Choroba niedokrwienna serca - możliwości wspomagania diagnostyki, leczenia i edukacji w oparciu o Internet

Internet jest wprost wymarzonym medium transmisji danych dla potrzeb kardiologii. Początki telekardiologii sięgają lat 60., wtedy jednak do dyspozycji pozostawała jedynie forma transmisji analogowej, przede wszystkim przez telefon lub radio. Choć do dziś teleelektrokardiografia przez telefon jest najprostszą formą monitorowania chorego, to dopiero rozwój Internetu pozwala na przesyłanie znacznie większej ilości informacji w postaci plików graficznych (zdjęć), wideoprezentacji (np. z koronarografii) oraz tekstowych (np. opisów badań) [2, 5, 10].







W Polsce rozwój tego rodzaju technik promuje Polskie Towarzystwo Kardiologiczne (PTK). Proponuje się utworzenie ośrodka konsultacyjnego problematycznych zapisów EKG, gdzie za pośrednictwem Internetu skonsultować będzie można na bieżąco niejasny zapis. Ma to szczególnie duże znaczenie w mniejszych ośrodkach oraz poradniach lekarza rodzinnego. Stworzenie tego typu systemu przyczynić się może do poprawy sprawności funkcjonowania i leczenia pacjentów, m.in. z dusznicą bolesną. We Włoszech taki system wykorzystujący transmisję przez telefon stworzono dla potrzeb 40 małych ośrodków i poradni na przełomie lat 80. i 90. Przeciętnie przesłano z każdego ośrodka 400 zapisów EKG rocznie, 57 proc. z nich uznano za podejrzane, a ostatecznie u 1/4 rozpoznano chorobę. System ten oceniono bardzo dobrze i został on dofinansowany z ministerstwa w wysokości ok. 250 tys. dolarów [3, 5, 7].

Posuwając się dalej można powiedzieć, że nie tylko proces diagnostyczny może odbywać się przy współudziale Internetu, ale również monitorowanie chorego po leczeniu. Internet stanowi ponadto cenne medium zbierania danych, które następnie mogą służyć celom naukowym, by ostatecznie wspomóc danymi i wytycznymi podstawową opiekę zdrowotną. Na stronach internetowych PTK utworzono formularz zbierający dane o zawałach serca i niestabilnej chorobie wieńcowej u setek chorych, przesłane przez lekarzy z całego kraju. W ten sposób oceniono m.in. profil czynników ryzyka, tendencje lecznicze oraz występowanie powikłań [6]. Ponadto różnego rodzaju wskaźniki prognostyczne w zawale serca udostępniane są szerzej i szybciej lekarzom stykającym się z tą chorobą. Przykładem może być, zaproponowany przez zespół prof. Schmidta z Niemiec, nowy wskaźnik, którego dokładny opis, publikacje na ten temat i co najważniejsze oprogramowanie pozwalające określić ww. wskaźnik dostępne są właśnie...


Pełna treść artykułu...