Choroby przewodu pokarmowego powodowane lub znamiennie skojarzone z cukrzycą - współpraca z gastroenterologiem

Długotrwała cukrzyca, zarówno typu 1, jak i typu 2, często prowadzi do rozwoju późnych powikłań, które pogarszają jakość życia, a często stają się przyczyną skrócenia życia osób z tą chorobą. Mogą one dotyczyć także niemal każdego odcinka przewodu pokarmowego. Chociaż zwykle nie stwarzają zagrożenia życia – tak jak powikłania naczyniowe – to jednak są przyczyną wielu dolegliwości o różnym nasileniu, takich jak dysfagia, bóle brzucha, nudności, wymioty, zaburzenia wchłaniania, biegunka, zaparcia.


Patogeneza powikłań dotyczących przewodu pokarmowego u chorych na cukrzycę nie jest jeszcze dokładnie poznana. Wymienia się wiele czynników. Do najważniejszych z nich należą:
a) obecność neuropatii autonomicznej. Kliniczne cechy niektórych enteriopatii cukrzycowych są bowiem podobne do objawów spowodowanych przez chirurgiczne wycięcie splotów nerwowych zaopatrujących te narządy. Brakuje jednak przekonywających morfologicznych danych potwierdzających obecność neuropatii w enteropatii cukrzycowej u ludzi;
b) zaburzenia uwalniania hormonów jelitowych. Uważa się, że u chorych z cukrzycą zmniejszenie zdolności mięśniówki jelit do prawidłowej reakcji na neurostymulację może być wynikiem względnego niedoboru neurotransmiterów, takich jak motylina, neuropeptyd Y i MET – enkefaliny. Wykazano także upośledzenie poposiłkowego uwalniania polipeptydu trzustkowego u chorych z neuropatią autonomiczną [9];
c) hiperglikemia. Powoduje upośledzenie motoryki żołądkowo-jelitowej. Klinicznie jest to najbardziej widoczne w kwasicy ketonowej i ma charakter czynnościowy. Po ustąpieniu zaburzeń metabolicznych objawy takie, jak nudności, wymioty i bóle brzucha ustępują [8];
d) wahania w stężeniu elektrolitów. Często towarzyszą znacznym wahaniom glikemii i niewątpliwie odgrywają ważną rolę w osłabieniu motoryki żołądkowo-jelitowej u chorych na cukrzycę.


Zaburzenia czynności
przełyku


Zaburzenia motoryki przełyku stwierdza się u ok. 75 proc. osób z cukrzycą i neuropatią autonomiczną. Przejawiają się one małą amplitudą skurczów, skurczami trzeciorzędowymi, zmniejszeniem napięcia dolnego zwieracza przełyku i opóźnieniem pasażu przełyku. Czynniki te mogą usposabiać do rozwoju choroby refluksowej żołądkowo-jelitowej.
Patogeneza upośledzenia czynności skurczowej przełyku nie jest całkowicie wyjaśniona. Prawdopodobnie główną rolę...


Pełna treść artykułu...