Cele leczenia migotania przedsionków – zmniejszenie ryzyka nawrotu, kontrola częstości rytmu komór czy poprawa rokowania?

Migotanie przedsionków odpowiada za 1/3 hospitalizacji z powodu zaburzeń rytmu. Arytmia ta istotnie upośledza jakość życia, może nasilać objawy niewydolności serca oraz zwiększa ryzyko udaru mózgu. Po wyeliminowaniu modyfikowalnych przyczyn migotania przedsionków do wyboru pozostają dwie strategie: dążenie do utrzymania rytmu zatokowego oraz akceptacja obecności arytmii i optymalna kontrola częstości rytmu komór. Utrzymywanie rytmu zatokowego wiąże się z poprawą jakości życia, wymaga jednak częstszych kardiowersji oraz naraża chorego na niepożądane działania leków. Za najskuteczniejszy lek w kontroli rytmu uważany jest amiodaron, choć trwają intensywne badania nad jego pochodną niezawierającą jodu w swej strukturze – dronedaronem. W licznych badaniach (EURIDIS, ADONIS, ATHENA) udowodniono jego skuteczność w zapobieganiu napadom arytmii przy znacznie mniejszej liczbie działań niepożądanych. Jest on również użyteczny w kontroli częstości rytmu komór w utrwalonym migotaniu przedsionków. Strategia kontroli częstości rytmu komór znajduje coraz większe uznanie głównie dzięki podważeniu teorii o większej śmiertelności w tej grupie chorych. Kolejne badania (STAF, HOT-CAFE, AC-CHF) potwierdzają, że wybór tej metody jest optymalnym postępowaniem w wybranej grupie chorych.

Atrial fibrillation is the most common sustained arrhythmia. It may cause symptoms, heart failure and stroke. The available pharmacological interventions for AF can broadly be divided into rhythm-based and rate-based approaches, although some agents, such as amiodarone and sotalol, have therapeutic benefits for both rhythm and rate control. Early management of AF focuses on the restoration and maintenance of the sinus rhythm. Safe and effective control of atrial rhythm remains a therapeutic ideal for most patients, but rate control is especially useful in older patients with persistent or permanent AF. Recent studies have established that morbidity and mortality rates are comparable between rhythm control and rate control therapy, although the restoration of sinus rhythm is associated with both short- and long-term improvements in quality of life. Clinicians can safely use the far less invasive and usually less expensive rate-control approach in a particularly high-risk subset of AF patients for whom the best method is still an open question. Amiodarone is the most effective in prevention of AF of all class I, II and III antiarrhythmic drugs (EURIDIS, ADONIS, ATHENA). There are no differences between episodic and continuous treatment with amiodarone. Unfortunately, amiodarone causes many adverse events. A new agent, dronedarone, is thought to have the therapeutic potential to replace amiodarone. What is more, because it has no iodine group and is less lipophilic than the parent compound, dronedarone is believed to have fewer side effects and less pulmonary and thyroid toxicity.