BOLERO-2: wyniki analizy czasu przeżycia całkowitego
Autor: Katarzyna Bakalarska
Data: 17.11.2014
Źródło: Piccart M, Hortobagyi G, Campone M i wsp. Everolimus Plus Exemestane for Hormone-Receptor-Positive Human Epidermal Growth Factor Receptor-2-Negative Advanced Breast Cancer: Overall Survival Results From BOLERO-2 Ann Oncol. 17 września 2014
W badaniu klinicznym BOLERO-2 wykazano, że dodanie ewerolimusu do eksemestanu nie wydłużyło czasu przeżycia całkowitego w sposób istotny statystycznie, natomiast w sposób klinicznie znaczący oraz statystycznie istotny wydłużyło czas wolny od progresji choroby. Skojarzenie eksemestanu z ewerolimusem pozostaje nadal korzystną opcją terapeutyczną dla chorych na hormonododatniego HER2-ujemnego przerzutowego raka piersi.
W badaniu klinicznym BOLERO-2 wykazano, że dodanie ewerolimusu, inhibitora mTOR do eksemestanu podwaja czas wolny od progresji choroby (ang. progression free survival, PFS) u chorych na hormonododatniego , HER2 ujemnego zaawansowanego raka piersi, po nawrocie lub progresji podczas leczenia niesteroidowymi inhibitoramiaromatazy (ang. nonsteroidal aromatase inhibitors, NSAIs). Działąnia niepożądane poddawały się leczeniu a jakość życia chorych została utrzymana.
BOLERO-2 to wieloośrodkowe, podwójnie zaślepione, randomizowane badanie kliniczne 3. fazy porównujące leczenie ewerolimusem w dawce 10 mg/dobę w skojarzeniu z eksemestanem w dawce 25 mg/dobę z leczeniem eksemestanem w dawce 25 mg/dobę z placebo chorych na hormonododatniego zaawansowanego raka piersi w wieku pomenopauzalnym leczonych wcześniej NSAIs. Blisko 80% chorych otrzymywało wcześniej leczenie w stadium rozsianym (25% chorych leczono chemioterapią), natomiast u 20% chorych leczenie w badaniu klinicznym było pierwszą linią leczenia rozsianego raka piersi.
W chwili zamknięcia bazy danych i analizy czasu przeżycia całkowitego (ang. overall survival, OS) zanotowano 410 zgonów, a 13 chorych pozostawało w leczeniu. Mediana czasu przeżycia całkowitego u chorych leczonych ewerolimusem w skojarzeniu z eksemestanem wynosiła 31 miesięcy w porównaniu do 26,6 miesięcy u chorych leczonych samym eksemestanem (HR 0,89, 95% CI 0,73-1,1; p=0,14).
Zdarzenia niepożądane w ramieniu otrzymującym leczenie skojarzone prowadziło do przerwania leczenia ewerolimusem u 29% chorych (godnym uwagi jest fakt, że roczny wskaźnik zgonów związanych z leczeniem był istotnie wyższy u chorych w ramieniu otrzymującym leczenie skojarzone i związany był z wiekiem chorych). W chwili stwierdzenia progresji choroby chore otrzymywały dodatkowe leczenie w blisko tej samej proporcji (84% chorych leczonych ewerolimusem z eksemestanem oraz 90% chorych leczonych eksemestanem). Rodzaj leczenia po progresji choroby był podobny w obu ramionach za wyjątkiem chemioterapii (53% otrzymujących ewerolimus z eksemestanem oraz 63% otrzymujących placebo z eksemestanem).
W badaniu klinicznym BOLERO-2 wykazano, że dodanie ewerolimusu do eksemestanu nie wydłużyło czasu przeżycia całkowitego w sposób istotny statystycznie, natomiast w sposób klinicznie znaczący oraz statystycznie istotny wydłużyło czas wolny od progresji choroby (wydłużenie mediany PFS o 4,6 miesiąca, p<0,0001). Autorzy badania podkreślają konieczność dalszych badań w celu określenia chorych, którzy osiągną korzyść z leczenia inhibitorami mTOR w tym wskazaniu. Wyjaśniają również, że wydłużenie PFS przy braku wydłużenia OS spowodowane może być kilkoma czynnikami: 1) zbyt mała populacja badana 2) różnice w zastosowanej po progresji chemiterapii 3) wpływ ewerolimusucna mechanizmy przekazywania sygnału, które mogą teoretycznie ograniczać korzyści z zastosowanej po progresji chemioterapii.
Skojarzenie eksemestanu z ewerolimusem pozostaje nadal korzystną opcją terapeutyczną dla chorych na hormonododatniego HER2 ujemnego przerzutowego raka piersi.
BOLERO-2 to wieloośrodkowe, podwójnie zaślepione, randomizowane badanie kliniczne 3. fazy porównujące leczenie ewerolimusem w dawce 10 mg/dobę w skojarzeniu z eksemestanem w dawce 25 mg/dobę z leczeniem eksemestanem w dawce 25 mg/dobę z placebo chorych na hormonododatniego zaawansowanego raka piersi w wieku pomenopauzalnym leczonych wcześniej NSAIs. Blisko 80% chorych otrzymywało wcześniej leczenie w stadium rozsianym (25% chorych leczono chemioterapią), natomiast u 20% chorych leczenie w badaniu klinicznym było pierwszą linią leczenia rozsianego raka piersi.
W chwili zamknięcia bazy danych i analizy czasu przeżycia całkowitego (ang. overall survival, OS) zanotowano 410 zgonów, a 13 chorych pozostawało w leczeniu. Mediana czasu przeżycia całkowitego u chorych leczonych ewerolimusem w skojarzeniu z eksemestanem wynosiła 31 miesięcy w porównaniu do 26,6 miesięcy u chorych leczonych samym eksemestanem (HR 0,89, 95% CI 0,73-1,1; p=0,14).
Zdarzenia niepożądane w ramieniu otrzymującym leczenie skojarzone prowadziło do przerwania leczenia ewerolimusem u 29% chorych (godnym uwagi jest fakt, że roczny wskaźnik zgonów związanych z leczeniem był istotnie wyższy u chorych w ramieniu otrzymującym leczenie skojarzone i związany był z wiekiem chorych). W chwili stwierdzenia progresji choroby chore otrzymywały dodatkowe leczenie w blisko tej samej proporcji (84% chorych leczonych ewerolimusem z eksemestanem oraz 90% chorych leczonych eksemestanem). Rodzaj leczenia po progresji choroby był podobny w obu ramionach za wyjątkiem chemioterapii (53% otrzymujących ewerolimus z eksemestanem oraz 63% otrzymujących placebo z eksemestanem).
W badaniu klinicznym BOLERO-2 wykazano, że dodanie ewerolimusu do eksemestanu nie wydłużyło czasu przeżycia całkowitego w sposób istotny statystycznie, natomiast w sposób klinicznie znaczący oraz statystycznie istotny wydłużyło czas wolny od progresji choroby (wydłużenie mediany PFS o 4,6 miesiąca, p<0,0001). Autorzy badania podkreślają konieczność dalszych badań w celu określenia chorych, którzy osiągną korzyść z leczenia inhibitorami mTOR w tym wskazaniu. Wyjaśniają również, że wydłużenie PFS przy braku wydłużenia OS spowodowane może być kilkoma czynnikami: 1) zbyt mała populacja badana 2) różnice w zastosowanej po progresji chemiterapii 3) wpływ ewerolimusucna mechanizmy przekazywania sygnału, które mogą teoretycznie ograniczać korzyści z zastosowanej po progresji chemioterapii.
Skojarzenie eksemestanu z ewerolimusem pozostaje nadal korzystną opcją terapeutyczną dla chorych na hormonododatniego HER2 ujemnego przerzutowego raka piersi.
