Choroba Alzheimera – obraz kliniczny, rozpoznawanie, możliwości terapeutyczne zaburzeń poznawczych

Choroba Alzheimera (ang. Alzheimer’s disease, AD) jest najczęstszą przyczyną otępienia wśród osób w wieku podeszłym (>65. roku życia) i stanowi ok. 50 proc. wszystkich przypadków demencji w tej grupie wiekowej. Opierając się na danych epidemiologicznych można przyjąć, że w Polsce z tego powodu cierpi ok. 200 tys. osób, co odzwierciedla skalę problemu.





Objawy kliniczne
Jedną z najbardziej charakterystycznych cech obrazu klinicznego jest podstępny, trudny do uchwycenia początek i powoli postępujący przebieg, prowadzący w ciągu kilku lat do pełnej inwalidyzacji chorego.
Typowym pierwszym objawem, najczęściej nasuwającym podejrzenie AD, są zaburzenia pamięci krótkoterminowej i uczenia się. Typowe skargi zgłaszane w tym okresie przez chorego bądź rodzinę to nasilające się w czasie: pytanie wielokrotnie o to samo, powtarzanie się, zdarzające się przypadki zapominania o umówionych spotkaniach, problemy z przypominaniem sobie nazwisk, nazw ulic itd. Zaczynają się pojawiać problemy z wykonaniem bardziej złożonych zadań wymagających pamięci, koncentracji, czy też myślenia abstrakcyjnego, takie jak zawiadywanie własnymi finansami, wypełnianie różnego typu formularzy, zapamiętywanie listy zakupów, przyjmowanie leków w odpowiednim czasie i odpowiedniej dawce itd. Charakterystyczne jest pojawianie się w tym okresie kartki do zapisywania, służącej jako proteza pamięciowa. Jeżeli chory jeszcze pracuje, zaczynające się trudności mogą być przyczyną wcześniejszego przejścia na emeryturę. Pamięć długoterminowa, początkowo dobrze zachowana, pogarsza się w miarę postępu choroby. Generalna zasada jest następująca: pamięć tego, co wydarzyło się w życiu chorego najwcześniej, przechowywana jest najdłużej. Czyli, np. chory najpierw zapomina imiona wnuków, potem dzieci, męża i na końcu własne.
Nierzadko jednym z pierwszych objawów towarzyszących problemom pamięciowym są zaburzenia językowe, zaczynające się od trudności ze znalezieniem słowa, co może być niekiedy przyczyną mowy przerywanej. W miarę progresji choroby zaburzenia mowy narastają i zaczynają przybierać charakter afazji. Chory stopniowo traci umiejętność budowania zdań, najpierw złożonych, następnie prostych, jak również ich rozumienia.
Wcześnie występują zaburzenia wzrokowo-przestrzenne, będące przyczyną szukania bądź gubienia rzeczy, trudności z orientacją w terenie, początkowo...


Pełna treść artykułu...