Choroba duszy. Rozmowa z prof. Stanisławem Pużyńskim, konsultantem krajowym w dziedzinie psychiatrii

<


– Panie Profesorze, jaką część wśród schorzeń psychiatrycznych stanowią depresje?



– Jest ich dużo, przede wszystkim w lecznictwie ambulatoryjnym. Chorzy na depresję stanowią kilkanaście procent ogółu korzystających z pomocy. Pozostali pacjenci przychodzą z zaburzeniami nerwicowymi, otępiennymi, związanymi z podeszłym wiekiem, uzależnieniami i zaburzeniami schizofrenicznymi. W ambulatorium mamy do czynienia przede wszystkim z zaburzeniami depresyjnymi, natomiast w szpitalu – z uwagi na cięższy charakter choroby – ze schizofrenią.



– Jakie są najczęstsze przyczyny depresji?



– Można wyróżnić 3 duże kategorie stanów depresyjnych. Do pierwszej z nich należą stany będące reakcją na wydarzenia życiowe. Tę grupę nazywamy w psychiatrii klinicznej depresją psychogenną. Tutaj znaczenie pierwszoplanowe mają przeżycia człowieka wynikające z relacji z otoczeniem. Drugą znaczącą grupę stanowią depresje związane z przebiegiem chorób somatycznych, działaniem niektórych leków obniżających nastrój. Przed laty, gdy często stosowano rezerpinę, depresja polekowa była zjawiskiem pospolitym.


– A trzecia kategoria depresji?



– Stanowią ją depresje, których przyczyna tak naprawdę pozostaje nieznana. Są to stany depresyjne występujące w przebiegu choroby, która jest znana od wieków i dawniej nazywała się psychozą maniakalno-depresyjną, a obecnie – zaburzeniami afektywnymi nawracającymi. Można wyróżnić 2 grupy takich zaburzeń. Do pierwszej zaliczamy chorych, u których co pewien czas występują – kilka, a niekiedy kilkanaście razy w życiu – stany depresyjne, nierzadko bez uchwytnych przyczyn. Drugą grupę stanowią zaburzenia afektywne, w których występują naprzemiennie stany przygnębienia, a potem euforii. Przyczyna chorób tego typu jest nieznana, podejrzewa się jedynie, że są to schorzenia uwarunkowane biologicznie, wynikające z wadliwego przekazywania informacji w mózgu. U takich chorych występuje prawdopodobnie niedobór neuroprzekaźnictwa serotoninowego i noradrenergicznego. Są też liczne dane wskazujące, że duże znaczenie może w tych przypadkach mieć również czynnik genetyczny. Okazuje się bowiem, że choroby te występują rodzinnie. Nie znaczy to jednak, że zawsze zależność jest jednoznaczna – jeśli choruje rodzic, to zachoruje także dziecko. Nie jest to takie...


Pełna treść artykułu...