CIERPIENIE PACJENTÓW Z ZABURZENIAMI ODDYCHANIA W CZASIE SNU

Założenie: Zaburzenia oddychania w czasie snu polegające na wystąpieniu bezdechu prowadzącego do obniżenia wysycenia tlenem krwi tętniczej klasyfikowane są jako: obturacyjny bezdech senny, centralny bezdech senny oraz związana ze snem hipowentylacja z hipoksemią. Udowodniono ścisłą korelację pomiędzy występowaniem bezdechów a otyłością. Problem dotyczy 2–4% populacji, częściej dotyka mężczyzn.

Cel: Przedstawienie problemu zaburzeń oddychania w czasie snu jako choroby przewlekłej, dostarczającej wiele cierpienia. Jej objawy mogą prowadzić do fragmentacji snu oraz jego następstw somatycznych (jak dysfunkcja układu sercowo-naczyniowego), a także psychicznych (zmiany osobowości).

Metoda: Analiza literatury przedmiotu z perspektywy lekarza prowadzącego terapię wentylacyjną chorych z oddechowymi zaburzeniami snu.

Podsumowanie: Problem bezdechu sennego bywa diagnozowany i leczony zbyt późno z racji mnogości objawów przy jednoczesnym braku objawów patognomicznych. Mimo powszechności występowania, rozpoznawalność tej choroby jest wciąż niewystarczająca.

Assumption: Respiratory disorders during sleep involving the occurrence of sleep apnoea leading to a reduction in arterial oxygen saturation are classified as: obstructive sleep apnoea, central sleep apnoea and sleep-related hypoventilation with hypoxaemia. A close correlation has been proved between the occurrence of apnoea and obesity. This problem concerns 2–4% of the population, and is more likely to affect men.

Aim: Presentation of the problem of respiratory disorders during sleep as a chronic disease causing much suffering. Its symptoms may lead to sleep fragmentation and somatic consequences (such as dysfunction of the cardiovascular system) as well as mental consequences (personality changes).

Method: An analysis of literature concerning the subject-matter from the perspective of a doctor conducting ventilation therapy of patients with respiratory sleep disorders.

Summary: The problem of sleep apnoea is most often diagnosed and treated too late due to the number of symptoms with a simultaneous absence of pathognomonic symptoms. Despite its commonness, recognition of this disease is still insufficient.