Chłoniaki u chorych z RZS
Autor: Alicja Kostecka
Data: 12.12.2017
Źródło: AK/Ann Rheum Dis. 2017 Dec;76(12):2025-203 Spectrum of lymphomas across different drug treatment groups in rheumatoid arthritis: a European registries collaborative project.
| Tagi: | chłoniaki |
U chorych z RZS ryzyko zachorowania na chłoniaka (lymphoma) zwiększone jest około dwukrotnie w stosunku do populacji ogólnej. Przyczyn tego zjawiska upatruje się w aktywacji układu immunologicznego wskutek choroby. Ryzyko zachorowania jest większe u chorych z agresywną postacią choroby. Z kolej niektóre badania sugerują, że również leki stosowane w leczeniu RZS mogą zwiększać ryzyko zachorowania na chłoniaka (np. inhibitory TNF wiązano z występowaniem wątrobowo-śledzionowego chłoniaka z komórek T, ang. Hepatosplenic T-cell lymphoma).
Chłoniaki to heterogenna grupa chorób nowotworowych wywodzących się z układu chłonnego. Przebieg choroby, leczenie, a przede wszystkim rokowanie jest bardzo zmienne i ściśle uzależnione od typu chłoniaka. Rozpoznanie stawia się na podstawie badania histologicznego i immunohistochemicznego.
Wobec szeregu kontrowersji w świecie nauki dotyczących związku RZS, leków przeciwreumatycznych (w tym przede wszystkim terapii biologicznych) i występowaniem chłoniaków dokonano analizy rejestrów chorych z RZS w ramach europejskiej współpracy. U 124 997 chorych z RZS (średni wiek 59 lat, 73.7% stanowiły kobiety) odnotowano 533 chłoniaki potwierdzone w badaniu histopatologicznym. Wśród tych rozpoznań największa grupę stanowiły nieziarnicze chłoniaki B-komórkowe- 83.8%, następnie chłoniak Hodgkina- 9,5% oraz nieziarnicze chłoniaki T komórkowe- 6.8%. Wśród nieziarniczych chłoniaków B-komórkowych najczęstszym typem były chłoniaki rozlane z dużych komórek B (ang. DLBCL, ang. diffuse large B-cell lymphoma).
W analizie zachorowań na chłoniaki przy podziale na chorych z RZS leczonych iTNF oraz chorych, u których nigdy nie stosowano terapii biologicznych nie stwierdzono różnic ani w ryzyku zachorowania na chłoniaka, ani różnic odsetka występowania określonych typów chłoniaków. U chorych leczonych rytuksymabem ryzyko chłoniaka było niższe. Nie odnotowano żadnego przypadku zachorowania na hepatosplenic T-cell lymphoma (wątrobowo-śledzionowy chłoniak z komórek T). W porównaniu do populacji ogólnej u pacjentów z RZS częstsze były rozpoznania DLBCL , natomiast rzadziej stwierdzano przewlekłą białaczkę limfocytową (CLL).
Wobec szeregu kontrowersji w świecie nauki dotyczących związku RZS, leków przeciwreumatycznych (w tym przede wszystkim terapii biologicznych) i występowaniem chłoniaków dokonano analizy rejestrów chorych z RZS w ramach europejskiej współpracy. U 124 997 chorych z RZS (średni wiek 59 lat, 73.7% stanowiły kobiety) odnotowano 533 chłoniaki potwierdzone w badaniu histopatologicznym. Wśród tych rozpoznań największa grupę stanowiły nieziarnicze chłoniaki B-komórkowe- 83.8%, następnie chłoniak Hodgkina- 9,5% oraz nieziarnicze chłoniaki T komórkowe- 6.8%. Wśród nieziarniczych chłoniaków B-komórkowych najczęstszym typem były chłoniaki rozlane z dużych komórek B (ang. DLBCL, ang. diffuse large B-cell lymphoma).
W analizie zachorowań na chłoniaki przy podziale na chorych z RZS leczonych iTNF oraz chorych, u których nigdy nie stosowano terapii biologicznych nie stwierdzono różnic ani w ryzyku zachorowania na chłoniaka, ani różnic odsetka występowania określonych typów chłoniaków. U chorych leczonych rytuksymabem ryzyko chłoniaka było niższe. Nie odnotowano żadnego przypadku zachorowania na hepatosplenic T-cell lymphoma (wątrobowo-śledzionowy chłoniak z komórek T). W porównaniu do populacji ogólnej u pacjentów z RZS częstsze były rozpoznania DLBCL , natomiast rzadziej stwierdzano przewlekłą białaczkę limfocytową (CLL).
