Atopowe zapalenie skóry u pacjenta dorosłego

Początek atopowego zapalenia skóry w wieku dorosłym

Atopowe zapalenie skóry (AZS) jest dermatozą związaną z defektem bariery naskórkowej, na której wystąpienie wpływa szereg złożonych interakcji czynników genetycznych, epigenetycznych, immunologicznych i środowiskowych [1, 2]. Choroba rozpoczyna się zwykle w okresie wczesnego dzieciństwa. Według aktualnych danych objawy pojawiają się do 1. roku życia u ponad 50% pacjentów [3]. U 40–80% chorych zmiany skórne w przebiegu AZS mają tendencję do ustępowania przed 5. rokiem życia, natomiast u 20% pacjentów objawy dermatologiczne utrzymują się w wieku dorosłym. U 1/4 dorosłych pacjentów z AZS schorzenie rozwija się de novo [3, 4], zwykle między 20. a 40. rokiem życia (adult onset) [5].
Atopowe zapalenie skóry wieku dorosłego charakteryzuje się obecnością wykwitów podostrych i przewlekłych, w obrębie zmian może występować lichenizacja [5]. Zwykle zajęte są fałdy zgięciowe, jednak obraz może być zróżnicowany. W tej grupie często obserwuje się przewlekłe zapalenie skóry rąk. Dodatkowo choroba może częściej przebiegać z zapaleniem skóry twarzy, nierzadko z towarzyszącym ciężkim zajęciem powiek (head and neck eczema, portrait dermatitis) [5]. U osób powyżej 60. roku życia AZS charakteryzuje się wyjątkowo nasiloną suchością skóry [6].
Rozpoznanie AZS de novo u dorosłego pacjenta zawsze powinno być poprzedzone szczegółowym badaniem przedmiotowym i podmiotowym, a także wykluczeniem innych dermatoz mogących imitować AZS. Wywiad należy pogłębić w kierunku mało nasilonych skórnych objawów atopii występujących w dzieciństwie, które mogły nie być prawidłowo zdiagnozowane, a także alergii pokarmowych, alergicznego nieżytu nosa i astmy, gdyż choroba rozwijająca się pozornie de novo, może być manifestacją zaostrzenia atopii istniejącej od wieku dziecięcego.

Rozpoznanie

Według konsensusu Amerykańskiej Akademii Dermatologii (zmodyfikowane kryteria Hanifina i Rajki) podstawowymi cechami, które muszą być obecne do ustalenia rozpoznania AZS, są świąd, typowa morfologia wyprysku i miejsca lokalizacji (w wieku dorosłym: powierzchnie zgięciowe; oszczędzona skóra pachwin i dołów pachowych) oraz przewlekły lub nawrotowy przebieg [7].
Cechami wspierającymi rozpoznanie są początek w okresie niemowlęcym lub wczesnym dzieciństwie, historia osobnicza i/lub rodzinna atopii oraz suchość skóry. Cechy mniej specyficzne, ale sugerujące rozpoznanie to m.in. zaznaczenie...


Pełna treść artykułu...