Choroba niedokrwienna serca
Badania ergometryczne w diagnostyce choroby wieńcowej

Badania ergometryczne (wysiłkowe) służą do wykrywania różnymi metodami niedokrwienia mięśnia sercowego, którego nie stwierdza się w spoczynku. Wykonuje się je w celach diagnostycznych, a także dla oceny skuteczności zastosowanej terapii. Najprostszą próbą wysiłkową służącą do przybliżonego oszacowania tolerancji wysiłku pacjenta z chorobą wieńcową, szczególnie ze współistniejącą niedokrwienną niewydolnością serca, jest test 6-minutowego marszu – „test korytarzowy”. Największą jego zaletą jest możliwość wykonania badania niemal w każdych warunkach, bez jakiegokolwiek sprzętu do obciążania wysiłkiem. Pozostałe badania ergometryczne wymagają znacznie rozbudowanych urządzeń. Najczęściej wykonuje się elektrokardiograficzną próbę wysiłkową, która jest testem bardziej czułym i swoistym w wykrywaniu niedokrwienia miokardium niż spoczynkowe EKG. Najważniejszym kryterium klinicznym niedokrwienia jest wystąpienie bólu dławicowego, natomiast elektrokardiograficznym – istotnego obniżenia odcinka ST podczas wysiłku. Jednoczesne wykonywanie podczas testu badania ergospirometrycznego umożliwia analizę gazów oddechowych oraz wyznaczenie progu beztlenowego. Echokardiograficzna próba wysiłkowa oraz scyntygrafia perfuzyjna są metodami wykorzystywanymi w diagnostyce wielu grup pacjentów z chorobą wieńcową. Stosuje się je przede wszystkim u chorych z istotnymi zmianami w spoczynkowym EKG, uniemożliwiającymi interpretację wysiłkowego EKG. Warto zaznaczyć, że echokardiografia wysiłkowa jest badaniem z wyboru u młodych kobiet, u których diagnostyka choroby wieńcowej jest szczególnie trudna.