Choroby układu moczo-płciowego wywołane przez chlamydie

Chlamydioza jest chorobą zakaźną często przenoszoną drogą płciową. Jest wywoływana przez chlamydie. Chlamydie są drobnoustrojami, spokrewnionymi bardziej z bakteriami, chociaż kiedyś uważano je za wirusy. Są to jednak raczej pasożyty namnażające się we wnętrzu komórki. Wewnątrzkomórkowy cykl rozwojowy oraz możliwość przetrwania drobnoustroju w tkance podśluzowej znacznie utrudnia leczenie choroby. Chlamydia trachomatis jest najczęstszą przyczyną objawów stanów zapalnych w drogach moczowych.




Wśród schorzeń wywoływanych przez ten drobnoustrój należy wymienić nierzeżączkowe zapalenie cewki moczowej (NGU), zapalenie najądrzy u mężczyzn, zapalenie szyjki macicy i cewki moczowej u kobiet oraz tzw. stany zapalne nieswoistego pochodzenia w miednicy małej u kobiet.
Ponieważ objawy są podobne do innych postaci stanów zapalnych dróg moczowych, dlatego na ich podstawie nie da się ustalić prawidłowego rozpoznania.
Z występujących objawów można wymienić bolesne oddawanie moczu, częstomocz i parcia naglące, może pojawić się wyciek treści surowiczo-ropnej z cewki moczowej lub pochwy. Gorączka raczej nie występuje, częste są natomiast stany podgorączkowe. Czasem chory skarży się na pobolewania najądrzy, które są wyczuwalne w badaniu fizykalnym jako twarde i bolesne. Należy pamiętać, że u większości kobiet zakażenie może przebiegać w sposób bez- lub skąpoobjawowy.
Ponadto problemem pozostaje duży odsetek nawrotów choroby. Dane te wskazują na konieczność leczenia partnera seksualnego jako potencjalnego źródła zakażenia nawrotowego. Choroba często przenosi się poprzez środowisko wodne, stąd częste zakażenia na pływalniach.
Nieleczona choroba doprowadza do poważnych powikłań, w tym niepłodności.

Leczenie wdraża się najczęściej przed wykonaniem badań laboratoryjnych różnymi antybiotykami, po zakończeniu leczenia również z reguły nie są konieczne badania bakteriologiczne.

Rozpoznanie ustala się na podstawie badania wydzielin i wydalin chorego człowieka w teście fluorescencyjnym lub w wyniku pozytywnej oceny immunoenzymatycznej. W każdym przypadku powinno się wykonać badania w kierunku rzęsistkowicy i rzeżączki, bowiem zakażenie może często współistnieć z infekcją rzeżączkową.
Leczenie jest trudne w przypadkach skąpo- lub bezobjawowych. Tradycyjne leczenie obejmowało antybiotykoterapię i wtedy stosowano jeden z trzech antybiotyków: doxycyklinę,...


View full text...