Cyklopiroksolamina w postaci 1,5% szamponu – nowa opcja w leczeniu łupieżu

Łupież jest powszechnie występującym schorzeniem, które w różnych okresach życia dotyczy aż 50 proc. populacji. Charakteryzuje się obecnością łusek w obrębie skóry owłosionej głowy i świądem. Ta banalna w powszechnym odczuciu dolegliwość wywołuje znaczny dyskomfort i obniżenie jakości życia, zwłaszcza wśród młodych pacjentów. Objawy łupieżu mogą być łagodne, przypominające wysuszony naskórek, aż do intensywnego złuszczania. Nasilony łupież rozpoznawany jest najczęściej wśród młodych mężczyzn, a rzadziej wśród dzieci i osób starszych. Nasilenie łupieżu ulega zwiększeniu pod wpływem wilgoci, urazów (np. drapania), zmian sezonowych i stresu. Łupież ustępuje pod wpływem częstszego mycia głowy i dłuższego utrzymywania piany. Należy przerwać stosowanie lakierów i żeli do włosów. Obecnie powszechnie przyjęto, iż czynnikiem etiologicznym choroby są lipofilne grzyby drożdżopodobne Malassezia (poprzednio Pityrosporum), których liczba zwiększa się w złuszczającym naskórku zarówno u pacjentów z łupieżem, jak i z łojotokowym zapaleniem skóry. Zastosowanie odpowiednio dobranych preparatów przeciwgrzybiczych ma więc duże znaczenie terapeutyczne. Obecnie w terapii łupieżu można stosować nowy lek w postaci szamponu zawierającego 1,5% cyklopiroksolaminę, która działa nie tylko grzybobójczo, ale również przeciwbakteryjnie i przeciwzapalnie.




Łupież (pityriasis simplex, seborrhea sicca, dandruff) należy do grupy chorób łojotokowych i jest łagodną odmianą zapalenia łojotokowego skóry (seborroheic dermatitis). Powszechne występowanie łupieżu sprawia, iż staje się on częstym problemem terapeutycznym. Ocenia się, iż łupież i łojotokowe zapalenie głowy stanowią ok. 20 proc. porad dermatologicznych i są jednymi z najczęściej występujących schorzeń skóry owłosionej głowy. Przed okresem dojrzewania łupież występuje sporadycznie. Objawy pojawiają się, gdy gruczoły łojowe wzmagają swą aktywność, najczęściej wśród mężczyzn pomiędzy 18. a 40. rokiem życia. Proces złuszczania zmniejsza się w wieku średnim i ustępuje na starość. Rzadko obserwuje się łupież powyżej 75. roku życia. Schorzenie występuje zazwyczaj u ludzi rasy białej, natomiast rzadko pojawia się u przedstawicieli rasy czarnej [1].
Często lekceważony i traktowany jedynie jako problem natury kosmetycznej, dla wielu pacjentów łupież jest przewlekłą i uciążliwą dolegliwością, obniżającą jakość życia.
Patogeneza łupieżu
Etiologia łupieżu...


View full text...