Co nowego w diagnostyce i terapii w dermatologii?

Dermatologia kliniczna i doświadczalna rozwija się bardzo żywiołowo, równolegle do osiągnięć nauk podstawowych w medycynie. Skóra jest atrakcyjnym obiektem badawczym dla teoretyków zarówno ze względu na łatwość pobierania wycinków w różnym okresie rozwoju choroby, po podaniu do niej różnych substancji, jak i możliwość śledzenia wpływu leków na procesy chorobowe toczące się w tym narządzie.
W ostatnich dwóch dziesięcioleciach dzięki rozwojowi dziedzin teoretycznych oraz technik genetycznych i molekularnych nastąpił duży postęp w immunodermatologii, w szczególności rozszerzył się zakres wiedzy o podstawach chorób pęcherzowych, alergicznych, tkanki łącznej i wirusowych skóry oraz chłoniaków pierwotnie skórnych.
W zakresie lecznictwa należy wymienić:
• wprowadzenie inhibitorów kalcyneuryny stosowanych ogólnie w terapii łuszczycy i atopowego zapalenia skóry,
• wprowadzenie miejscowego leczenia różnych chorób skóry inhibitorami kalcyneuryny – pimekrolimusem i takrolimusem,
• opracowanie leków biologicznych do leczenia łuszczycy zwykłej i łuszczycy stawowej,
• udoskonalenie światłolecznictwa, włącznie z rozwojem laseroterapii i leczenia fotodynamicznego nowotworów skóry,
• przeciwdziałanie starzeniu się skóry metodami ochrony przed światłem oraz technikami dermatologii estetycznej.
Choroby pęcherzowe
Następnym etapem badań nad patogenezą chorób pęcherzowych – po wprowadzeniu do praktyki codziennej w zakresie diagnostyki wykrywania autoprzeciwciał metodą pośredniej i bezpośredniej immunofluorescencji – było poznanie białek naskórka i ich epitopów, przeciwko którym te autoprzeciwciała były skierowane (tab. 1.). Pozwoliło to na zrozumienie różnic w przebiegu chorób z grupy pęcherzycy, w których celem autoagresji są białka desmosomowe, oraz z grupy pemfigoidu, w których atakowane są białka wchodzące w skład błony podstawnej naskórka [1].
Identyfikacja tych autoantygenów oraz możliwość ich otrzymania w postaci izolowanej metodami inżynierii genetycznej pozwoliły na wprowadzenie nowych metod diagnostycznych autoimmunologicznych chorób pęcherzowych – immunodyfuzji lub immunoblotu – dzięki czemu poznano również masy cząsteczkowe tych białek.
Dzięki nowym technikom wyodrębniono również nowe odmiany i podtypy chorób pęcherzowych.
Choroby wirusowe
Badania wirusologów z Instytutu Pasteura w Paryżu oraz ośrodków dermatologicznych w...


Pełna treść artykułu...