Choroba Alzheimera

Jednym z największych problemów medycznych i społecznych naszych czasów stają się stopniowo zespoły otępienne występujące przede wszystkim u osób powyżej 65. roku życia. Najczęstszą przyczyną otępienia, wbrew panującym wciąż w Polsce poglądom, nie jest miażdżyca naczyń mózgowych, ale choroba Alzheimera. Znajomość obrazu klinicznego oraz zasad postępowania diagnostycznego i terapeutycznego w tej postaci otępienia powinna być niezbędnym elementem wiedzy lekarza pierwszego kontaktu.







Międzynarodowa Klasyfikacja Zaburzeń Psychicznych i Zaburzeń Zachowania (ICD-10) definiuje otępienie jako zespół powodowany chorobą mózgu, zwykle o charakterze przewlekłym lub postępującym, w którym zaburzone są takie wyższe funkcje korowe, jak pamięć, myślenie, orientacja, rozumienie, liczenie, zdolność uczenia się, język i ocena. Świadomość nie jest zaburzona. Uszkodzeniu funkcji poznawczych towarzyszy zwykle, a czasami je poprzedza, obniżenie kontroli nad reakcjami emocjonalnymi, społecznymi, zachowaniem i motywacją.

Najczęstszą przyczyną otępienia jest choroba Alzheimera (ch.A.), której pierwszy opis dotyczył 54-letniej kobiety, Augusty D. Stosunkowo młody wiek chorej skłonił Aloisa Alzheimera, opisującego ten przypadek w 1907 r., do zaliczenia choroby do zaburzeń przedstarczych, uważanych przez kolejne dekady za występujące rzadko. Dopiero prawie 70 lat później, kiedy wykazano, że obserwowane u większości osób w wieku podeszłym otępienie (nazywane otępieniem starczym) jest identyczne z punktu widzenia klinicznego i patologicznego z ch.A. została ona uznana za jeden z największych współczesnych problemów zdrowotnych. Odpowiada za ponad połowę wszystkich przypadków otępienia i dotyczy ok. 5 proc. osób powyżej 65. roku życia. Znaczne wydłużenie życia ludzkiego i związany z tym wzrost populacji ludzi starszych jest bezpośrednią przyczyną stale rosnącej liczby chorych, wymagających w miarę narastania otępienia opieki w coraz większym zakresie.

Nadal nie dysponuje się markerem diagnostycznym, umożliwiającym pewne rozpoznanie ch.A. za życia pacjenta. Rozpoznanie kliniczne jest tylko rozpoznaniem prawdopodobnym lub możliwym. Kryteria diagnostyczne ch.A., opracowane przede wszystkim z myślą o pracach badawczych, zawarte w Raporcie Roboczej Grupy ds. Rozpoznawania Choroby Alzheimera powołanej przez National Institute of Neurological and Communicative Disorders and Stroke...


Pełna treść artykułu...