Cele zintensyfikowanego leczenia, badanie wyników leczenia (outcome research), potrzeba akredytacji ośrodków leczenia cukrzycy

Udowodnienie, że intensyfikacja leczenia cukrzycy typu 1 i typu 2 umożliwia zbliżenie metabolizmu osób z cukrzycą do prawidłowych jego wskaźników, stało się motywem powstania nowego kierunku badań. Jest nim ocena tego procesu, ustalenie koniecznych celów i kryteriów. Pobudziło także dążenie do obiektywnej kontroli jakości wyników leczenia cukrzycy w odpowiednich instytucjach. Spojrzenie na tę działalność jest bardzo pouczające.



Cele leczenia
Do ogólnych celów leczenia cukrzycy typu 2 można zaliczyć:
· przedłużenie średniego okresu życia do wartości charakteryzującej populację ogólną;
· uzyskanie za pomocą odpowiedniego wyrównania metabolizmu efektu zapobiegania przewlekłym powikłaniom cukrzycy;
· zapewnienie dobrej jakości życia.

Jak wynika z wielu badań, np. United Kingdom Prospective Diabetes Study (UKPDS – R. Turner i wsp.), Reicharda i wsp. Kumamoto Study lub Stockholm Diabetes Study – Okhubo i wsp., cele powyższe można przybliżyć lub uzyskać przez zastosowanie leczenia hipoglikemizującego o takiej intensywności, aby powstał stan prawie normoglikemii.
Hiperglikemia bowiem wywołuje klinicznie najważniejsze uszkodzenia czynnościowe i strukturalne w cukrzycy typu 2. Są one skutkiem toksycznego wpływu glukozy na:
· stan czynnościowy komórek b;
· różne ogniwa metabolizmu, np. nasilenie glikacji białek;
· biologię naczyń, a więc czynność płytek, śródbłonka, monocytów, miocytów ściany naczyniowej; są to mechanizmy powodujące powstawanie angiopatii cukrzycowej i jej powikłań. Próg toksycznego i uszkadzającego naczynia wpływu glukozy jest niski – na czczo jest to ok. 5,5–6,1 mmol/l (100–110 mg/dl).
· Za stan bliski normoglikemii można przyjąć glikemię na czczo <6,1 mmol/l (110 mg/dl) oraz 2 godz. po posiłku <7,8 mmol/l (140 mg/dl), a także wszystkie glikemie przygodne <8,9 mmol/l (160 mg/dl). Jak sugerują to badania DCCT poziom HbA_1c powinien być mniejszy od 6,1 proc. Zespół ekspertów EASD ustalił granicę 6,5 proc.

Uzyskanie takiej skuteczności leczenia hipoglikemizującego w cukrzycy typu 2 nie jest praktycznie łatwe. Wynika to zarówno z bardzo różnego stopnia nasilenia zaburzeń metabolicznych, występowania chorób skojarzonych (np. otyłość) lub towarzyszących, jak i z różnych możliwych...


Pełna treść artykułu...