolizumabu z bewacyzumabem stanie się standardem postepowania u chorych na nieoperacyjnego HCC.
