Depresja lekooporna: rozpoznawanie i postępowanie

Depresję lekooporną definiuje się zwykle jako depresję, w której nie uzyskano zadowalającego efektu po zastosowaniu dwóch lub więcej prawidłowo przeprowadzonych kuracji przeciwdepresyjnych. W dalszym postępowaniu można zmienić lek przeciwdepresyjny na lek o szerszym mechanizmie działania, zastosować leczenie skojarzone dwoma lekami przeciwdepresyjnymi lub dodać inny lek w celu potencjalizacji efektu przeciwdepresyjnego. Dla uzyskania potencjalizacji często stosowane są leki normotymiczne, co może wskazywać, że w patomechanizmie depresji lekoopornej istotną rolę odgrywa nierozpoznana depresja w przebiegu choroby afektywnej dwubiegunowej. Najczęstszą procedurą zabiegową w depresji lekoopornej jest terapia elektrowstrząsami, a z nowych metod można wyróżnić przezczaszkową stymulację magnetyczną, stymulację nerwu błędnego i głęboką stymulację mózgu.

Drug-resistant depression is usually defined as a depression with unsatisfactory treatment response to two or more adequate antidepressant trials. In further management, antidepressant drug can be switched into one with a broader mechanism of action, combination of two antidepressant drugs can be used or other drug added for an augmentation of antidepressants. Mood stabilizing drugs are frequently employed for augmentation what may show that in the pathomechanism of drug-resistant depression, an unrecognized bipolar depression may play a role. The most frequent physical procedure in drug-resistant depression is electroconvulsive therapy, and new methods include transcranial magnetic stimulation, vagal nerve stimulation and deep brain stimulation.