Co nowego w diagnostyce i terapii padaczki

Do tematu co nowego w diagnostyce i terapii padaczki można podejść w dwojaki sposób. Po pierwsze – co nowego odkryto lub jakie nowe hipotezy zaproponowano w ostatnich latach w tych dwóch podstawowych dla praktyki dziedzinach wiedzy. Po drugie – co nowego wynika z praktyki i gromadzonych doświadczeń w tychże dziedzinach, mając na uwadze ogromny postęp epileptologii w ostatnich dekadach, a zwłaszcza w szeroko rozumianej terapii. Biorąc pod uwagę wielodyscyplinarne zainteresowania słuchaczy, wybrałem ten drugi, bardziej praktyczny aspekt dotyczący tematu wykładu. We współczesnych systemach opieki zdrowotnej w krajach rozwiniętych występuje istotna sprzeczność wewnętrzna. Z jednej strony, duże inwestycje w badania, zwłaszcza biochemiczne, zwiększają naszą wiedzę, przynoszą nowe leki, ale i większe koszty leczenia, z drugiej strony pozostaje niemożność wykorzystania w pełni tej ogromnej i dostępnej wiedzy oraz przeniesienia jej do codziennej praktyki. Wynika to z wielu powodów, omówionych w innej pracy [Majkowski, 2006], ale głównie z dwóch – pierwszy powód to niewłaściwa organizacja szkolenia, a ściślej brak referencyjnego systemu szkolenia podyplomowego, tzn. szkolenia dobranego stosownie do rodzaju opieki, jaką sprawuje pracownik służby zdrowia w ogólnym systemie ochrony zdrowia. Drugi powód, to trudności stworzenia i utrzymania efektywnej, sprawnej i zmotywowanej kadry pracowników służby zdrowia. Trudno jest ustalić właściwe rozpoznanie i leczenie padaczki – zwłaszcza lekoopornej, gdy lekarz przyjmuje 6 chorych na godzinę.
Diagnostyka padaczki
Właściwe rozpoznanie rodzaju napadów padaczkowych stanowi podstawę do dalszego postępowania, tj. do wyboru leczenia. Z uwagi na heterogenność form semiologicznych napadów padaczkowych i podobieństwo do nich napadów niepadaczkowych, błędy diagnostyczne zarówno fałszywie pozytywne (częstsze), jak i fałszywie negatywne (rzadsze) stanowią – w zależności od ośrodka referencyjnego – od kilku do 25% chorych. Szczególnie wysoki odsetek błędnych rozpoznań padaczki stwierdza się w pracowniach 24-godzinnego monitorowania wideoEEG. Ogromna większość tych błędów dotyczy psychogennych napadów rzekomopadaczkowych, traktowanych jako padaczkowe, zwłaszcza, gdy u chorych występują zarówno napady psychogenne, jak i padaczkowe [Jędrzejczak, Owczarek, 2005]. Z uwagi na to, że częstość napadów psychogennych jest prawie 4-krotnie większa niż padaczkowych, chorzy ci zaliczani są błędnie...


Pełna treść artykułu...