Część I Społeczne i organizacyjne problemy praktyki diabetologicznej w Polsce. Kształtowanie nowej opieki diabetologicznej. Program optymalizacji opieki diabetologicznej w Polsce na lata 2003-2005, główne zadania dla diabetologów, instytucji medycznych i konsultantów wojewódzkich

Przesłanki nowej opieki
diabetologicznej w Europie i Polsce


Podstawowym dokumentem kształtującym kierunki rozwoju nowej opieki diabetologicznej w Europie i w Polsce jest deklaracja z St. Vincent. Ogłoszono ją w 1989 r. [1]. Od tego momentu mija więc 12 lat.
Dziesięć lat wdrażania zasad deklaracji z St. Vincent podsumował zjazd uczestników i aktywistów tego ruchu pod kierunkiem WHO, IDF i EASD, który odbył się we wrześniu 1999 r. w Istambule. Wydaje się, że był to okres bardzo pozytywnych przemian, które przyniosły widoczne korzyści.
Konieczność wprowadzenia nowego programu profilaktyki i leczenia cukrzycy uzasadniają względy społeczne i epidemiologiczne, medyczne oraz ekonomiczne.
Wskazują na to szczególne dotychczasowe doświadczenia rozwoju opieki diabetologicznej w Polsce [2, 3], a także badania własne, wyniki badań projektu zamawianego Ministerstwa Zdrowia pt. Prewencja pierwotna i wtórna oraz jej wpływ na wskaźniki epidemiologiczne i ekonomiczne w 1 i 2 typie cukrzycy w populacji polskiej – KBN, PBZ-018-11, inne liczne badania krajowe, a także postępy dynamicznie rozwijającej się w wielu krajach diabetologii społecznej oraz analizy i rekomendacji WHO i IDF. Studia powyższych materiałów umożliwiają sformułowanie głównych problemów lub przesłanek priorytetowych zadań w programie nowej opieki diabetologicznej w Polsce.
Nowy okres i oczekiwane prace powinny skupić się przede wszystkim na jakościowych aspektach opieki nad chorymi na cukrzycę.
Krajowy konsultant w dziedzinie diabetologii wraz z zespołem ds. opracowania programu optymalizacji opieki diabetologicznej w Polsce ustalił priorytetowe zadania nadające kierunek działalności w tym zakresie na lata 2003–2005.


Przesłanki organizacyjne i logistyczne




Skala problemu
– priorytet prewencji


Wskaźnik chorobowości z powodu cukrzycy, wg WHO [9] w krajach regionu europejskiego wśród 850 mln ludzi zawiera się w granicach 3–6 proc.
W Polsce wielkość wskaźnika chorobowości z powodu cukrzycy wynosi przeciętnie 4–6 proc. Jest to zjawisko, które można nazwać epidemią cukrzycy. Według własnych badań, dotyczących populacji Warszawy powyżej 20. roku życia, w roku 2000 wyniósł on 6,1 proc. W tej liczbie ok. 50 proc. chorych znajduje się w rejestrach instytucji opieki zdrowotnej z cukrzycą znaną i...


View full text...