Choroba niedokrwienna serca
Inwazyjna i nieinwazyjna diagnostyka tętnic wieńcowych – koronarografia klasyczna i komputerowa oraz rezonans magnetyczny

W rozpoznawaniu choroby wieńcowej decydujące znaczenie ma inwazyjna metoda diagnostyczna – koronarografia, która pozwala na obrazowanie stanu anatomicznego tętnic wieńcowych. Po jej przeprowadzeniu można podjąć decyzję, jak leczyć chorego: nadal zachowawczo – niefarmakologicznie i/lub lekami, czy w sposób inwazyjny – zastosować operację tętnic wieńcowych (CABG) bądź rozszerzać zwężone miejsce cewnikiem zaopatrzonym w balonik (przezskórna angioplastyka wieńcowa – PTCA, czyli koronaroplastyka) z założeniem stentu wewnątrznaczyniowego lub bez jego założenia. Do badań nieinwazyjnych lub małoinwazyjnych pozwalających na wykrywanie wczesnych zmian miażdżycowych należą tomografia komputerowa wiązki elektronowej (EBCT) oraz tomografia wielorzędowa (MDCT), które zostały uznane za efektywne metody wykrywania zwapnień w tętnicach wieńcowych oraz ilościowej oceny rozległości takich zmian (koronarografia CT). Do szacowania wskaźnika uwapnienia najczęściej stosowana jest skala Agatstona. Wprawdzie w badaniach populacyjnych wykazano, że wykrycie wapnia w tętnicach wieńcowych identyfikuje osoby obciążone większym ryzykiem istotnej choroby wieńcowej, ale obecnie nie zaleca się rutynowej oceny wskaźnika uwapnienia w diagnostyce chorych ze stabilną dławicą piersiową. Koronarografia CT jest uważana za małoinwazyjną metodę badawczą, niewymagającą nakłucia tętnicy. Ponieważ w niektórych sytuacjach klinicznych może zastąpić klasyczną koronarografię, współcześnie obserwuje się coraz szersze jej stosowanie. Innym wprowadzanym ostatnio badaniem obrazowym jest rezonans magnetyczny (MRI), który ma jednak mniejsze zastosowanie w diagnostyce zmian w tętnicach wieńcowych niż koronarografia CT. Jak wszystkie badania diagnostyczne, zarówno klasyczna inwazyjna koronarografia, jak i koronarografia CT oraz MRI mają swoje określone ograniczenia, które zostaną omówione w tym artykule.