Cardiac magnetic resonance in acute coronary syndromes

Wstęp

Rezonans magnetyczny serca (ang. cardiac magnetic resonance – CMR) jest nieinwazyjną metodą obrazowania, dzięki której można przyżyciowo ocenić morfologię strefy zawału mięśnia sercowego – obrzęk miokardium, upośledzenie mikrokrążenia (ang. microvascular obstruction – MVO), krwawienie do mięśnia sercowego oraz martwicę mięśnia [1–6]. Metoda ta stanowi złoty standard w okreś­laniu parametrów objętościowych serca, wielkości niedomykalności zastawek, funkcji skurczowej komór oraz masy mięśnia [7]. Cechy te sprawiają, że CMR jest narzędziem pomocnym w diagnostyce, planowaniu leczenia, a także w ocenie powikłań i rokowania u chorych z ostrymi zespołami wieńcowymi. Co istotne, badanie to może być wykonane w sposób bezpieczny bez względu na czas od momentu wystąpienia ostrego zespołu wieńcowego także u osób z wszczepionymi stentami dowieńcowymi, ale przy uwzględnieniu tradycyjnych przeciwwskazań do wykonania badania CMR oraz po wcześniejszej ocenie klirensu kreatyniny (szczególnie u chorych po zabiegach z zastosowaniem jodowych środków kontrastowych).

Ocena mięśnia sercowego w ostrych zespołach wieńcowych

Wykonanie rejestracji badania CMR u chorego z ostrym zespołem wieńcowym trwa zazwyczaj około 30–45 min [1–6]. Poszczególne sekwencje umożliwiają ocenę zjawisk patofizjologicznych zachodzących w strefie zawału. Rejestracja obrazów w osi długiej i krótkiej w sekwencjach kinematograficznych (cine SSFP – ang. steady-state free precession) daje możliwość oceny objętości końcoworozkurczowej i końcowoskurczowej lewej i prawej komory, regionalnej oraz globalnej czynności skurczowej obu komór, a także grubości ścian mięśnia sercowego (ryc. 1. A, B). Najczęściej pozwala także na wstępną ocenę pod kątem mechanicznych powikłań zawału serca. Następnie uzyskuje się obrazy T2-zależne uwidaczniające obrzęk miokardium w rejonie zaopatrywanym przez tętnicę odpowiedzialną za zawał, czyli tzw. strefę niedokrwienia mięśnia zagrożoną trwałym uszkodzeniem (ang. area at risk – AAR). W obrazach T2-zależnych strefa ta ma charakter obszaru o hiperintensywnym sygnale w stosunku do zdrowego mięśnia sercowego (ryc. 1. C, D). Badania eksperymentalne wykazały, że wydłużenie czasu relaksacji T2 związane jest głównie ze wzrostem zawartości wody w tkance mięśnia sercowego, co z kolei odpowiada obszarowi obrzęku mięśnia. Obrazy T2-zależne umożliwiają także ocenę ewentualnego krwawienia do mięśnia sercowego. Produkty rozkładu hemoglobiny, w przeciwieństwie...


View full text...