Co nowego w intensywnej terapii – standardy, protokoły, aspekty prawne prowadzenia uporczywej terapii

Korzenie intensywnej terapii wywodzą się z Europy. W Kopenhadze 56 lat temu Bjorn Ibsen w oparciu o bazę szpitala miejskiego postanowił przeciwstawić się epidemii poliomyelitis, stosując niekonwencjonalne techniki leczenia ostrej niewydolności oddechowej w przebiegu tej obarczonej wysoką śmiertelnością choroby. Dzięki rewolucyjnym zmianom i innemu podejściu do fizjopatologii oddychania uzyskano zaskakujący spadek śmiertelności – o ponad 50%. Wydarzenie to – niewątpliwie bezprecedensowe w dziejach medycyny – pozwoliło na stworzenie nowej dyscypliny medycznej nazywanej intensywną opieką (nazwa pokutuje w Polsce do dzisiaj), której to nazwa powinna w rzeczywistości brzmieć intensywna terapia. Przyjmując za fakt, że opieka może wchodzić w skład intensywnej terapii, ostatnie pojęcie jest właściwe i w takim brzmieniu powinno być zachowane. Dalszy rozwój intensywnej terapii polegał na budowaniu struktur organizacyjnych, szkoleniu specjalistów oraz korzystaniu z przełomu technologicznego w dziedzinach medycznych. Właśnie na tych oddziałach, leczących chorych znajdujących się w stanie zagrożenia życia, wdrażano najnowsze technologie medyczne służące monitorowaniu i terapii, wykorzystując głęboką wiedzę lekarzy tam zatrudnionych z zakresu fizjopatologii niewydolności wielonarządowej. Dzięki skutecznemu zmniejszaniu śmiertelności na oddziałach intensywnej terapii (OIT), określona grupa chorych, mogąca wynieść korzyść z procesu leczniczego prowadzonego przez specjalistów w tej dziedzinie medycyny, była coraz chętniej do nich kierowana. Istniały zresztą niezaprzeczalne dowody medyczne, że chorzy z poważnym rokowaniem dotyczącym potencjalnie odwracalnej niewydolności jednego z ważnych lub równocześnie wielu ważnych dla życia układów czy też narządów wynoszą korzyść z leczenia na OIT w porównaniu z procesem leczniczym prowadzonym na innych oddziałach szpitalnych. Ponieważ tacy chorzy cierpią najczęściej na przebiegającą w najbardziej dramatyczny sposób ostrą niewydolność oddechową, OIT wyspecjalizowały się w jej leczeniu bez względu na przyczynę, która do niej doprowadziła. Cechą charakterystyczną intensywnej terapii jest stosowanie protokołów leczniczych, skal prognostycznych i oceniających w sposób bieżący stan ogólny chorego oraz jego przytomność.
Regułą działania tych oddziałów oraz ich sukcesów leczniczych jest zatem powtarzalność procesu diagnostyczno-leczniczego w oparciu o dowody medyczne. Pryncypialnym warunkiem właściwego...


Pełna treść artykułu...