Badanie BOLERO-2: ewerolimus a jakość życia i przerzuty kości
W badaniu BOLERO-2 (Breast Cancer Trials of Oral Everolimus) oceniono efekty dodania przyjmowanego doustnie ewerolimusu do leczenia eksemestanem w raku piersi z przerzutami u kobiet, u których leczenie inhibitorem aromatazy (anastrozolem lub letrozolem) nie zatrzymało postępu choroby. W badaniu wzięły udział 724 pacjentki z rakiem piersi z obecnymi receptorami hormonalnymi. Analizy wykazały dłuższy o 57% czas przeżycia wolny od progresji i większą liczbę odnotowanych przypadków działań niepożądanych w grupie chorych leczonych ewerolimusem (podobne wyniki dotyczyły populacji Azjatów).
Beck i wsp. zbadali jakość życia u pacjentek z badania BOLERO-2 wykorzystując kwestionariusz EORTC QLQ-C30 (European Organization for Research and Treatment of Cancer Core Cancer Quality of Life Questionnaire). Jakość życia była mierzona co sześć tygodni od początku badania aż do progresji. Głównym ocenianym wskaźnikiem było pogorszenie jakości życia o 5% względem wartości początkowej, bez późniejszej poprawy ponad ten próg (TTD, Time to Definitive Deterioration). Jakość życia na początku eksperymentu nie różniła się między grupą badaną a kontrolną. Czas do pogorszenia jakości życia (TTD) w grupie otrzymującej eksemestan i ewerolimus był dłuższy niż w grupie chorych leczonych samym eksemestanem (7 względem 5.6 miesięcy, p = 0.079). Interpretując uzyskane wyniki Beck i wsp. napisali, że dodanie ewerolimusu do eksemestanu nie skutkowało pogorszeniem jakości życia. W innej analizie danych pochodzących z BOLERO-2 Gnant i wsp. skoncentrowali się na zagadnieniu wpływu terapii ewerolimusem na masę kostną. Początkowo zarówno w grupie badanej, jak i grupie kontrolnej odsetek pacjentek z przerzutami do kości był podobny. Na tym etapie pomiędzy oboma ramionami badania odnotowano różnicę w odsetku chorych stosujących bisfosfoniany (44% w grupie badanej i 55% w grupie kontrolnej). Zobserwowano spadek masy kostnej w grupie leczonej ewerolimusem i eksemestanem w 6. i 12. tygodniu. W 60. dniu stwierdzono dwukrotnie mniejszy odsetek chorych z progresją choroby w układzie kostnym (PBD, Progressive Disease in Bone; 3% względem 6%; ilustracja). Zaobserwowany efekt utrzymywał się również po pół roku obserwacji. W opinii autorów dodanie ewerolimusu w badanej populacji pacjentek miało korzystny wpływ na obrót kostny i progresję choroby w przerzutach do kości. Gnant i wsp. zwrócili uwagę, że potrzeba unormowania obrotu kostnego mogłaby stanowić wskazanie do adjuwantowego stosowania ewerolimusu. Uznano, że na poziomie molekularnym za skuteczność badanego leku odpowiada wpływ ewerolimusu na szlak przekazywania sygnału mTOR w osteoklastach.
