Diagnostyka obrazowa i wady serca
Chory po interwencji kardiochirurgicznej na zastawce aortalnej

Wstęp

Nikogo z Czytelników nie trzeba przekonywać, jak ważna jest rola echokardiografii w ocenie chorych po zabiegach kardiochirurgicznych. W pierwszym z cyklu artykułów poświęconych temu zagadnieniu omówione zostaną zasady i problemy diagnostyki u pacjentów poddanych interwencjom chirurgicznym na zastawce aortalnej. Inspiracją dla autora tego i kolejnego artykułu, który będzie opublikowany w następnym numerze Kardiologii Opartej na Faktach, była lektura najnowszych, opublikowanych w 2009 r. wytycznych poświęconych roli echokardiografii u chorych z protezami zastawkowymi [1]. Są one wspólnym dziełem szeregu towarzystw echokardiograficznych i w sposób bardzo przejrzysty omawiają szerokie spektrum zagadnień związanych z oceną chorych po zabiegach kardiochirurgicznych. Dlatego też w artykule często cytowane są zalecenia zaczerpnięte z tego dokumentu.

Wymiana zastawki aortalnej to jedna z najczęściej wykonywanych procedur kardiochirurgicznych na świecie. Poza zabiegami polegającymi na wymianie uszkodzonej przez chorobę zastawki własnej na protezę niejednokrotnie spotkamy się też z przypadkami, w których wszczepienie protezy towarzyszyło szerszemu zabiegowi, np. wszczepieniu protezy naczyniowej aorty, wymianie lub zabiegowi naprawczemu zastawki dwudzielnej, korekcji wady przeciekowej.

Rodzaje protez aortalnych

Protezy zastawkowe dzielimy na mechaniczne (dwudyskowe, jednodyskowe i kulkowe) oraz biologiczne. Wśród tych ostatnich wyróżnia się protezy stentowe (ksenogeniczne świńskie, czyli świńskie zastawki aortalne rozpięte na stencie, oraz ksenogeniczne wykonane z osierdzia pochodzenia świńskiego, bydlęcego lub końskiego), bezstentowe (ksenogeniczne świńskie, ksenogeniczne z osierdzia, alogeniczne, czyli zastawki ludzkie od zmarłego dawcy, oraz autografty) i wreszcie zastawki wszczepiane przezskórnie, będące właściwie zastawkami stentowymi. Od kilkunastu lat, przynajmniej w krajach rozwiniętych, w ujście aortalne jako zastawki mechaniczne wszczepia się praktycznie tylko protezy dwudyskowe w rozmiarze 19 mm i większe (u dorosłych). Niektóre z nich mają szczególne cechy konstrukcyjne, które znacząco podnoszą ich walory funkcjonalne, ale bardzo utrudniają ocenę echokardiograficzną. Przykładem takiej zastawki jest proteza ON-X (ryc. 1.), której tubus jest niezwykle szeroki, przez co dyski praktycznie tylko w przypadku rozmiarów większych niż 21 w pozycji otwartej wykraczają poza jego obrys. Doskonale chroni je to przed...


Pełna treść artykułu...