Blockers of tumour necrosis factor-α: mechanisms of action

Wprowadzenie

Nieswoiste zapalenia jelit (NZJ) należą do kręgu przewlekłych chorób zapalnych o nie w pełni poznanej patogenezie. Zarówno w przypadku wrzodziejącego zapalenia jelita grubego (WZJG), jak i choroby Leśniowskiego-Crohna (ChLC) dochodzi u predysponowanej genetycznie osoby w obecności określonych czynników środowiskowych do nieadekwatnie wyrażonej odpowiedzi immunologicznej. Prowadzi to do powstania nacieku zapalnego złożonego zarówno z komórek nieswoistej odpowiedzi immunologicznej (głównie granulocytów i monocytów), jak i komórek swoiście zaangażowanych w kaskadę zjawisk zapalnych (limfocytów T i B). Strukturalnym efektem tych procesów patofizjologicznych jest uszkodzenie ściany przewodu pokarmowego z upośledzeniem jego funkcji. Powszechnie uważa się, że w przypadku WZJG dochodzi głównie do stymulacji odpowiedzi Th2-zależnej z uwalnianiem takich cytokin, jak interleukina 4 (IL-4), IL-5 czy IL-10, natomiast w ChLC przeważa odpowiedź z udziałem limfocytów Th1 oraz Th17, współuczestniczących w wydzielaniu IL-2, IL-6, czynnika martwicy nowotworów  (tumour necrosis factor- – TNF-) oraz IL-17, IL-21 czy IL-22 [1, 2]. Zahamowanie tego cyklu procesów powinno stanowić istotę leczenia NZJ. Do niedawna w terapii tych schorzeń stosowano głównie preparaty kwasu 5-aminosalicylowego, steroidy, leki immunosupresyjne z grupy tiopuryn (azatiopryna, 6-merkaptopuryna), rzadziej cyklosporynę czy metotreksat [2].

W ostatniej dekadzie doszło do istotnych zmian w filozofii podejścia do leczenia NZJ, przede wszystkim z uwagi na fakt pojawienia się leków, które w sposób celowany ingerują w błędne koło zjawisk immunologicznych i tym samym skutecznie hamują odpowiedź zapalną. Tymi terapeutykami są leki biologiczne, w szczególności inhibitory TNF-. Pierwsze badania sugerujące, że neutralizacja tej podstawowej cytokiny prozapalnej może wpływać pozytywnie na przebieg schorzeń z kręgu chorób autoimmunologicznych, pochodzą z końca lat 80. ubiegłego wieku. Wówczas to Brennan i wsp. udowodnili, że inhibicja aktywności TNF- skutkuje zmniejszeniem syntezy innych cytokin w reumatoidalnym zapaleniu stawów (RZS) [3]. Następnie Elliott wraz z zespołem wykazali w pilotażowym badaniu, że zastosowanie chimerycznego monoklonalnego przeciwciała anty-TNF- o nazwie cA2 prowadzi do istotnej redukcji objawów i zmniejszenia aktywności choroby u osób z RZS [4]. Kolejne badania przeprowadzone w większych grupach chorych potwierdziły skuteczność inhibitorów TNF- w RZS. Okazało się także, że substancje te mogą być z powodzeniem stosowane w innych schorzeniach reumatologicznych (m.in. w łuszczycowym zapaleniu stawów – ŁZS, zesztywniejącym zapaleniu stawów kręgosłupa – ZZSK), dermatologicznych (m.in. w łuszczycy), a także gastroenterologicznych (NZJ), ziarniniaku Wegenera czy nawet sarkoidozie [5–8]. Obecnie na świecie stosuje się 5 inhibitorów TNF-: infliksymab (IFX), adalimumab (ADA), etanercept (ETA), certolizumab pegol (CER) i golimumab (GOL), z czego najczęściej pierwsze trzy wymienione. Z teoretycznego punktu widzenia podstawowym zjawiskiem zachodzącym w organizmie chorego leczonego tymi terapeutykami jest inhibicja aktywności rozpuszczalnej i/lub związanej z błoną komórkową formy TNF-, co blokuje mediowane przez te cząsteczki procesy. Jak pokazują jednak badania, procesy indukowane przez inhibitory TNF- odpowiedzialne za efektywność tej grupy leków są o wiele bardziej skomplikowane.

Kolejnym interesującym zagadnieniem jest fakt różnej skuteczności poszczególnych terapeutyków w da­nych jednostkach chorobowych. Przykładowo większość inhibitorów TNF- jest z powodzeniem stosowana w leczeniu RZS, ale w przypadku ChLC ETA okazał się nieskuteczny [8]. Poszukuje się przyczyn tych różnic poprzez analizę mechanizmów molekularnych działania inhibitorów TNF-.

Niniejsza praca ma na celu przedstawienie aktualnej wiedzy na ten temat. Przybliżenie tego zagadnienia wymaga jednak krótkiego przypomnienia podstaw dotyczących budowy leków biologicznych oraz biologii TNF- i jego receptorów.

Budowa inhibitorów czynnika martwicy nowotworów α

Inhibitory TNF- to głównie przeciwciała monoklonalne (IFX, ADA, GOL), fragmenty przeciwciał (CER) lub białka fuzyjne (ETA). Przeciwciała to białka mające zdolność swoistego wiązania antygenu docelowego, co pozwala na jego inaktywację. Każda immunoglobulina zbudowana jest z 4 łańcuchów polipeptydowych – 2 łańcuchów lekkich L (light) oraz 2 łańcuchów ciężkich H (heavy), które są ze sobą połączone wiązaniami disiarczkowymi. W obrębie zarówno łańcuchów L, jak i H wyróżnia się części zmienne V (znajdują się w odcinkach N-końcowych) i części stałe C (leżące w odcinkach C-końcowych). Istnieje kilka podtypów łańcuchów ciężkich: alfa (), delta (d), epsilon (e), gamma (g) i mi (µ). W zależności od rodzaju łańcucha ciężkiego budującego dane przeciwciało dzieli się je na poszczególne klasy – odpowiednio: IgA, IgD, IgE, IgG i IgM. Dodatkowe różnice w budowie łańcuchów ciężkich w obrębie danej klasy pozwalają na wyodrębnienie podklas immunoglobulin, np. IgG1, IgG2, IgG3 czy IgG4. Łańcuchy lekkie występują natomiast w dwóch odmianach – kappa (k) i lambda (l). W przeciwciałach wyróżnia się ponadto dwa fragmenty funkcjonalne: Fab – odpowiedzialny za swoiste wiązanie danego antygenu, oraz Fc – odgrywający rolę na etapie efektorowym odpowiedzi immuno­logicznej (m.in. bierze udział w aktywacji układu dopełniacza oraz umożliwia wiązanie się danej immu­noglobuliny z komórką efektorową, np. makrofagiem). Białka fuzyjne natomiast składają się z dwóch części – fragmentu Fc przeciwciała (zazwyczaj klasy IgG) oraz wybranej cząsteczki o określonych właściwościach (np. cząsteczki o właściwościach receptora wiążącego daną cytokinę).

Infliksymab to monoklonalne, chimeryczne, ludzko- -mysie (komponenta ludzka stanowi 75% struktury białka) przeciwciało klasy IgG1 o masie cząsteczkowej 149 kDa. Adalimumab i GOL natomiast to immunoglobuliny czysto ludzkie klasy IgG1 o masie cząsteczkowej odpowiednio 148 kDa oraz 146 kDa. Certolizumab pegol jest z kolei humanizowanym fragmentem Fab (czyli w ok. 90% ludzkim) przeciwciała monoklonalnego skoniugowanym z polietylenoglikolem (PEG). Pegylacja wpływa korzystnie na farmakokinetykę leku, wydłużając jego okres półtrwania. Etanercept jest natomiast białkiem fuzyjnym zbudowanym z części zewnątrzkomórkowej receptora TNFR2/p75 (ta część wiąże TNF-α) połączonej z fragmentem Fc immunoglobuliny IgG1 [8, 9].

Strukturę poszczególnych leków biologicznych przedstawiono na rycinie 1.

Biologia czynnika martwicy nowotworów α

Czynnik martwicy nowotworów a jest kluczowym elementem odpowiedzi immunologicznej. Jego plejotropowe działanie obejmuje m.in. indukcję syntezy innych cytokin, pobudzanie uwalniania przeciwciał przez limfocyty B, stymulację produkcji białek ostrej fazy w wątrobie, zwiększenie ekspresji cząsteczek adhezji na komórkach endotelium czy indukcję apoptozy komórek nowotworowych [9]. Występuje w formie rozpuszczalnej (soluble TNF-α – sTNF) i związanej z błoną komórkową (transmembrane TNF – tmTNF). Forma rozpuszczalna jest cząsteczką o masie 17 kDa i powstaje w wyniku uwolnienia fragmentu tmTNF (masa cząsteczkowa 26 kDa) z błony komórkowej makrofagów, limfocytów T, komórek NK, a także wielu innych komórek na skutek działania enzymu konwertującego TNF-α (TNF-α converting enzyme – TACE) [8]. Zarówno sTNF, jak i tmTNF mają tendencję do formowania homotrimerów. Receptorami, które reagują z sTNF i tmTNF, są cząsteczki TNFR1 i TNFR2 (tumour necrosis factor receptors). Pierwsza cząsteczka znajduje się na większości komórek ludzkiego organizmu i wiąże przede wszystkim sTNF. Ekspresja TNFR2 jest natomiast indukowana w wyniku aktywacji odpowiedzi immunologicznej i obserwuje się ją głównie na komórkach krwi i endotelium. Ten typ receptora reaguje w największej mierze z tmTNF, w mniejszym stopniu wiąże sTNF. W tym drugim przypadku opisuje się jednak zjawisko tzw. przekazywania liganda (ligand-passing), polegające na przeniesieniu interakcji ligand- -receptor na inny receptor znajdujący się w pobliżu, do którego dany ligand ma naturalnie większe powinowactwo (sTNF reagujący z TNFR2 „przekazywany” jest sąsiednim receptorom TNFR1) [8, 10]. Jak wspomniano wyżej, pobudzenie TNFR może prowadzić do aktywacji komórki, pobudzenia jej do syntezy cytokin, zwiększenia ekspresji cząsteczek adhezji czy do śmierci komórki w mechanizmie apoptozy. Ostateczny efekt molekularny zależy od wielu czynników – m.in. od stanu metabo­licznego danej komórki, wpływu innych cytokin, obecności czynników kostymulujących itp. Co ciekawe, tmTNF może funkcjonować nie tylko jako ligand reagujący z TNFR, lecz także sam może pełnić funkcję receptora [11]. Wówczas rolę liganda odgrywa TNFR lub np. przeciwciało anty-TNF-α mające zdolność wiązania tmTNF. Zagadnienie to zostanie rozwinięte w dalszej części artykułu.

Mechanizmy działania inhibitorów czynnika martwicy nowotworów α

Tracey i wsp. podzielili mechanizmy działania inhibitorów TNF-α na związane z zablokowaniem reakcji mediowanych poprzez TNFR (brak możliwości połączenia liganda, jakim jest sTNF i/lub tmTNF, a w przypadku ETA także limfotoksyna a – LTa, z receptorem) oraz na związane z bezpośrednim wpływem leków na tmTNF [8]. Podział ten jest nieco uproszczony i umowny, ponieważ wciąż istnieje bardzo wiele wątpliwości co do szczegółów zjawisk zachodzących in vivo. Najprawdopodobniej wszystkie te mechanizmy są ze sobą w dużej mierze sprzężone, a wielu procesów indukowanych przez leki biologiczne nadal nie umiemy odpowiednio zdefiniować i wytłumaczyć.

Mechanizmy związane z blokadą reakcji mediowanych przez TNFR1 i TNFR2

Jak wspomniano wyżej, TNF-α jest główną cytokiną stanu zapalnego. Uczestniczy ona w wielu procesach zaangażowanych w indukcję i podtrzymanie wzbudzonej odpowiedzi immunologicznej. Zablokowanie sTNF oraz tmTNF (w przypadku ETA również blokada LTa) uniemożliwia połączenie się liganda z receptorami TNFR, co tłumi właściwości prozapalne tej cytokiny (ryc. 2.). Biorąc jednak pod uwagę fakt, że w każdym przypadku stymulacji układu odpornościowego organizmu uczestniczy wiele cytokin (tworzących tzw. sieć cytokin), które wzajemnie ze sobą reagują, neutralizacja sTNF/tmTNF doprowadza nie tylko do zmniejszenia lokalnego stężenia tych cząsteczek, lecz także do redukcji stężenia wielu innych mediatorów prozapalnych. Analizując dotychczasowe badania na ten temat, należy wymienić przede wszystkim takie cytokiny, jak IL-1b, IL-6, IL-8, IL-18, czy czynnik stymulujący tworzenie kolonii granulocytów i makrofagów (granulocyte macrophage colony-stimulating factor – GM-CSF).

Innym ważnym zjawiskiem molekularnym wynikającym wtórnie z zablokowania TNF-α jest zmniejszenie ekspresji cząsteczek adhezji oraz chemokin uczestniczących w procesach wzbudzenia leukocytów krążących we krwi i ich migracji przez ścianę naczynia do miejsca, w którym toczy się zapalenie. Udowodniono m.in., że po podaniu inhibitorów TNF-α zmniejsza się ekspresja cząsteczki adhezyjnej komórek śródbłonka (vascular cell adhesion molecule-1 – VCAM-1), cząsteczki adhezji międzykomórkowej (intercellular adhesion molecule-1 – ICAM-1), E-selektyny oraz białka przyciągającego monocyty 1 (macrophage chemoattractant protein-1 – MCP-1), białka zapalnego makrofagów 1 (macrophage inflammatory protein – MIP-1a), białka RANTES (regulated on activation normal T cells expressed and secreted), CXCL10 czy CCL20 [12–15]. Tym mechanizmem próbuje się tłumaczyć gwałtowną redukcję nacieku zapalnego, którą obserwowano w krótkim czasie (24–48 godz.) po podaniu IFX u osób z RZS, ŁZS czy łuszczycą. W badaniach wykazano istotne zmniejszenie liczby przede wszystkim limfocytów T i makrofagów w obrębie maziówki w przypadku schorzeń reumatologicznych oraz w naskórku zmienionym w przebiegu łuszczycy. Nie zanotowano jednak, wbrew przewidywaniom, zwiększenia się liczby komórek apoptotycznych. Świadczy to o tym, że do redukcji nacieku zapalnego w ciągu kilkunastu godzin od podania leku dochodzi w innym mechanizmie, niż wcześniej postulowano. Wydaje się więc obecnie, że to właśnie zmniejszenie rekrutacji i migracji leukocytów jest zjawiskiem odpowiedzialnym w fazie wczesnej za efekt terapeutyczny na poziomie komórkowym inhibitorów TNF-α w RZS, ŁZS czy łuszczycy [8, 16].

Nieodłącznym elementem każdej reakcji zapalnej jest wzmożona lokalnie angiogeneza (tzw. neowaskularyzacja), która umożliwia zwiększenie napływu leukocytów. Także ten proces jest hamowany w wyniku zastosowania inhibitorów TNF-α. Wykazano istotną redukcję ekspresji głównego czynnika wpływającego na tworzenie się sieci naczyń krwionośnych – czynnika wzrostu śródbłonka naczyniowego (vascular endothelial growth factor – VEGF), a także innych zaangażowanych w te zjawiska cząsteczek po podaniu IFX czy ETA w tkankach zmienionych chorobowo [17].

Innym zjawiskiem obserwowanym w przewlekłych schorzeniach zapalnych, takich jak RZS czy ChLC, jest zaburzenie równowagi między mechanizmami pobudzającymi i hamującymi odpowiedź immunologiczną. Udowodniono, że TNF-α może hamować aktywność limfocytów regulatorowych Treg zarówno bezpośrednio, jak i w procesach zależnych od czynnika transformującego wzrostu b1 (transforming growth factor b1 – TGF-b1) [18]. Komórki Treg stanowią podstawowy element supresji reakcji immunologicznych, dzięki czemu m.in. zapewniona jest homeostaza w organizmie. W RZS czy ChLC obserwuje się duże stężenia TNF-α i zmniejszoną aktywność limfocytów Treg. Wyniki dotychczas przeprowadzonych badań pokazują, że zastosowanie IFX czy ADA prowadzi do przywrócenia przytłumionego przez procesy zapalne potencjału immunosupresyjnego komórek Treg [19].

Analizując mechanizmy działania zależne od blokady procesów mediowanych przez TNFR w wyniku interakcji z sTNF/tmTNF i/lub LTa (w przypadku ETA), można – oprócz wielu podobieństw – wskazać także kilka różnic między poszczególnymi lekami biologicznymi. Przede wszystkim IFX, ADA, CER, GOL wiążą zarówno sTNF, jak i tmTNF, podczas gdy ETA blokuje głównie sTNF oraz LTa. Niektórzy autorzy spekulują, że ETA – wiążąc duże ilości LTa – może tracić zdolność do wystarczającej neutralizacji TNF-α. To z kolei może być przyczyną braku skuteczności tej cząsteczki np. w ChLC [8]. Koncepcja ta wydaje się jednak dość kontrowersyjna. Innym badanym zagadnieniem, które wskazuje na pewne różnice między poszczególnymi lekami biologicznymi, jest proces wiązania liganda z receptorem (tworzenie komple­ksów anty-TNF – sTNF/tmTNF). Okazuje się, że IFX i ADA mogą wiązać sTNF/tmTNF występujący zarówno w postaci monomeru, jak i trimeru, natomiast ETA wiąże jedynie trimeryczną formę sTNF [10, 20]. Co więcej, IFX i ADA mogą związać jednocześnie dwa trimery sTNF/tmTNF (ponadto jeden homotrimer TNF-α może być jednocześnie związany przez 3 cząsteczki IFX), co umożliwia kaskadowe tworzenie większych komple­ksów w wyniku krzyżowych reakcji w układzie ligand- -receptor (tzw. zjawisko cross-linking).

Z drugiej strony wykazano, że jeśli w tkankach, w których stwierdza się duże stężenia sTNF, potencjał wiązania się z tą cząsteczką poszczególnych inhibitorów TNF-α jest podobny, to w przypadku niewielkich stężeń sTNF ETA wykazuje nawet 20-krotnie większe do niego powinowactwo [8]. Praktyczne znaczenie tych obserwacji pozostaje jednak nadal nieznane.

Innym ciekawym aspektem jest eliminacja leku i kompleksu lek biologiczny – cel molekularny z organizmu człowieka. Jak pokazują badania doświadczalne i częściowo potwierdzają badania z udziałem ludzi, kompleksy ETA–sTNF są eliminowane z organizmu zdecydowanie dłużej niż IFX–sTNF czy ADA–sTNF. Warto zauważyć, że połączenie leku z jego celem molekularnym w żywym organizmie ma charakter dynamiczny, czyli w jednostce czasu zachodzą równolegle procesy wiązania i uwalniania cząsteczek sTNF [20, 21]. Może to mieć implikacje kliniczne – mianowicie sugeruje się, że ETA, wiążąc sTNF w danej lokalizacji anatomicznej, może z uwagi na długi czas eliminacji z organizmu przenosić tę cytokinę do odległych narządów i tam ją uwalniać (TNF-carrier effect). Z badań doświadczalnych wiadomo także, że zjawisko to jest mniej zaznaczone w przypadku innych inhibitorów TNF-α, np. IFX tworzy bardziej stabilne kompleksy z sTNF niż ETA [8, 20]. Ten proces był rozpatrywany jako hipotetyczna przyczyna zwiększającej się, zależnie od dawki leku, śmiertelności u chorych z posocznicą leczonych ETA, u których stwierdzano bardzo duże stężenia sTNF [22]. Obecnie wydaje się jednak, że takie rozważania, z uwagi na skąpe dane, są trudne do weryfikacji i potwierdzenia.

Mechanizmy związane z wpływem na tmTNF

Jak wspomniano wyżej, tmTNF funkcjonuje nie tylko jako ligand dla receptora TNFR, lecz może pełnić funkcje receptorowe. Ligandem dla tmTNF jest TNFR albo inna cząsteczka reagująca z nim, np. przeciwciało anty-TNF-α [11]. Aktywacja receptora tmTNF prowadzi m.in. do wzrostu ekspresji cząsteczek adhezji (np. E-selektyny w wyniku wzbudzenia limfocytu T), zwiększenia wrażliwości na kolejne sygnały pobudzające daną komórkę (tzw. prestymulacja) czy produkcji innych cytokin (np. TNF-α przez monocyty lub makrofagi), a także indukcji reakcji cytotoksyczności (komórki NK). Jak wiadomo, IFX, ADA i CER reagują bezpośrednio z tmTNF, natomiast o wiele słabsze właściwości wiązania tmTNF ma ETA. Horiuchi i wsp. wskazują na co najmniej cztery mechanizmy, w których inhibitory TNF-α modulują odpowiedź immunologiczną, reagując z tmTNF. Przede wszystkim – blokując tmTNF, uniemożliwiają jego interakcję z TNFR, a tym samym hamują procesy wzbudzane przez aktywację tmTNF. Mogą ponadto stymulować mechanizmy cytotoksyczności zależnej od układu dopełniacza (complement dependent cytotoxicity – CDC) i przeciwciał (antibody dependent cell-mediated cytotoxicity – ADCC) [8, 11, 23]. Fragment Fab leku biologicznego reaguje z receptorem tmTNF na komórce docelowej, natomiast w indukcję zjawiska cytotoksyczności zaangażowany jest jego fragment Fc. W przypadku CDC do aktywacji układu dopełniacza niezbędna jest obecność domeny CH2 w obrębie fragmentu Fc, co warunkuje pobudzenie składowej C1 komplementu. Taką domenę mają zarówno IFX, ADA, jak i ETA. Do pełnej aktywacji układu dopełniacza wymagana jest jednak także domena CH1, która umożliwia pobudzenie składowej C3, co jest zjawiskiem podstawowym dla ostatecznego uformowania kompleksu atakującego błonę (C5b – C9), co prowadzi do zniszczenia komórki docelowej. Domeny CH1 nie ma jednak białko fuzyjne, jakim jest ETA, w przeciwieństwie do przeciwciał monoklonalnych, takich jak IFX czy ADA. Efektem jest znacznie słabsza indukcja mechanizmów CDC in vitro w wyniku zastosowania ETA. Może to wg niektórych autorów w pewnym stopniu tłumaczyć różną skuteczność inhibitorów TNF-α w poszczególnych jednostkach chorobowych (ryc. 3.).

Zdolność do wzbudzania ADCC wydaje się natomiast podobna w przypadku IFX, ADA i ETA. Inhibitor TNF-α po związaniu fragmentem Fab receptora tmTNF na komórce docelowej może fragmentem Fc (tu niezbędna jest obecność na nim domen CH2 i CH3) połączyć się z receptorem Fc na komórce NK, co pobudza tą ostatnią do wydzielania granzymu B i perforyny. Białka te niszczą błonę komórkową komórki docelowej i prowadzą do jej lizy (ryc. 4.). Żadnego z efektów cytotoksyczności nie odnotowano natomiast w przypadku stosowania CER, co jest zrozumiałe, biorąc pod uwagę fakt, że lek ten w swojej strukturze nie zawiera fragmentu Fc.

Kolejnym – czwartym – mechanizmem generowanym przez połączenie się inhibitora TNF-α z receptorem tmTNF są tzw. procesy odwrotnej sygnalizacji (reverse signalling) lub sygnalizacji z zewnątrz do wewnątrz (outside-to-inside signalling) [24]. Procesy te polegają przede wszystkim na zahamowaniu podziałów komórkowych, supresji wydzielania cytokin oraz indukcji apoptozy komórki docelowej mającej receptor tmTNF. U podstaw tych efektów leży wzbudzenie wielu wewnątrzkomórkowych szlaków, w których uczestniczą głównie białka z rodziny bcl-2 (np. Bax, Bak), ponadto obserwuje się wzrost ekspresji białka p21, dochodzi do akumulacji wolnych rodników tlenowych i zwiększenia stężenia w cytoplazmie jonów wapnia [11]. Warto w tym miejscu nieco szerzej przedstawić rolę apoptozy jako jednego z podstawowych mechanizmów molekularnych decydujących o skuteczności inhibitorów TNF-α. Jak wiadomo, jest to proces programowanej śmierci komórek współdecydujący o zachowaniu homeostazy tkankowej (m.in. eliminacja komórek nowotworowych czy reaktywnych leukocytów). Z punktu widzenia patofizjologicznego natomiast nadmiernie lub zbyt słabo wyrażona apoptoza może prowadzić do znacznego ubytku komórek (np. enterocytów, co skutkuje uszkodzeniem bariery jelitowej) lub przeciwnie – do nagromadzenia nieprawidłowych komórek (np. pobudzonych limfocytów w naciekach zapalnych) [9]. Jest to jedna z głównych koncepcji etiopatogenetycznych przewlekłych chorób zapalnych, takich jak ChLC czy RZS. Potwierdzeniem istotności tych zjawisk jest obserwowana w wielu badaniach wzmożona apoptoza leukocytów w tkankach zmienionych zapalnie po podaniu inhibitorów TNF-α. Sugeruje to, że właśnie indukcja programowanej śmierci komórek odgrywa zasadniczą rolę na poziomie molekularnym w skuteczności leków biologicznych [25, 26]. Najbardziej spójną teorią okazuje się ta mówiąca, że podstawowym mechanizmem zaangażowanym w indukcję apoptozy jest pobudzenie szlaków odwrotnej sygnalizacji w wyniku oddziaływań z receptorem tmTNF, w mniejszym stopniu w wyniku reakcji cytotoksyczności [8]. Biorąc jednak pod uwagę fakt, że chociażby sTNF/tmTNF może wzbudzać lub rzadziej hamować apoptozę na skutek interakcji z TNFR, trudno wykluczyć, iż sama inaktywacja sTNF/tmTNF przez leki biologiczne także nie wpływa na zjawisko programowanej śmierci komórek. Warto w tym miejscu nadmienić, że najwięcej dowodów na kluczowe znaczenie apoptozy jako procesu decydującego o efektywności inhibitorów TNF-α dotyczy ChLC, natomiast w przypadku pozostałych jednostek chorobowych dane raczej potwierdzają postawioną wyżej hipotezę, ale są bardziej rozbieżne. Co więcej, w ostatnich latach skuteczne zastosowanie CER w ChLC, który przynajmniej na podstawie dotychczasowych analiz nie wzbudza apoptozy, częściowo zakwestionowało rzeczywiste znaczenie tego procesu dla efektywności inhibitorów TNF-α. Należy jednak podkreślić, że wciąż nie ma badań przeprowadzanych in vivo (obecnie dysponujemy próbami z bardzo małymi grupami pacjentów), a protokoły doświadczeń in vitro cechowały się bardzo dużą różnorodnością. Dlatego też potrzebne są kolejne badania, które pozwolą rzucić więcej światła na to fascynujące, ale i skomplikowane zagadnienie.

Podsumowując – należy z całą mocą podkreślić, że przedstawione powyżej pokrótce mechanizmy działania inhibitorów TNF-α nie tłumaczą w pełni skuteczności różnych leków biologicznych bądź jej braku w leczeniu poszczególnych jednostek chorobowych. Pozwalają jednak nieco dokładniej przyjrzeć się wpływowi, jaki wywierają na układ immunologiczny, a także umożliwiają formułowanie ważnych z praktycznego punktu widzenia hipotez. Przykładowo postuluje się, że jednym z głównych powodów braku skuteczności ETA w chorobach z kręgu schorzeń ziarniniakowych, takich jak ChLC, sarkoidoza czy ziarniniak Wegenera, jest jego słabe powinowactwo do tmTNF [11]. Uważa się bowiem, że bezpośrednia stymulacja tmTNF odgrywa zasadniczą rolę w formowaniu ziarniniaków na poziomie tkankowym. Istnieją jednak dowody na to, że tmTNF uczestniczy w reakcjach obronnych organizmu przeciw Mycobacterium tuberculosis – głównie chodzi o funkcję limfocytów T pamięci umożliwiających sprawną eliminację prątków gruźlicy [27]. Istnieje kilka praktycznych dowodów potwierdzających prawdziwość tych hipotez. Przede wszystkim uaktywnienie gruźlicy jest jednym z najpoważniejszych powikłań terapii biologicznej, ale udowodniono, że potencjał wywołania tej choroby bakteryjnej jest kilkukrotnie większy przy stosowaniu IFX niż ETA [11]. Czy dlatego, że ETA znacznie słabiej reaguje z tmTNF i mniej upośledza odpowiedź przeciwprątkową organizmu? Ponadto – jak pokazuje jedno z badań przeprowadzonych u chorych na RZS, u których doszło do rozwoju gruźlicy po zastosowaniu IFX – nie obserwowano obecności typowych ziarniniaków w materiałach tkankowych [28]. Czy to potwierdza silny efekt hamowania tworzenia się ziarniniaków przez IFX, w którym uczestniczy tmTNF?

Na zakończenie jeszcze raz należy podkreślić, że większość danych na temat mechanizmów molekularnych działania inhibitorów TNF-α pochodzi z badań in vitro, gdzie stosowano różne linie komórkowe. Ma to swoje istotne ograniczenia, nie pozwala bowiem przenieść wniosków badawczych bezpośrednio na zjawiska zachodzące in vivo. Wyniki niektórych badań są nieco rozbieżne, a innych nawet sprzeczne. Nie dyskwalifikuje to dotychczas formułowanych hipotez, niemniej jednak świadczy o tym, że nasza wiedza na temat poszczególnych mechanizmów molekularnych jest spekulatywna i pokazuje, jak wiele jeszcze pytań pozostaje bez odpowiedzi.

Piśmiennictwo

 1. Neuman MG. Immune dysfunction in inflammatory bowel disease. Trans Res 2007; 149: 173-86.  

2. Bartnik W. Wytyczne postępowania w nieswoistych chorobach zapalnych jelit. Przegl Gastroenterol 2007; 2: 215-29.  

3. Brennan FM, Chantry D, Jackson A, et al. Inhibitory effect of TNF alpha antibodies on synovial cell interleukin-1 production in rheumatoid arthritis. Lancet 1989; 2: 244-7.

4. Elliott M, Maini R, Feldmann M, et al. Treatment of rheumatoid arthritis with chimeric monoclonal antibodies to tumor necrosis factor alpha. Arthritis Rheum 1993; 36: 1681-90.  

5. Elliott M, Maini R, Feldmann M, et al. Randomised double-blind comparison of chimeric monoclonal antibody to tumour necrosis factor alpha (cA2) versus placebo in rheumatoid arthritis. Lancet 1994; 344: 1105-10.  

6. Sandborn W. New concepts in anti-tumor necrosis factor therapy for inflammatory bowel disease. Rev Gastroenterol Disord 2005; 5: 10-8.  

7. Utz JP, Limper AH, Kalra S, et al. Etanercept for the treatment of stage II and III progressive pulmonary sarcoidosis. Chest 2003; 124: 177-85.  

8. Tracey D, Klareskog L, Sasso EH, et al. Tumor necrosis factor antagonist mechanisms of action: a comprehensive review. Pharmacol Therapeut 2008; 117: 244-79.  

9. Immunologia. Gołąb J, Jakóbisiak M, Lasek W (red.). Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2004.

10. Chowers Y, Sturm A, Sans M, et al. Report of the ECCO workshop on anti-TNF therapy failures in inflammatory bowel diseases: biological roles and effects of TNF and TNF antagonists. J Crohns Colitis 2010; 4: 367-76.

11. Horiuchi T, Mitoma H, Harashima S, et al. Transmembrane TNF-αlpha: structure, function and interaction with anti-TNF agents. Rheumatology 2010; 49: 1215-28.

12. Maini R, Feldmann M. How does infliximab work in rheumatoid arthritis? Arthritis Res 2002; 4: S22-8.

13. Charles P, Elliott M, Davis D, et al. Regulation of cytokines, cytokine inhibitors, and acute-phase proteins following anti-TNF-αlpha therapy in rheumatoid arthritis. J Immunol 1999; 163: 1521-8.

14. Ulfgren AK, Andersson U, Engström M, et al. Systemic anti-tumor necrosis factor alpha therapy in rheumatoid arthritis down-regulates synovial tumor necrosis factor alpha synthesis. Arthritis Rheum 2000: 43: 2391-6.

15. Gottlieb AB, Chamian F, Masud S, et al. TNF inhibition rapidly down-regulates multiple proinflammatory pathways in psoriasis plaques. J Immunol 2005; 175: 2721-9.

16. Kruithof E, De Rycke L, Roth J, et al. Immunomodulatory effects of etanercept on peripheral joint synovitis in the spondylarthropathies. Arthritis Rheum 2005; 52: 3898-909.

17. Agarwal A, Panda S, Misra R. Effect of etanercept on matrix metalloproteinases and angiogenic vascular endothelial growth factor: a time kinetic study. Ann Rheum Dis 2004; 63: 891-92.

18. Valencia X, Stephens G, Goldbach-Mansky R, et al. TNF downmodulates the function of human CD4+ CD25hi T-regulatory cells. Blood 2006; 108: 253-61.

19. Ehrenstein MR, Evans JG, Singh A, et al. Compromised function of regulatory T cells in rheumatoid arthritis and reversal by anti-TNFαlpha therapy. J Exp Med 2004; 200: 277-85.

20. Scallon B, Cai A, Solowski N, et al. Binding and functional comparisons of two types of tumor necrosis factor antagonists. J Pharmacol Exp Ther 2002; 301: 418-26.

21. Kaymakcalan Z, Beam C, Salfeld J. Murine model for assessing adalimumab, infliximab, and etanercept to prevent polyarthritis. Ann Rheum Dis 2003; 62 (Suppl 1): 136-7.

22. Fisher CJ, Agosti JM, Opal SM, et al. Treatment of septic shock with the tumor necrosis factor receptor:Fc fusion protein. N Engl J Med 1996; 334: 1697-702.

23. Mitoma H, Horiuchi T, Tsukamoto H, et al. Mechanisms for cytotoxic effects of anti-TNF agents on transmembrane TNF-expressing: comparison among infliximab, etanercept and adalimumab. Arthritis Rheum 2008; 58: 1248-57.

24. Mitoma H, Horiuchi T, Hatta N, et al. Infliximab induces potent anti inflammatory responses by outside-to-inside signals through transmembrane TNF-αlpha. Gastroenterology 2005; 128: 376-92.

25. Di Sabatino A, Ciccocioppo R, Cinque B, et al. Defective mucosal T cell death is sustainably reverted by infliximab in a caspase dependent pathway in Crohn's disease. Gut 2004; 53: 70-7.

26. Van den Brande J, Braat H, van den Brink G, et al. Infliximab but not etanercept induces apoptosis in lamina propria T-lymphocytes from patients with Crohn’s disease. Gastroenterology 2003; 124: 1774-85.

27. Bruns H, Meinken C, Scauenberg P, et al. Anti-TNF immunotherapy reduces CD8+ T cell-mediated antimicrobial activity against Mycobacterium tuberculosis in humans. J Clin Invest 2009; 119: 1167-77.

28. Keane J, Gershon S, Wise RP, et al. Tuberculosis associated with infliximab, a tumor necrosis factor-alpha neutralizing agent. N Engl J Med 2001; 345: 1098-104.