Diagnostyka i aktualne wytyczne postępowania terapeutycznego w nietrzymaniu moczu u kobiet

Nietrzymanie moczu u kobiet jest powszechnie występującą i niestety, na ogół wstydliwie ukrywaną dolegliwością. Z tego powodu często nie jest leczone lub leczenie podejmowane jest zbyt późno, co prowadzi do powstania powikłań, zarówno natury organicznej, jak i psychicznej. Zmiany demograficzne obserwowane aktualnie na świecie wykazują wyraźną tendencję do starzenia się społeczeństw. Pozwala to przewidzieć, że liczba pacjentów z nietrzymaniem moczu będzie stale rosła. W leczeniu nietrzymania moczu, szczególnie wysiłkowego, na pierwszy plan wysuwają się metody operacyjne. Leczenie zachowawcze daje pewną poprawę we wczesnym stadium zaawansowania choroby, ale po pewnym czasie dolegliwości najczęściej nawracają i mają tendencję do nasilania. Wybór techniki operacyjnej mimo ich mnogości nie jest łatwy. Niemniej jednak w chwili obecnej zdecydowane pierwszeństwo mają techniki małoinwazyjne, które charakteryzują się dużą skutecznością, są dobrze tolerowane, powikłania zaś są rzadkie i na ogół niegroźne.

Woman’s urinary incontinence is a common disorder, unfortunately bashfully hid in general. That’s why it isn’t often treated or the therapy is engaged too late, what leads to complications, both organic and mental nature. Currently observed world demographical changes show clearly tendency to societies’ senescence. Thus we can predict that the number of woman-patients with urinary incontinence will increase. In the urinary incontinence therapy, especially in stress incontinence, operative methods come to the fore. The preservative treatment may by helpful in early stage of disease, but after some time the ailments return and have a tendency to intensification. Operative technique choice is not easy. Nevertheless, currently the mini-invasive techniques are methods of choice. They are very effective, well-tolerated, complications are rare and not dangerous in general.