Czynniki wpływające na właściwości chrząstki stawowej w RZS
Autor: Marzena Jaskot
Data: 16.12.2014
Źródło: : Renner N, Krönke G, Rech J, Uder M, Janka R, Lauer L, Paul D, Herz B, Schlechtweg P, Hennig FF, Schett G, Welsch G. ACPA positivity correlates with cartilage damage and proteoglycan levels in patients with rheumatoid arthritis inthe hand joints. Arthrit
Proces zapalny obejmujący błonę maziową w reumatoidalnym zapaleniu stawów (RZS) prowadzi do uszkodzenia struktur tworzących staw: elementów kostnych, chrząstki stawowej oraz struktur okołostawowych. O ile wiele jest danych dotyczących patologii błony maziowej, czy destrukcji kostnych w przebiegu choroby, o tyle wiedza dotycząca zmian w samej chrząstce stawowej jest ograniczona. Wynika to pośrednio z trudności w bezpośredniej ocenie chrząstki i opiera się głównie na metodach oceny pośredniej, przede wszystkim w postaci oceny szerokości szpary stawowej.
Na łamach Arthritis&Rheumatology opublikowano raport dotyczący wpływu różnych wskaźników klinicznych na zmiany strukturalne i biochemiczne chrząstki u chorych na RZS. W badaniu wykorzystano metodę obrazowania chrząstki stawowej za pomocą MRI - dGEMRIC (delayed gadolinium-enhanced MRI of cartilage), pozwalającą na wczesną ocenę patologii chrząstki poprzez analizę zawartości proteoglikanów. Obszarem analizowanym były stawy MCP2 i MCP3. Ocenie poddano wpływ takich czynników jak: czas trwania i aktywność choroby, wysokość wskaźników ostrej fazy oraz status immunologiczny (RF, p/ciała anty-CCP). Zaobserwowano istotnie niższą zawartość proteoglikanów w chrząstce wśród chorych z długim czasem trwania choroby (≥3 lat, P=0.034), a także u chorych u których obecne były p/ciała anty-CCP (P=0,0002). Nie wykazano natomiast znaczącego wpływu aktywności choroby, stężenia białka CRP, czy RF. Na podstawie uzyskanych wyników autorzy pracy sugerują, iż głównymi czynnikami determinującymi stopień uszkodzenia chrząstki stawowej w przebiegu RZS są czas trwania choroby oraz obecność p/ciał antycytrulinowych. Potwierdza to wcześniejsze teorie mówiące, że długotrwała skumulowana ekspozycja na prozapalne modulatory ma większy wpływ na degradację proteoglikanów, niż aktualne nasilenie procesu zapalnego. Ponadto wpływ ma degradację proteoglikanów ma również zależny od p/ciał anty-CCP proces o charakterze osteitis lub bezpośrednie działanie tych przeciwciał.
