Chemioterapia skuteczniejsza niż drobnocząsteczkowe inhibitory kinazy tyrozynowej EGFR pierwszej generacji w leczeniu chorych na niedrobnokomórkowego raka płuca bez obecności mutacji w genie EGFR
Autor: Katarzyna Bakalarska
Data: 28.04.2014
Źródło: JAMA, 9 kwietnia 2014
W JAMA 9 kwietnia 2014 roku opublikowano wyniki metaanalizy 11 badań klinicznych, na podstawie wyników których stwierdzono, że w przypadku chorych bez obecności mutacji aktywującej w genie EGFR chemioterapia jest skuteczniejsza w zakresie czasu wolnego od progresji choroby, ale nie w zakresie czasu przeżycia całkowitego.
Mutacje aktywujące w genie EGFR (ang. epidermal growth factor receptor) warunkujące wrażliwość na leczenie drobnocząsteczkowymi inhibitorami kinazy tyrozynowej TKI (ang. tyrosine kinase inhibitor) stwierdza się u około 10% chorych rasy kaukaskiej i u około 50% chorych rasy azjatyckiej. Jednak u większości chorych na zaawansowanego niedrobnokomórkowego raka płuca nie stwierdza się tego typu mutacji (typ dziki, ang. wild type, WT).
Zgodnie z kryteriami włączenia do meta analizy włączano jedynie dane chorych na zaawansowanego niedrobno komórkowego raka płuca z randomizowanych badań klinicznych z próbą kontrolną, w których porównywano TKI pierwszej generacji (erlotynib lub gefitynib) ze standardową chemioterapią. Pierwszorzędowym punktem końcowym badania był czas wolny od progresji choroby (ang. progression free survival, PFS) a drugorzędowymi punktami końcowymi były odsetek odpowiedzi obiektywnych oraz czas przeżycia całkowitego (ang. overall survival, OS).
Wśród chorych z dzikim typem mutacji w genie EGFR zastosowanie chemioterapii wiązało się z wydłużeniem PFS w porównaniu do zastosowania TKI (6,4 miesiąca vs. 1,9 miesiąca). Związek z zastosowaniem chemioterapii i wydłużeniem PFS był również znaczący w badaniach dotyczących 2. lub dalszych linii leczenia. Również odsetek odpowiedzi obiektywnych (definiowany jako odsetek odpowiedzi całkowitych i częściowych) był wyższy w grupie chorych leczonych chemioterapią (16,8% vs 7,2%).
Metaanaliza wskazuje na korzyści z zastosowania chemioterapii u chorych bez obecności mutacji w genie EGFR, jednak porównanie nie było oparte na randomizacji i nie oceniano profilu toksyczności.
Według wytycznych ESMO (ang. European Society for Medical Oncology) u chorych na niedrobnokomórkowego raka płuca bez mutacji w genie EGFR w leczeniu 1. linii zaleca się stosowanie chemioterapii. W oparciu o wyniki badań klinicznych opublikowanych do 2012 roku , wytyczne ESMO mówią, że w przypadku leczenia 2. i 3. linii erlotynib wydłuża OS u chorych niekwalifikujących się do chemioterapii, również w stanie sprawności 3 wg. Zubroda. Zależności takiej nie udowodniono dla gefitynibu, Wszyscy chorzy z mutacją aktywującą w genie EGFR powinni otrzymać TKI w 2. linii leczenia, jeśli wcześniej leczeni byli chemioterapią.
Zgodnie z kryteriami włączenia do meta analizy włączano jedynie dane chorych na zaawansowanego niedrobno komórkowego raka płuca z randomizowanych badań klinicznych z próbą kontrolną, w których porównywano TKI pierwszej generacji (erlotynib lub gefitynib) ze standardową chemioterapią. Pierwszorzędowym punktem końcowym badania był czas wolny od progresji choroby (ang. progression free survival, PFS) a drugorzędowymi punktami końcowymi były odsetek odpowiedzi obiektywnych oraz czas przeżycia całkowitego (ang. overall survival, OS).
Wśród chorych z dzikim typem mutacji w genie EGFR zastosowanie chemioterapii wiązało się z wydłużeniem PFS w porównaniu do zastosowania TKI (6,4 miesiąca vs. 1,9 miesiąca). Związek z zastosowaniem chemioterapii i wydłużeniem PFS był również znaczący w badaniach dotyczących 2. lub dalszych linii leczenia. Również odsetek odpowiedzi obiektywnych (definiowany jako odsetek odpowiedzi całkowitych i częściowych) był wyższy w grupie chorych leczonych chemioterapią (16,8% vs 7,2%).
Metaanaliza wskazuje na korzyści z zastosowania chemioterapii u chorych bez obecności mutacji w genie EGFR, jednak porównanie nie było oparte na randomizacji i nie oceniano profilu toksyczności.
Według wytycznych ESMO (ang. European Society for Medical Oncology) u chorych na niedrobnokomórkowego raka płuca bez mutacji w genie EGFR w leczeniu 1. linii zaleca się stosowanie chemioterapii. W oparciu o wyniki badań klinicznych opublikowanych do 2012 roku , wytyczne ESMO mówią, że w przypadku leczenia 2. i 3. linii erlotynib wydłuża OS u chorych niekwalifikujących się do chemioterapii, również w stanie sprawności 3 wg. Zubroda. Zależności takiej nie udowodniono dla gefitynibu, Wszyscy chorzy z mutacją aktywującą w genie EGFR powinni otrzymać TKI w 2. linii leczenia, jeśli wcześniej leczeni byli chemioterapią.
