Dekalog migotania przedsionków

1. Migotanie przedsionków jest najczęstszym zaburzeniem rytmu stwierdzanym w praktyce klinicznej.
2. Aktualna klasyfikacja kliniczna migotania przedsionków wyróżnia: napadowe, przetrwałe i utrwalone migotanie przedsionków. Pierwszorazowe migotanie może być uznane za napadowe bądź za przetrwałe.
3. Zawsze należy wykluczyć wtórne, pozasercowe i usuwalne przyczyny migotania przedsionków.
4. Postępowanie w napadowym migotaniu przedsionków zależy od stopnia nasilenia objawów towarzyszących arytmii. Pilna kardiowersja jest wymagana w przypadku, gdy migotanie przedsionków upośledza hemodynamikę układu krążenia.
5. Przy rozważaniu wskazań do kardiowersji u pacjenta
z migotaniem przedsionków o nieznanym czasie trwania lub przekraczającym 48 godz. wskazana jest terapia przeciwkrzepliwa przed zabiegiem kardiowersji i po nim.
6. Przy wyborze strategii terapeutycznej należy uwzględnić bezpieczeństwo terapii oraz choroby i stany współistniejące. U pacjentów po zawale serca, z nadciśnieniem tętniczym, niewydolnością serca lekami pierwszego wyboru są beta-adrenolityki.
7. Skuteczną i bezpieczną alternatywą dla przewlekłej farmakoterapii w przypadku jej nieskuteczności jest ablacja przezskórna.
8. Pacjenci z migotaniem przedsionków po operacji kardiochirurgicznej, z ostrym zespołem wieńcowym, z nadczyn-nością tarczycy, zespołem preekscytacji, kardiomiopatią przerostową, w ciąży czy chorobami płuc wymagają zindywidualizowanego podejścia.
9. Profilaktykę zakrzepowo-zatorową muszą otrzymać wszyscy pacjenci bez przeciwwskazań z wyjątkiem wybranych chorych z izolowanym migotaniem przedsionków.
10. Uznanie migotania przedsionków za utrwalone jest zazwyczaj arbitralne i indywidualne dla konkretnego przypadku.


Pełna treść artykułu...