Badania osób uzależnionych od alkoholu leczących się w okresie pandemii COVID-19. Część druga – rola pandemii i jej następstw

Wprowadzenie
Celem badań była odpowiedź na pytanie o związki doświadczeń okresu pandemii COVID-19 – zarówno osobistych, jak i zachodzących w trakcie terapii – z funkcjonowaniem psychicznym osób leczących się z powodu uzależnienia od alkoholu.

Materiał i metody
W badaniu prowadzonym w 2021 roku wzięły udział 454 osoby (351 mężczyzn i 103 kobiety) kończące terapię w różnych ośrodkach leczenia uzależnień w Polsce. Zastosowano Skalę Trudności Pandemii, Kwestionariusz Zdrowia Pacjenta (PHQ-9), Kwestionariusz Lęku Uogólnionego (GAD-7), Skalę Głodu Alkoholu Penn (PACS), Zrewidowany Kwestionariusz Zachowań Samobójczych (SBQ-R), Międzynarodowy Kwestionariusz Traumy (ITQ), Skalę Satysfakcji z Życia (SWLS), Inwentarz Roboczego Przymierza Terapeutycznego (WAI-SR).

Wyniki
Uzależnione kobiety kończące terapię w okresie pandemii odczuwają, w porównaniu z mężczyznami, znacznie więcej trudności i lęku z nią związanych. Podczas leczenia u 13% badanych wystąpił nawrót, częściej u osób, które raportowały zmniejszenie dostępności terapii w jej trakcie. Najsilniej z objawami depresji i lęku powiązane były doświadczane w trakcie pandemii trudności w domu i bliskich relacjach. Pacjenci, którzy chorowali na COVID-19, charakteryzowali się wyższym nasileniem objawów psychopatologicznych w porównaniu z tymi, którzy nie chorowali. Nie wykazano różnic między osobami, które całą terapię odbyły „twarzą w twarz”, a tymi, które odbywały ją częściowo osobiście i częściowo zdalnie, a także tymi, które odbyły ją wyłącznie zdalnie.

Omówienie
Doświadczenie pandemii w okresie terapii wykazuje słabe związki z jej przebiegiem. Największy negatywny związek mają trudności w domu i bliskich relacjach. Potwierdzono dane dotyczące gorszego psychicznego funkcjonowania kobiet, osób, które chorowały na COVID-19, oraz tych, które utraciły pracę w okresie pandemii.

Wnioski
Pozostawanie w terapii w okresie pandemii może pełnić ochronną rolę u pacjentów uzależnionych od alkoholu.



Introduction
The aim of the study was to determine the influence of experiences, both personal and those occurring during therapy, of the COVID-19 pandemic on mental performance of alcohol dependent people receiving treatment.

Material and methods
The 2021 study included 454 people (351 men and 103 women) completing therapy in various treatment centres in Poland. The tools comprised the Scale of Pandemic-Related Difficulty, the Patient Health Questionnaire (PHQ-9), the Generalized Anxiety Disorder (GAD-7), the Penn Alcohol Craving Scale (PACS), the Suicidal Behavior Questionnaire-Revised (SBQ-R), the International Trauma Questionnaire (ITQ), the Life Satisfaction Scale (SWLS), the Working Alliance Inventory-Short Revised (WAI-SR).

Results
Among the participants, the women experienced many more associated difficulties and anxiety than the men in the pandemic. During treatment, 13% of respondents have relapsed, with this being more likely among those reporting restricted access to therapy. Difficulties at home and in close relationships were strongly associated with symptoms of depression and anxiety. Patients with COVID-19 symptoms were characterised by a higher degree of psychopathological severity compared to those who did not. No differences were found between those who received the entire therapy “face to face”, those who participated remotely and those who received a combination of the two models.

Discussion
The experience of a pandemic by those in therapy did not appear to be strongly influenced by its course. The greatest negative effects concerned domestic difficulties and problems with close relationships. However, women, those who displayed COVID-19 symptoms and those who lost their jobs during the pandemic period demonstrated worse mental performance.

Conclusions
Remaining in therapy may have played a protective role in patients with alcohol dependence during the pandemic.