Choroba niedokrwienna serca u pacjenta w zaawansowanym wieku

Marek Kośmicki

ISSN: 1505-8409

Przewodnik Lekarza/Guide for GPs

Bieżący numer Archiwum O czasopiśmie Suplementy Bazy indeksacyjne Kontakt Zasady publikacji prac

Wyszukiwanie

8/2002
vol. 5

Poleć ten artykuł:

Wyślij znajomemu

Skopiuj link:

Udostępnij:

streszczenie artykułu:

Choroba niedokrwienna serca u pacjenta w zaawansowanym wieku

Marek Kośmicki

Przew Lek 2002, 5, 8, 49-58

Data publikacji online: 2003/08/18

Pełna treść artykułu Pobierz cytowanie

Definicja wieku zaawansowanego nie jest ustalona jednoznacznie. Większość autorów granicę dla tej populacji określa na poziomie 70 lat, chociaż niektórzy proponują 65. lub 75. rok życia. Pojęcie starości jest względne, bowiem nie zawsze wiek metrykalny odpowiada biologicznemu. Według tradycyjnej klasyfikacji WHO, która jednak nie utrzymała się współcześnie, po wieku podeszłym (60.–75. rok życia) następował starczy (75–90 lat), a po nim sędziwy (powyżej 90. roku życia). W Stanach Zjednoczonych operuje się obecnie podziałem na: młodych starych (oldest young), w wieku 65–75 lat i starszych starych ludzi (oldest old), powyżej 75. roku życia [1]. W Polsce zazwyczaj określenie starszy wiek dotyczy osób w przedziale wiekowym 65–75 lat; wiek podeszły, to okres od 76. do 85. roku życia; natomiast sędziwy – powyżej 85 lat. Ludzi z grupy najstarszej nazywa się również długowiecznymi [2]. Populacja osób w wieku podeszłym cechuje się wieloma odrębnościami, które powodują, że diagnostyka, a zwłaszcza leczenie choroby niedokrwiennej serca, przebiega odmiennie. Osoby w starszym wieku stanowią populację, w której częściej niż u innych można napotkać pewne sytuacje, usposabiające do wystąpienia braku współpracy z lekarzem, co niekiedy znacznie utrudnia postępowanie diagnostyczno-terapeutyczne u pacjenta w zaawansowanym wieku.

Przewidywany wpływ
starzenia się ludności
na rozpowszechnienie choroby wieńcowej

Prawdopodobieństwo występowania choroby wieńcowej zwiększa się wraz z narastaniem wieku danej osoby. Z analiz demograficznych – w których bierze się pod uwagę grupę wiekową 60 lat i więcej – wynika, że obecnie obserwuje się w Polsce zjawisko starzenia się ludności, czyli wzrostu udziału osób starszych w populacji. O postępującym starzeniu się ludności Polski świadczą zmiany liczby osób w tej grupie wiekowej oraz ich udział w ogólnej liczbie ludności. Liczebność osób starszych stale rośnie. W 2020 r. ma stanowić 24 proc. ogółu ludności, wobec 16 proc. w 1995 r. Najsilniejszy przyrost oczekiwany jest w od 2005 r., kiedy roczniki powojennego wyżu urodzeń zaczną wkraczać do grupy wieku osób starszych. W kolejnych 5-letnich okresach przyrost ten będzie oscylować wokół 1 mln osób [3]. W dniach 8–14 kwietnia 2002 r. w Madrycie, podczas zorganizownego przez ONZ II...

Pełna treść artykułu...